In theorie is een eerste date in de bioscoop een ontzettend slecht idee. Als het je bedoeling is iemand beter te leren kennen, zou je geen activiteit moeten kiezen waarbij je twee uur zwijgend in het donker naast elkaar zit. Hoe goed die film ook is, je zou je waarschijnlijk bezig moeten houden met degene naast je, niet met een fictief karakter op een scherm.
Als de film over slavernij gaat, blijft er weinig over van de romantiek van een roodfluwelen filmhuiscafé
Met die kennis van nu fascineert het me dat ik drie jaar geleden een meisje meevroeg naar Twelve Years a Slave. Een mogelijk voordeel van de bioscoopdate is dat je achteraf meteen iets hebt om over te praten, maar als de film bijvoorbeeld over slavernij gaat, blijft er weinig over van de romantiek van een roodfluwelen filmhuiscafé. Ik weet niet wat mij bezielde. In theorie zou dat meisje mij voorgoed associëren met de scène waarin de rug van Solomon Northup met een zweep aan stukken wordt geslagen.
Maar drie jaar later, als zoveelste bewijs dat de wetten van de theorie niet kunnen tippen aan de grillen van de praktijk, is juist dát meisje nu mijn vriendin. Toegegeven, destijds werd het niks. We zijn de week daarna nog, jong en naïef als we waren, samen naar The Grand Budapest Hotel geweest, maar het was niet meer te redden. Dat lukte pas twee jaar later, toen we elkaar, nog precies even naïef, voor het eerst zoenden in een vrijwel lege bioscoopzaal van EYE. Midnight Special was precies saai genoeg om dat mogelijk te maken.
Tegenwoordig gaan we wekelijks samen naar de bioscoop. Als het eenmaal ‘aan’ is kan dat. We kennen elkaar inmiddels beter en daarom hebben we meer tijd voor de verhalen van een ander. Sinds deze week heeft ze zelfs een Cinevillepas; om dat te vieren gingen we samen naar Brimstone.
Brimstone gaat, kort gezegd, over de gewelddadige onderdrukking van vrouwen in het vaak bejubelde Wilde Westen. De film vertelt het verhaal van een Nederlandse dominee in dat gebied, die er een brute opvatting van zuivere religie op nahoudt. Ik vond het onaangenaam om te zien, zowel de pijnlijke actualiteit van het onderwerp, als de verbeelding van het extreme geweld. Brimstone had ook niet de bedoeling om aangenaam te zijn, het doel was volgens mij confronteren en shockeren. Daar slaagde de film in ieder geval glansrijk in. De laatste keer dat ik zo ongemakkelijk in m'n bioscoopstoel zat was waarschijnlijk die keer bij Twelve Years a Slave.
Na Brimstone zei mijn vriendin boos dat ze was weggelopen als ik niet naast haar had gezeten, en toen ik daar niet direct instemmend op reageerde: ‘Waag het niet te zeggen dat dit een goede film was.’
Ik zeg daarom alleen dit: In theorie is het een slecht idee om met je vriendin naar Brimstone te gaan. Maar wie weet, soms is de praktijk je gunstig gezind.
