Het is niet moeilijk om allerlei redenen op te noemen waarom de Oscars onzin zijn. Maar ze negeren betekent niet dat ze verdwijnen, en net als die malle DJ Top 100 zijn de Academy Awards een evenement dat voor industrie en publiek van alles betekent. Hoe nietszeggend ze feitelijk ook mogen zijn, win zo’n beeldje en je invloed in Hollywood en status in de wereld vliegt omhoog. Er kijken bovendien tientallen miljoenen mensen naar de uitreiking en dat is natuurlijk een mooi platform om je ego en/of je favoriete goede zaak onder de aandacht te brengen.
Was ‘Glory’ van Common & John Legend, uit Selma, echt de ‘best original song’? Wat maakt het uit, hun nominatie leverde een indringend live-optreden op tijdens de ceremonie en een dankwoord waarin de kijker op een paar pijnlijke waarheden werd getrakteerd. De rapper en de zanger waren dit jaar ook niet de enigen die van de gelegenheid gebruik maakten: Patricia Arquette (beste vrouwelijke hoofdrol, Boyhood) kwam op voor vrouwenrechten, regisseur Laura Poitras (beste documentaire, Citizenfour) prees NSA-klokkenluider Edward Snowden, die zijn eigen land niet meer in kan, Alejandro González Iñárritu (beste regisseur en beste film, Birdman) had kritiek op de corrupte Mexicaanse overheid en het gebrek aan respect voor immigranten in de VS.
Net als in de film was tijdens het Oscar-optreden van Common en John Legend de naam prominent in beeld van de brug waarover Martin Luther Kings stoet liep. Dat is op zijn minst een beetje wrang als je weet dat senator Pettus, naar wie de brug vernoemd is, in zijn vrije tijd ook het plaatselijke opperhoofd van de Ku Klux Klan was. De Edmund Pettus-brug in Selma is sinds twee jaar een officieel ‘national historic landmark’ maar heet nog steeds zo. Daar is natuurlijk een petitie tegen.
Selma speelt halverwege de jaren zestig, en de meeste muziek in de film komt ook uit die tijd. Zo niet ‘Glory’ uiteraard, dat tot de aftiteling wordt bewaard. Als John Legend begint met ‘One day when the glory comes, it will be ours’, zou je nog kunnen denken dat hij vanuit het standpunt van 1965 de tegenwoordige tijd bezingt. De VS hebben immers al een tijdje een zwarte president en er is de afgelopen vijftig jaar sowieso een hoop bereikt op het gebied van gelijke rechten voor Afro-Amerikanen. Maar nee. De film kwam in Amerika in december uit en de titelsong was actueel genoeg voor Common om bijvoorbeeld te verwijzen naar de situatie in Ferguson, waar afgelopen augustus een ongewapende zwarte tiener werd doodgeschoten door een politieman die daarvoor niet ter verantwoording werd geroepen. Hands up, don’t shoot was de slogan van de protestbeweging, rechtstreeks afgeleid van MLK’s geweldloze strategie.
‘Selma is nu,’ zei John Legend niet voor niets tijdens de Oscars, ‘want de strijd voor rechtvaardigheid is nu.’ Waarna hij er op wees dat het stemrecht onder vuur ligt en dat er in de VS momenteel meer zwarte mannen in ‘onder correctioneel toezicht’ staan (dus niet per se in de gevangenis zitten, al zijn dat er ook idioot veel) dan in 1850 in slavernij gebonden waren.
Fight the power, die John Legend heeft meer in huis dan zoetsappige ballads. Persoonlijk had ik de Oscar heus aan Charli XCX gegund, maar dan hadden we dit mooi gemist en dat zou ik niet op mijn geweten willen hebben.
Selma is nu te zien in Cineville. Kijk hier voor de draaitijden.
Lees meer columns van Job, bijvoorbeeld over Girlhood en Rihanna, Birdman, P’tit Quinquin, Free Range, The Riot Club, The Hunger Games: Mockingjay - Part I en Mommy.
En voor meer filmmuziek check je de Spotify Cineville Playlist van Job:
