‘We kunnen de wereld veranderen met love power.’ Regisseur Benedikt Erlingsson over Woman at War

Foto's: Iris Duvekot

We gaan anno 2018 voor groen: minder vlees, minder plastic, minder vaak de auto, minder vliegen. Allemaal leuk geprobeerd, maar heb jij wel eens met pijl en boog het elektriciteitsnet van een heel land naar beneden gehaald? Nee? Dan kan je nog wat leren van Halla, de superheldin uit Woman at War.

Als je haar zou tegenkomen op straat lijkt ze misschien een doorsnee vrouw van in de vijftig, maar niets is minder waar. Ze duikt door de modder op de vlucht voor drones, misleidt de politie met haar IJslandse charme en saboteert eigenhandig de aluminiumindustrie. 

Halla's activistische dubbelleven loopt op rolletjes, maar dan gaat haar andere droom ineens in vervulling: ze mag een kindje adopteren. En moeder / eco-warrior zijn is niet makkelijk. Hoe loopt het af met ons en de aarde als Halla niet meer voor ons klaar staat?

Activisme is een dialoog, een theatraal statement

De IJslandse regisseur Benedikt Erlingsson vertelt Woman at War - zijn tweede film - als Scandinavisch sprookje en Griekse tragedie ineen, compleet met al-dan-niet bestaande muzikanten, bijfiguren die even vriendelijk als mysterieus zijn en Halla als mythische krijger in het midden. Activisme verhuld als theater. 

Waarom heb je ervoor gekozen zo'n activistisch verhaal te vertellen? ‘Ik denk dat activisme is wat we nodig hebben om de wereld te redden. We moeten slimme manieren vinden om te communiceren. Activisme is een dialoog, een theatraal statement. En als het op die manier gaat dan vind ik dat we activisme  moeten vieren en omarmen. Maar ik ben er ook kritisch op. Soms lijkt het er alleen maar om te gaan wie er in de media de meeste aandacht krijgt, wie het hardst schreeuwt. En zo verander je de maatschappij níet.’Hoe gaat deze film daarbij helpen?‘Uiteindelijk geloof ik in activisme via entertainment. Als verhalenverteller probeer je in de eerste plaats mensen te amuseren, en als ze uiteindelijk met andere ideeën weglopen dan is dat mooi. Ik hoop dat ik een entertaining film heb gemaakt. Maar geen komedie! De mensen die denken dat het een komedie is moeten maar wachten tot ik écht een komedie maak. Woman at War is een sprookje, een heldenverhaal. Neem de muzikanten die Halla de hele film lang volgen. Daarmee wilde ik het publiek eraan herinneren dat we gewoon een film zitten te kijken, net als Fellini dat in zijn films deed.’

We focusen vaak op het probleem, terwijl het fijner is als de held het probleem gewoon oplost

Het is echt een mythisch verhaal, met alle tegenslagen die Halla te verduren krijgt.‘Het is een verhaal over een superheld en alle helden hebben obstakels nodig. Je moet door het duister heen om bij het licht te komen, dat is de reis van de mens. We zijn vreemde dieren, we vinden het leuk om mensen te zien lijden. Maar ik vind het veel leuker om de held in een situatie te plaatsen die hopeloos lijkt, maar die ze dan makkelijk kan oplossen omdat ze er al over nagedacht heeft. Daar word je als kijker ook blij van. We focusen vaak op het probleem, terwijl het fijner is als de held het probleem gewoon oplost.’

**

Ze lost die problemen totaal in haar eentje op. Soms krijgt ze een beetje hulp, maar de film laat zien dat één iemand verandering kan maken.** 
‘Precies. Om te beginnen moet je het universum met je mee laten bewegen. Zo is het met filmmakers, artiesten, studenten, wetenschappers, ouders… We kunnen niet opgeven. Als je niet opgeeft, dan beweegt het universum uiteindelijk met je mee. Je begint met een idee, je krijgt mensen met je mee, dan komt er tegenslag maar je geeft niet op. Je slaagt als je niet opgeeft. We doen niet anders! Het is alleen maar liefde. Liefde is focusen op het positieve en altijd doorgaan. Love power, daar kunnen we de wereld mee veranderen.’

Als je niet opgeeft beweegt het universum

 

met je mee

Is dat ook waarom de adoptiedochter van Halla zo’n grote rol speelt in de film? En haar familie?
‘Ja! Love power! Het gaat om offers willen brengen voor het grotere goed. Kiezen voor anderen, in plaats van voor jezelf. En dat is wat Halla doet.’

De toon van de film shift op een gegeven moment van Halla die alles oplost naar problemen die ze niet meer in haar eentje kan fixen. Is er nog hoop?‘Ik vind dat de film juist hoopvol eindigt, maar dat het echte gevecht nog moet komen. We moeten met z’n allen op weg door het water, door de woestijn. Het einde is een soort visioen van de reis die ons te wachten staat. Maar dat wordt uiteindelijk een positieve verandering: een andere levensstijl, met z’n allen kiezen voor minder dan we nu hebben en daar blij mee zijn. We zullen er gezonder en gelukkiger van worden, dus ik dat het een mooie en hoopvolle reis gaat zijn.’