Nosferatu

‘'Kom binnen!' Meestal heel gezellig om te zeggen, behalve als er een vampier voor je raam staat. In het bijzijn van een antieke bloedzuiger hebben die warme woorden opeens een verschrikkelijke uitwerking. Zonder jouw verbale toestemming mag die demon namelijk je huis niet in, laat staan je hart. Het is dit gegeven, het stukje menselijk consent dat de duivel over de streep trekt, waarmee regisseur Robert Eggers (The Witch, The Lighthouse) in zijn versie van Nosferatu het klassieke vampierverhaal opnieuw tot leven wekt. Alle bekende elementen zitten erin, in vlijmscherp maanlicht en flakkerend haardvuur vastgelegd: Transsylvanië; een donkere gestalte met een twijfelachtig accent; nagels die wel even gevijld mogen worden; twee onverklaarbare speldenprikjes bij het wakkerworden. Bloed, tombes, ratten en staken – en seks. Ellen (Lily-Rose Depp) verlangt er al haar hele leven naar, al wordt dat in het 19e eeuwse Duitsland niet bepaald begrepen of geaccepteerd. Graaf Orlok (Bill Skarsgård), het monster waar ze zich zonder dat ze er erg in had mee verbond, verlangt ondertussen alleen maar naar haar. Terwijl haar ondode stalker de wereld en vooral de mannen om Ellen heen steeds dieper de hel intrekt, introduceert horror-ervaring Nosferatu iets véél ‘engers’: een vrouw met een eigen wil en een schaduwzijde, die het 'kwaad' niet alleen heeft uitgenodigd maar er misschien zelfs wel van durft te genieten.’