Soms heb ik zoveel plannen en ideeën dat ik vastloop, dat ik niet weet waar te beginnen. Om dit te behelpen heb ik nu de doelen die ik de komende jaren wil bereiken uitgeschreven en mezelf beloofd er actief mee aan de slag te gaan. Elke dag doe ik iets (kleins) waarmee ik investeer in de doelen: een lesje regie volgen, een relevant boek lezen, sparren met een man of vrouw waar ik naar opkijk. Ook op een vrije dag moet ik mezelf motiveren, door te mediteren bijvoorbeeld, of naar een film als Hidden Figures te gaan.
Aybala in actie
Zeg slappe millennial, er is geen ruimte voor angst of teleurstelling als het heelal op je wacht
De Cineville redactie
Als je net als columnist Aybala last hebt van simpele millennial-struggles, moet je even kijken hoe alleenstaande Afro-Amerikaanse moeders in de sixties astronauten de ruimte in rekenden.
Hidden Figures
Het verhaal van drie vergeten NASA-vrouwen.
Die film, waarin drie intelligente vrouwen in de tijd van rassensegregatie carrière maken bij de NASA en meehelpen een Amerikaan de ruimte in te zenden, is één groot hallelujah-moment. Als je een alleenstaande moeder met een donkere huidskleur bent, zit het al niet mee. Nu niet, in de jaren ‘60 al helemaal niet. De droom om een levend wezen in het heelal te laten zweven, terwijl je bezwijkt onder grote werkdruk en er zoveel problemen in de samenleving spelen, lijkt dan een absoluut onmogelijke. Het mooie aan deze droom is dat hij steeds realistischer wordt, het schijnbaar onmogelijke mogelijk wordt, en het daarom heel relativerend werkt voor simpele millennials als ik, met onze sukkelige struggles.
Het mooie aan deze droom is dat hij steeds realistischer wordt
Ik denk dat ik faalangst heb, wat inhoudt dat ik zoveel van mezelf verwacht dat ik soms echt niet meer goed functioneer, en daardoor ook weer begin te geloven dat ik het niet kan. Maar de figures uit de film stelden me een goede vraag op het juiste moment: wie heeft er nou tijd of energie voor angst?! There’s work to be done, and a (cold) war to be won. Je enige taak is om zo goed mogelijk te worden, stap voor stap, het gewoon te proberen, en het nog een keer proberen, je geduld en humor te bewaren, door te zetten. Alles op alles te zetten. Los van het resultaat, is dat wat de film zo’n euforische sfeer geeft.
Hidden Figures geeft je geen kans of de ruimte om teleurgesteld te raken. Natuurlijk zijn er kleine hindernissen en ongemakken als een kapotte auto of een lastige partner, maar die zijn er alleen om de gaatjes tussen de grote overwinningen te vullen. Het duidelijk stellen van een doel brengt je al dichterbij dat doel, omdat je het concreet maakt, je je ernaar gaat gedragen. Toen ik de bioscoop uitliep was ik letterlijk twee freelance-opdrachten rijker, maar vooral ook: geestdriftiger dan ooit.
De Cineville redactie