Le bonheur

François, een gelukkig getrouwde timmerman, wordt per ongeluk verliefd op een jong meisje. Vreemd genoeg versterkt zijn affaire met de telefoniste juist zijn gevoelens voor zijn vrouw en kind. Maar hoe vertelt hij hen dit? Le bonheur is een ironisch portret van het burgerlijke gezinsleven (anno de jaren zesigt). In pastelkleuren en met muziek van Mozart.

Een jonge meubelmaker houdt van zijn vrouw Therèse, hun twee kinderen en de natuur. François wordt ook verliefd op Emilie, een lokettiste op het postkantoor in de banlieu van Parijs. Hij denkt dat het beminnen van twee vrouwen moet kunnen en biecht zijn affaire op aan Claire. Tijdens een picknick bij een lieflijk meertje verdrinkt zijn vrouw zich en het leven gaat gewoon door.

Regisseur Agnès Varda raakte geïntrigeerd door foto’s waarvan het geluk afstraalt: is iedereen uit zo’n familie, geschaard rond een lange tafel onder een lommerrijke boom, ook echt gelukkig? 'L’apparence du bonheur, c’est aussi le bonheur.'

Als hoofdrolspelers voor haar relaas over burgermansgeluk en overspel koos zij een acteur met diens eigen gezin dat zij - zeker in het begin - in ware cinéma vérité stijl volgde. Verder visualiseerde zij het overbekende drama in het kleurscala van impressionistische schilders à la Auguste Renoir, aanvankelijk helder, later herfstig.

Varda’s fraaie stilering van deze (a)morele vertelling werd indertijd wel bewonderd, maar juist het feit dat zij geen veroordelingen inbouwde lokte heftige discussies uit.