Taxi Teheran

Vermomd als taxichauffeur voert filmmaker Jafar Panahi aangename, scherpe en verrassende gesprekken met de inwoners van Teheran. In 2010 kreeg de kritische Panahi een beroepsverbod opgelegd van 20 jaar. Hij smokkelde Taxi Teheran daarom stiekem het land uit en won op de Berlinale de Gouden Beer voor beste film van het festival.

Dit dappere, documentaire-achtige portret van de Iraanse hoofdstad Teheran speelt zich af in een taxi die wordt bestuurd door Panahi zelf, met naast hem passagiers die openhartig allerlei zaken aan Panahi toevertrouwen: mannen en vrouwen, jong en oud, rijk en arm, traditionalisten en modernisten. De passagiers worden gespeeld door niet-professionele acteurs, die anoniem blijven. Tijdens deze komische rit filmt zijn camera vanaf het dashboard de ziel van de Iraanse samenleving.

In 2010 werd Jafar Panahi opgepakt, samen met zo’n vijftien andere dissidenten, waarna hij een beroepsverbod kreeg opgelegd van 20 jaar. Net als bij zijn vorige twee films This Is Not a Film en Closed Curtain kreeg Panahi het voor elkaar om toch een film te maken en deze het land uit te smokkelen.

Zijn vorige twee films waren in extreme geheimhouding in Panahi's appartement opgenomen, voor Taxi filmde Panahi in de open lucht in de straten van Teheran. Hij won er de Gouden Beer en de FIPRESCI-persprijs in Berlijn mee. Juryvoorzitter Darren Aronofsky omschreef de film als “een liefdesbrief aan de cinema”. In een interview na de prijsuitreiking in Berlijn drong Panahi er bij de autoriteiten op aan om zijn film in het openbaar in Iran te tonen.