Van klantenservicemedewerker tot programmeur, van directeur tot redacteur: bij Cineville vinden we allemaal iets van film. We kletsten er eindeloos over via Zoom, Slack, app, aan de lunchtafel en bij het koffiezetapparaat. Én we gingen met elkaar op zoek naar de mooiste film van het jaar. Met dit wonderschone rijtje als resultaat:
1. Titane
‘Iets met seks en auto's’ en ‘behoorlijk 😲🤯🥵,’ aldus de eerste berichten in onze groepsapp over hypetitel Titane. En daar was geen woord aan gelogen. Julia Ducournau's ronkende tweede film zit vol sexy bolide's, geeft je rode oortjes en tranen in je ogen – en laat je uiteindelijk met je kaak op je schoot achter. De verrassende Gouden Palm-winnaar bleek een klassiek gevalletje love it or hate it: Titane belandde in onze individuele lijstjes of op nummer 1, of ver buiten de top 5.
Heb je deze rit nog niet gemaakt? Je kan Titane nu – veilig op de bank – thuis bekijken via Vitamine Cineville.
2. Annette
Deze musical ging óf het ene oor in en het andere oor snel weer uit, óf je zette 'm op repeat en je bleef op de fiets, achter je bureau en in bed eindeloos terugdenken aan een zingende Adam Driver (de komiek) en Marion Cotillard (de operazangeres). Ze seksen, ze ruziën en gooien hun bloedende hart op het podium om jouw aan het huilen en huiveren te maken. Encore! Encore! Op kantoor werd een paar keer ongemakkelijk hardop meegezongen met We Love Each other So much en was #FreeBabyAnnette korte tijd trending topic.
3. Druk
Nou vooruit, nog een ronde, want zou het niet heerlijk zijn als het elke dag feest was? Maar het leven is geen roesje dat je rustig uit kan slapen: de realiteit klopt soms hard aan en geeft je bonkende koppijn. We pinkten een traantje weg toen regisseur Thomas Vinterberg de film en de Oscar die hij ermee won opdroeg aan zijn overleden tienerdochter. Hartsvriend Mads Mikkelsen danste een onvergetelijke dans met haar klasgenoten. Laat dry January maar komen: we heffen een kopje kruidenthee op een nieuwe dag waarin er, ondanks alles, altijd wel iets te vieren valt.
4. Spencer
Regisseur Pablo Larraín besloot na Jackie (2016) en Ema (2019) nu Princess Diana te portretteren. Ondanks de Britse royal family-overkill in ons medialandschap (zie: Meghan, Harry, Oprah, Britse tabloids, The Crown, Netflixdocu’s etc.) werd Spencer een eigenzinnig en origineel verhaal over Diana’s leven zoals wij het nog niet eerder hadden gezien. Larraín maakt van haar geschiedenis een fabel, met Kirsten Stewart in een glansrol als prinses-moeder-jonge vrouw op de rand van de afgrond. Fien, Jente en Lauren zijn groot fan en praatten er een complete podcast over vol.
5. The Power of the Dog
Jane Campion op haar Jane Campion-st. In een afgelegen, immens en ruraal landschap (deze keer Montana) is niets wat het lijkt, heeft iedere handeling een driedubbele betekenis, en zijn de personages zo gelaagd dat ze aan het eind van de film bijna onherkenbaar zijn getransformeerd (in the best way possible). De overdreven mannelijke cowboy Phil (Benedict Cumberbatch) moet zich, met z’n toxic masculinity, plotseling verhouden tot een vrouw (nl. zijn nieuwe schoonzus) en een vrouwelijke jongeman (nl. diens zoon). Dat is niet makkelijk. Kijk-kijk-kijk deze film. Hij staat op Netflix. Zo goed vonden we The Power of the Dog: we gaan jullie gewoon allemaal naar Netflix sturen.
6. First Cow
Twee vrienden, één oliebollenrecept en misschien wel de liefste koe uit de filmgeschiedenis. Meer had Kelly Reichardt niet nodig om dit prachtige, kleine verhaal te vertellen – een verhaal over die lieve koe, over rijkdom, over de Verenigde Staten en nog zoveel meer. De avonturen van hoofdpersonen Cookie en King-Lu waren zo fijn om naar te kijken, dat wij óók 19e eeuwse oliebollen wilden bakken. Precies het soort ontroerende kneuterigheid waar we dit jaar behoefte aan hadden.
7. Dune
Een reusachtig boek, reusachtige cast, reusachtige namen, reusachtige sets en reusachtig veel hype. En zowaar: we werden reusachtig hard uit onze stoel geblazen door deze sciencefictionfilm over een zandplaneet vol (reusachtige) wormen en politieke beslommeringen. De klantenservice begon een heuse Dune-boekenclub (hebben jullie 'm al uit, jongens?). Gelukkig gingen we met z'n allen zo vaak naar dit eerste deel, dat er nu ook geld is vrijgemaakt voor een tweede.
8. Minari
Toen regisseur Lee Isaac Chung zijn eigen levensverhaal over een jonge Zuid-Koreaanse familie in ruraal Arkansas neerpende, had hij niet verwacht dat het een wereldwijd publiek zó zou aanspreken. Lang voor de Nederlandse release was de film al een festivalhit en nam actrice Youn Yuh-jung een dik verdiende Oscar mee naar huis. Zo hard als we riepen dat deze snel naar Nederland moest komen, zo stilletjes kwamen we de zaal uit: Minari is zo’n film die je vult met gevoelens van tederheid en waar je lieve woordjes naar wil fluisteren.
9. The Father
Wie huilde er níet bij The Father? Anthony Hopkins speelt de dementerende vader, Olivia Colman de mantelzorgende dochter. Vanuit vaders perspectief zien we keukens, gangen, en gezichten veranderen. Wie is precies de dochter? En waar woont ’ie nu eigenlijk? The Father is ontroerend, vervreemdend, geweldig geacteerd en niet voor niets de op-één-na-best-bezochte film in Cineville dit jaar.
10. Summer of Soul
Terwijl het ene na het andere festival werd afgeblazen, ging dit feest gewoon door. We trokken naar het Harlem Cultural Festival voor de muziek en kreeg er gratis een energieke geschiedenisles bij over popcultuur en politiek in de VS anno 1969. En die muziek – Stevie Wonder, Nina Simone, Sly and the Family Stone en heel veel meer – was ook top natuurlijk. Oren open, ogen open en gáán.
