Zombieville: op de set van horrorfilm Il Campeggio dei Morti Viventi

'De film is een liefdesbrief aan het genre, gemaakt door liefhebbers en creatieve duizendpoten'

"Whuaargh!" Met een ijselijke kreet stort een gruwelijk misvormd figuur, dat nauwelijks nog te herkennen is als filmmaker Ramon Etman, zich op een tegenspartelend slachtoffer en scheurt met blote handen zijn keel open. "En cut, nog een keer!" zegt regisseur Maarten 'Mr. Psycho' Prins. "Mag ik erbij schreeuwen?" vraagt het slachtoffer gretig. "Ja joh, leef je uit!" en terwijl de latex huid wederom open wordt gescheurd en het nepbloed in het rond spat, zet het slachtoffer het op een brullen.

Ziehier één van de voornaamste redenen waarom meer dan zestig mensen uit Amsterdam en omstreken (met daarnaast enkele indrukwekkende afvaardigingen uit Brabant en Limburg) dit weekend op eigen kosten naar een scoutingterrein in Amsterdam Nieuw-West afreisden om een slopende shoot te ondergaan voor de nieuwe Nederlandse zombiefilm Il Campeggio dei Morti Viventi: horror is simpelweg hilarisch om te filmen*.*

In de film, gemodelleerd naar Italiaanse horror uit de jaren 70, roept een groepje asociale jongeren een duistere vloek af over zichzelf en de camping waar ze zich misdragen. Hierdoor overspoelt een zombieplaag de gehele camping en moet slechts een handvol overlevenden de ondode-overlast bestrijden. Il Campeggio dei Morti Viventi is, in tegenstelling tot vele andere zombiefilms, geen metafoor voor onze slaafse consumptiecultuur of een existentieel deterministisch narratief: het is een ode aan de exploitatiefilm en een liefdesbrief aan het genre, gemaakt door een fanatieke schare aan liefhebbers en creatieve duizendpoten.

In de uitnodiging voor de filmopname werd iedereen gevraagd om zijn of haar eigen kampeerspullen mee te nemen, zowel om in te kamperen als om een geloofwaardige camping te creëren. Een twintigtal tenten, een paar rokende barbecues en diverse campingattributen maakten het beeld van een ietwat groezelig campingterrein compleet, waarbij de alomtegenwoordigheid van haspels voor de belichting als volgt wordt weggeredeneerd: "Ach ja, dit is gewoon een foute camping waarbij alles slecht geregeld is."

Wanneer we dankzij mijn gebrekkige richtingsgevoel ietwat achterlopend op het schema arriveren, wordt de eerste scène al gefilmd. Het clubje asociale jongeren komt al vloekend, tierend en ruzie zoekend aan op de camping. Zoals Merith, één van de actrices me toevertrouwd: "Eigenlijk is het heel gemakkelijk om een aso te spelen, je moet gewoon iedereen uitschelden en dingen kapot trappen. Eigenlijk zou ik tussen de takes door ook in mijn rol moeten blijven, je bent immers method actor of niet…"

Gelukkig bewaart iedereen zijn asociale en/of kannibalistische trekjes voor tijdens de opnames. Tussen het filmen door zit iedereen in het honk van de scoutingclub, waar tevens een aantal vrijwillige cateraars de hele dag door brood smeert, koffie en thee zet en maaltijden bereidt voor de hongerige massa’s.

Terwijl ik een provisorische pindasaus in elkaar probeer te flansen, staat er een gigantische pan op het fornuis te pruttelen. De rood gekleurde vloeistof is echter geen tomatensoep of pastasaus, maar het gepatenteerde fameuze nepbloed van Suzi Terror, de ongekroonde koningin van special make-up effects. Terror is samen met Ramon Etman verantwoordelijk voor Horizonica, de eerste Nederlandse zombiefilm van speelfilmlengte. Daarnaast heeft Terror de kunst van no-budget special effects af kunnen kijken in de stal van Troma, het roemruchte filmproductie- en distributiebedrijf verantwoordelijk voor The Toxic Avenger en Tromeo and Juliet.

'Daarnaast jeukt de make-up een beetje. Well, all is fair in love and zombiefilms'

Onder Suzi's begeesterende leiding worden aan de lopende band acteurs voorzien van uitermate realistisch uitziende wonden om overtuigend voor de camera het loodje te kunnen leggen, om daarna tijdens een tweede sessie in de make-up omgetoverd te worden tot bloeddorstige zombies. Daarnaast wordt van een aantal acteurs een gezichtsmasker gemaakt, waarmee met behulp van watermeloenen nephoofden worden gecreëerd die gespiesd, geplet en kapot gestampt kunnen worden zonder gevaar voor lijf en leden.

Ik waag me er niet aan, maar mijn metgezellin Reinilde wordt op zondag het slachtoffer van een zombie en krijgt dus de 'ondode-make-over'. Met behulp van een prothese lijkt het alsof haar linkerwang is weggerot, wat er tevens voor zorgt dat ze haar mond niet al te ver open mag doen, dat ze door rietjes moet drinken en met moeite een pakje appelmoes naar binnen weet te werken. Daarnaast jeukt de make-up een beetje. Well, all is fair in love and zombiefilms, right?

Terwijl de opnames op zaterdag profiteerden van mensen die op de achtergrond een tentje aan het opzetten waren, bij een barbecue zaten of gemoedelijk een biertje stonden te drinken terwijl ze luisterden naar de snoeiharde metal van de band Starve of de zoetgevooisde klanken van de close harmony formatie Sister Shoe, moet op zondag de set zo veel mogelijk vrij zijn van niet-zombies. De gehele campingpopulatie (met uitzondering van enkele koene aso's) is ten prooi gevallen aan de levende doden, die als zombie hun campingroutines volgen.

Terwijl de zombies met frisbees, badmintonrackets en een toiletrol over de camping dwalen, staan de crewleden, setfotografen en andere professionele pottenkijkers achter een poort uit beeld. Af en toe duikt er iemand op in de deuropening van het scoutinggebouw, die steevast begroet wordt met een dringend verzoek om uit beeld te gaan. Aangezien de stem van Prins inmiddels is gereduceerd tot een hese piep, neemt Scream Queen Mirte Eggenkamp de taak van menselijke megafoon over. "OPZOUTEN UIT DIE DEUROPENING! DICHT DIE DEUR!"

Iets na vijven, meer dan vier uur voorlopend op het draaischema, wordt na een bijna volledige draaidag van 24 uur, met twee camera-units, zestig vrijwilligers, tientallen liters vergoten nepbloed, een dozijn afgerukte latex ledematen, twee dampende rookmachines het signaal gegeven. "It's a wrap!" Gejuich alom en alle zombies snellen zich naar binnen om het bloed, de protheses en de make-up van zich af te spoelen, terwijl de rest zich ontfermt over het tot een slagveld omgevormde campingterrein. Alhoewel het merendeel van de shoot achter de rug is, wordt de volgende alweer gepland. In juli volgen opnames met het stuntteam: kung-fu zombies dus! Natuurlijk ben ik dan ook van de partij…