Sick of Myself

‘Wat doe je, als het je aan talent, vaardigheden en scrupules ontbreekt, maar je wél een immense zucht naar aandacht hebt? In Sick of Myself besluit Signe, een barista in hip en kunstzinnig Oslo, zichzelf ziek te maken. Ze bestelt bij haar dealer een illegale Russische drug die als bijwerking een ernstige huidaandoening veroorzaakt – want áls je dan ziek wordt, dan het liefst zo zichtbaar mogelijk: dat werkt het beste op de socials. Signe maakt selfies waarop ze haar aandoening zo duidelijk mogelijk etaleert, schakelt zelf de media in voor een dramatisch interview over haar mysterieuze ziekte, en alle gesprekken met haar vrienden draaien om haar slachtofferschap. Het liefst oogst ze bewondering (‘wat moedig!’) maar met medelijden is ze ook tevreden, zolang ze maar in de spotlight staat. Ja, als er íemand daadwerkelijk the worst person in the world is, is het Signe wel, hoewel haar vriend Thomas – zelfbenoemd kunstenaar en eveneens geobsedeerd met aandacht en status – er ook wat van kan. Regisseur Kristoffer Borgli levert een grappige – en, wees gewaarschuwd, soms onsmakelijke – kritiek op de hedendaagse fixatie op roem en erkenning. Want die fifteen minutes of fame zijn Signe blijkbaar alles waard: van een leven dat van leugens aan elkaar hangt tot een onherkenbaar ingezwachteld gezicht. Maar ze staat mooi wél op de voorpagina van de krant.’