Manchester by the Sea
- Regie
- Kenneth Lonergan
- Met
- Casey Affleck, Michelle Williams
- Duur
- 135 min.
- Jaar
- 2016
- Taal
- Engels
‘Haha, snik. Een grappige en ingetogen smartlap over het allerergste ooit.’
Binnenvetter Lee Chandler (Casey Affleck op Oscarkoers) slijt zijn dagen als klusjesman in Boston. Graag was hij ver weg gebleven van zijn familie, maar wanneer zijn broer plotseling overlijdt, moet hij wel terug naar zijn geboortedorp.
Lee wil eigenlijk niks zeggen, niks wil voelen en niks meer met andere mensen te maken hebben. Onder werktijd zegt hij gewoon 'fuck off' tegen die onredelijke mevrouw met kapotte douche.
Tegen zijn bijdehante tienerneefje is Lee al even direct, ondanks dat die net zijn vader heeft verloren. Na het verlies van hun broer/vader rouwen de twee mannen niet door er uitgebreid over te praten. In plaats daarvan gaan ze al lummelend over meisjes, het weer en sport langs bij vrienden, de begrafenisondernemer, de notaris.
Toch gaat Manchester by the Sea óók over intens verdriet. Over 'gevoelens'. Over vaders die veel te jong sterven, over alcoholmisbruik en over het ergste dat je als ouder ooit kan overkomen. En al die pijn komt binnen, juist omdat het er niet de hele tijd over gaat.
‘Laatst ging ons kantoorkonijn Omar dood. Bijna iedereen liet een traantje, alleen twee mannelijke collega's gaven geen kik. Ze praatten door over hun veroveringen en de -5 graden buiten, alsof niet zojuist het zachtste knuffelkameraadje ooit was overleden. Maar wij hadden Manchester by the Sea gezien en wisten wel beter: onder die weerbarstige buitenkant ging vast een poel van tranen schuil. De norse loodgieter Lee (Casey Affleck op Oscarkoers) is op het eerste gezicht ook zo'n ijskoude: wanneer hij een telefoontje krijgt dat zijn broer op sterven ligt, reageert hij praktisch en zonder veel emotie. Met zijn jonge neef - die dan net zijn vader heeft verloren - crosst Lee langs begrafenisondernemers en vrienden, ginnegappend over meisjes en het weer. Toch gaat Manchester by the Sea óók over intens verdriet, over een groot verlies en een oneindig schuldgevoel. Lee blijkt nog iets ergs, nee iets verschrikkelijks, nee het afschuwelijkste ooit te hebben meegemaakt En je voelt al die pijn, juist omdat er af en toe ook iets te lachen valt. Zachtjes snikten we om de loodzware smart. Van binnen en van buiten.’
