Sans toit ni loi (re-release)

In de Provence wordt een jonge vrouw in een greppel gevonden – stijf bevroren. Voor de politie is het de vraag of het een natuurlijke dood was, in de film draait het juist om haar leven: wie was zij, wie hebben haar de laatste tijd ontmoet?

Mona heeft genoeg van haar sleurbaantje als secretaresse en kiest voor het leven van een dropout, ‘zonder dak of wet’, met een te zware rugzak en een tentje. Soms heeft ze honger of behoefte aan wat warmte, soms neukt ze of weigert dat, soms trekt ze in alle eenzaamheid verder. Op haar tocht ontmoet ze allerlei mensen en houdt ze hen een spiegel voor.

Na zo’n ontmoeting wenden die mensen zich vaak rechtstreeks naar de camera om hun conclusies uit te spreken, maar even vaak zwenkt de camera beschaamd terzijde om zich, uit behoefte een houding te vinden, vast te klampen aan een willekeurig object.

Sans toit ni loi werd op het festival van Venetië bekroond met een Gouden Leeuw. Ook mocht Varda de Prix Méliès 1985, de Prix de l’Office Catholique du Cinéma en enkele internationale persprijzen in ontvangst nemen.