
Bacurau
- Regie
- Kleber Mendonça Filho, Juliano Dornelles
- Met
- Sonia Braga, Udo Kier, Barbara Colen
- Duur
- 131 min.
- Jaar
- 2019
- Taal
- Portugees
‘Neo-western? Fantasy? Sciencefiction? Nee, eigenlijk gewoon een ijzersterk verhaal over verzet dat eng veel lijkt op onze van de pot gerukte wereld.’
Na de dood van Teresa's oma gebeuren er vreemde dingen in Bacurau. Telefoonlijnen zijn verstoord, het dorp verdwijnt van navigatiesystemen en kaarten en dan blijkt ook nog dat de inwoners door een ufo in de gaten worden gehouden.
Het is zeldzaam dat een genrefilm op Cannes zulke hoge ogen gooit, maar de bloederige, politieke neo-western Bacurau, van de Braziliaanse regisseurs Juliano Dornelles en Kleber Mendonça Filho (Aquarius), kreeg het voor elkaar. De film won de Juryprijs en ontving de ene na de andere lovende recensie. Het scenario lag tien jaar op de plank, maar is nog even actueel.
‘'This is only the beginning,' zegt wapengek Michael (B-film baas Udo Kier) te midden van de geweerschoten en de chaos in Bacurau. Michael heeft helaas gelijk gekregen: sinds de première van de film op het filmfestival van Cannes vorig jaar lijkt de wereld af te stevenen op een collectief horrorscenario. Deze Braziliaanse neo-western Bacurau speelt zich af in een realiteit waarin water schaars is, multinationals complete gemeenschappen van de kaart vegen en gedeelde geschiedenis er minder toe doet dan 'vooruitgang'. Een universum waarin pillen mensen het zwijgen opleggen, politici en de media leugens verkopen en drones moordmachines zijn. Is het sciencefiction? Is het fantasy? Of toch eigenlijk gewoon sociaal realisme? Regisseurs Kleber Mendonça Filho en Juliano Dornelles stoften hun tien jaar oude script af en realiseerden zich dat de echte wereld hun idiote ideeën links en rechts had ingehaald. Het verhaal - over de inwoners van een Noord-Braziliaans dorp die zich verzetten tegen westerse onderdrukkers - moest nóg gekker. Voor Bacurau, waarmee ze vorig jaar in Cannes de Juryprijs wonnen, pakte dat goed uit. Voor de echte wereld helaas wat minder.’