Van klantenservicemedewerker tot programmeur, van directeur tot redacteur: bij Cineville vinden we allemaal iets van film. We kletsten er eindeloos over vanachter onze laptops, tussen de smeersels aan de lunchtafel en hangend bij de waterkoker en het koffiezetapparaat. En zoals ieder jaar, gingen we in december weer superdemocratisch met elkaar op zoek naar de mooiste film van het jaar.
Deze films haalde onze de Top 5 net niet, maar willen we ook echt even noemen: C'mon C'mon, Nope, Unclenching the Fists, The Menu, Hytti nro 6, Dwelling in the Fuchun Mountains, Elvis, The Souvenir Part II, & Everything Everywhere All at Once. Allemaal vijf sterren van ons!
Wil je alle goeie films van 2022 nog een tweede, derde of achtste keer kijken? Of heb je er eentje gemist? Van 5 t/m 11 januari vertonen we samen met meer dan 20 Cineville-theaters een deel van jullie, onze én hun favorieten opnieuw op het witte doek. Meer info vind je hier.
En dan nu, onze fabulous five van 2022:
1. Drive My Car
Het duurt even voordat Drive My Car is warmgedraaid (de titel komt pas na 40 minuten in beeld), maar rechtsomkeert maken wil je dan al lang niet meer. In een knalrode Saab 900 Turbo fluisteren passagiers hun diepste geheimen en op de cassettebandjes klinken geesten uit het verleden; ze spreken Japans, Engels, Mandarijn, Koreaanse gebarentaal – regisseur Ryûsuke Hamaguchi schept een wereld waarin niemand elkaar verstaat maar iedereen elkaar begrijpt. We toeren door anonieme steden en besneeuwde heuvels, langs intieme slaapkamergesprekken en volle theaterzalen. Hamaguchi mag ons vanaf nu overal mee naartoe nemen.
2. Triangle of Sadness
Hoe lang nog voor het kapitalistisch systeem instort? En waarom kijken we zo graag naar kotsende mensen? Het zijn zomaar twee vragen die komen bovendrijven bij Triangle of Sadness, de satire van Ruben Östlund (The Square) waarin een bootvakantie van een groep wereldvreemde multimiljonairs in het water valt. Je zou honderden essays kunnen lezen over de thema’s die Östlund hier aansnijdt, maar je kan ook gewoon lekker gaan zitten voor een superschouwspel waarin de hoofdrollen zijn weggelegd voor een kantelend scheepsdek en liters lichaamsvocht. Kom kijken naar kotsende rijkaards en voel weer dat je leeft.
3. Corsage
Zou de Beierse keizerin Elisabeth ooit haar middelvinger hebben opgestoken? Heroïne gebruikt hebben? Zich hebben laten filmen? Het kan eigenlijk niet, maar in de verpletterende biografie Corsage zien we het haar doen. Regisseur Marie Kreutzer en hoofdrolspeler Vicky Krieps (wier idee het was om het leven van Elisabeth na de romantische Sisi-films op eigen wijze te verfilmen) zetten met Corsage een schaar in de geschiedenis. Met de feiten zitten ze er soms bewust naast, maar het verstikkende gouden kooi-gevoel is spot on.
4. The Worst Person in the World
In The Worst Person in the World heb je er weer zo een: een millennial die niet kan kiezen. In het openingsbeeld van de film ligt het welgestelde Oslo aan Julie's voeten, maar zij kijkt op haar telefoon en scrollt door. Ze deed al drie studies, woont samen striptekenaar Aksel, maar is eigenlijk ook wel geïnteresseerd in barista Eivind. Tot zover de clichés, want regisseur Joachim Trier (Oslo, August 31st) rijgt de treffende, soms fabelachtige scènes aan elkaar als ware het de hoofdstukken van een eigentijdse debuutroman.
5. Close
Leo en Remi. Remi en Leo. Als de één langs rent, volgt altijd de ander. En morgen gaan ze naar de middelbare. Samen, natuurlijk, maar in deze nieuwe, harde omgeving is opeens alles anders. Long, medium, close: de Belgische regisseur Lukas Dhont liet met zijn debuut Girl (2018) al zien hoe serieus hij de innerlijke wereld van jonge mensen neemt, en hoe dichtbij hij durft te komen. Eenzelfde soort onbevreesde intimiteit spreekt uit Close. Neem je liefste maatje mee naar deze film en klamp je vast – je zal het nodig hebben.
