Close-up

Close-up, een combinatie van documentaire en fictie, wordt beschouwd als een van Abbas Kiarostami's meest gelaagde films. Een hommage aan cinema, kunst en het leven. Een armoedige boekbinder geeft zich uit voor meesterregisseur en wordt gearresteerd.

In 1989 las regisseur Abbas Kiarostami een nieuwsbericht over een jonge man die werd gearresteerd omdat hij zich uitgaf voor de beroemde filmmaker Mohsen Makhmalbaf. Kiarostami raakte zo gefascineerd door de veroordeelde, Hossein Sabzian, een armoedige boekbinder en filmliefhebber, dat hij spontaan zijn toenmalige filmproject staakte en de man in de gevangenis opzocht.

Deze raadselachtige film, een mix van fictie en documentaire, begon als studie naar de motieven van een misdaad die ondenkbaar was geweest als in Iran niet zo’n devote houding had bestaan ten opzichte van kunst en poëzie. In een bus in Teheran vertelde Sabzian aan een huisvrouw uit de middenklasse dat hij Makhmalbaf was. Zich nog steeds voordoend als de regisseur werd Sabzian bij de vrouw thuis uitgenodigd en raakte met haar familie bevriend. Hij bood alle leden van het gezin een rol aan in zijn nieuwe film en stelde voor die in hun huis op te nemen. Toen hij geld leende en dat niet terugbetaalde, werd hij ontmaskerd en gearresteerd.

‘Sabzian is geen mythomaan’, vindt Kiarostami. ‘Zoals velen koestert hij de wens iemand anders te zijn.’ De film is een invoelende reconstructie van Sabzians verhaal, vanuit verschillende invalshoeken verteld en door de betrokkenen vertolkt. ‘Close Up is eigenlijk niet door mijzelf gemaakt’, aldus Kiarostami. ‘Vanaf het begin had ik deze film niet in eigen hand.’ Tegenwoordig beschouwt men Close Up als een uniek meesterwerk en een van Kiarostami’s meest gelaagde films. Een hommage aan cinema, kunst en het leven.