Dinner in America
- Regie
- Adam Rehmeier
- Met
- Kyle Gallner, Yancey Fuqua
- Duur
- 106 min.
- Jaar
- 2020
- Taal
- Engels
‘Erg irritant én extreem lief, deze nieuwe vrienden. Zing mee: Like a tongue tongue. In my ear drum, dum dum!’
Komische en bitterzoete liefdesgeschiedenis – met psychologische diepgang, over de romance tussen punkrocker John Q Public en zijn grootste fan, Patty.
Wanneer John Q Public, de gebivakmutste zanger van de band PsyOps, moet schuilen voor de politie – Public heeft zijn pyromane lusten weer eens botgevierd – ontmoet hij buitenbeentje Patty. Patty weet niet dat Public haar bewonderde zanger is, Public heeft geen idee dat Patty zijn grootste fan is. Samen trekken ze door de buitenwijken van Michigan, als een 21ste-eeuwse versie van Bonnie en Clyde.
Adam Rehmeier werkt al ruim tien jaar in de filmindustrie als camera-operator, cameraman en editor. Als regisseur filmde hij vanaf 2011 vier lange speelfilms, waarvan The Bunny Game (2011) en Jonas (2013) – donkergetinte vertellingen over mensen aan de rand van de Amerikaanse samenleving – de aandacht trokken in het festivalcircuit.
‘Alles in de hens! Soms moet dat gewoon. De wereld, het kapitalisme, de hortensia’s van je ouders. Het probleem van punker/pyromaan John is dat hij alles létterlijk in de fik steekt. Hij wordt opgepakt en na een paar maanden in de bak heeft hij nog minder vrienden dan daarvoor. Kwaad, verslaafd en op de vlucht vindt hij onderdak bij de kinderlijke Patty, die in allerlei opzichten net zo’n weirdo is als hij. Ook Patty moet wat kwijt, maar bij haar uit dat zich in wild dansen in haar ondergoed en hitsige foto’s sturen naar haar grote idool, punker-met-bivakmuts John Q. Hmmmmmm, wie of wie zou die anonieme John Q toch zijn? Het bijtende en ontroerende Dinner in America volgt in grote lijnen de beats van een klassieke romkom, maar is, net als John en Patty, anders dan de rest. Dit stelletje draait óók om elkaar heen maar voert ondertussen drugs aan huismoeders, smijt rollades over keukentafels en maakt met alles en iedereen ruzie. Je wil wat ze doen graag afkeuren, maar gaandeweg hoop je toch dat ze de eindstreep halen. Want wat is ‘normaal’ nou eigenlijk? Wegkwijnen in een buitenwijk en een seksloos huwelijk, met je hoofd achter de hortensia’s? Nee toch?? Nou dan!! Allemaal, aanstekers in de aanslag: ’F*ck the rest of ‘em, f*ck the rest of em…but us.’’
