rating votes

Have a Nice Day

Regie
Jian Liu
Duur
77 min.
Jaar
2017
Taal
Chinees
Tip van Eden

‘Een beetje Tarantino, een beetje noedels en een beetje doekoe: have a nice day.’

Xiao Zhang heeft geld nodig: de plastische chirurgie bij zijn verloofde is mislukt. In een desperate move steelt hij een tas met een miljoen van zijn baas en voor hij het weet heeft hij de halve stad achter zich aan.

Een gestolen tas met geld, een maffiabaas en een mottige verzameling boeven en onaangepaste burgers die achter de poet aangaan. De tweede animatiefilm van regisseur Liu Jian is een geestig eerbetoon aan de film noir, een zwarte komedie en tegelijkertijd een subtiel portret van hedendaags China, waar kapitaal, high tech en status de toon zetten.

De Cineville redactie over Have a Nice Day

‘Een sporttas vol biljetten met het rode hoofd van Mao erop, klungelige vechtpartijen in een hotel met Chinese tekens op de gevel, een droomsequentie in de vorm van communistische propaganda: alles aan Have a Nice Day voelt bekend en toch ook weer niet. Het is alsof de gebroeders Coen of Quentin Tarantino een misdaadkomedie maakten in een slaperig stadje in China. Maar het waren niet de Coens, en ook niet Tarantino: het was illustrator Jian Liu. Drie jaar lang werkte hij bijna in zijn eentje aan deze striproman-achtige klucht over een verzameling burgers en boeven die allemaal achter dezelfde tas met fout geld aan zitten. Liu’s boodschap is universeel: het geld heeft ons gek gemaakt. Een man zegt: ‘Eerst wil je marktvrijheid, daarna supermarktvrijheid en daarna online shoppen-vrijheid. Je droomt van het moment dat je álles kan kopen.’ Klinkt bekend?’

Nu te zien

Tip van Emin

Familiar Touch

‘Een teder en kalm verhaal over dementie, waarin de aanrakingen blijven raken en het geduld nooit opraakt.’

Tip van Tessa

One Battle After Another

‘Terwijl de VS aan de afgrond staan, maakt Paul Thomas Anderson een baksteen van een blockbuster over linkse radicalen, white supremacists en vader-dochter liefde.’

Tip van Emin

Voor de meisjes

‘Kijken naar deze doorgedraaide ouders voelt als ramptoerisme bij een vallende lawine.’