Ik sluit niet uit dat ik het zelf was, maar toen ik afgelopen zaterdag in Cinecenter was, had ik het gevoel dat er iets was veranderd. Achter de bar stond een verlegen jongen zelfgemaakte vlierbloesemlimonade in te schenken en precies toen de fles leeg was, zat mijn glas precies tot aan de rand vol. ‘Wilt u er nog ijs bij?’ vroeg de jongen, en toen mocht ik een slokje nemen zodat de ijsklontjes het glas niet zouden laten overspoelen. Cinecenter was een bioscoop die ik gewoonlijk meed, en op dat moment ging ik me afvragen hoe goed mijn redenen waren om dat te doen.
Ik vond altijd dat de stoelen te dicht bij elkaar stonden, waardoor ik niet helemaal achterover kon leunen zoals ik in bioscoopstoelen graag doe, of mijn benen over elkaar kon slaan, of gemakkelijk een andere houding aannemen die door fysiotherapeuten wordt afgeraden. Het lijkt een kleinzielig argument om een bioscoop te mijden, maar als ik de hele tijd in één houding moet blijven zitten krijg ik last van mijn knieën, en dan zitten mijn gedachten constant bij mijn knieën in plaats van bij de film.
Ik weet niet hoe lang ik daar naar die lamp zit te staren voor de watervogels ruw onderbroken worden door Jean Mineur met z’n bioscoopreclame
De stoelen staan nog even dicht bij elkaar, maar als ik het zaaltje binnenkom waait de airco fris in mijn gezicht. Er speelt een bandje met geluiden van watervogels en aan het plafond draait een grote lamp die ik nooit eerder heb opgemerkt. In de lampenkap zijn de vormen van paarden uitgesneden, waardoor het licht witgele paardensilhouetten over de muren laat galopperen.
Ik ga zitten. Ik weet niet hoe lang ik daar naar die lamp zit te staren voor de watervogels ruw onderbroken worden door Jean Mineur met z’n bioscoopreclame. Trailers vliegen voorbij en dan begint Little Men, een film over twee 11-jarige boezemvrienden in Brooklyn. Het is het soort film met een ongedwongen plot; het verhaal is niet het belangrijkste. Het soort films dat over de aandacht voor alledaagse dingen gaat, zonder onverwachte wendingen naar een sensationele climax met een morele boodschap, met vaak alleen een plotseling einde.
Onderweg tussen de huizen van de ene boezemvriend naar de andere, rijdt de ene jongen op skeelers en de andere op een step. Gedurende die route door de straten en parken van New York zwelt een dromerige en hypnotiserende soundtrack aan, en kijk je alleen naar die twee zwijgende jongens, nu nog little men, alleen maar onderweg, en schijnbaar vrij van het besef dat het allemaal een keertje voorbij zal gaan.
Dat soort films beklijven vaak nauwelijks bij mij, ze doen hun werk in het moment en daarna vervliegt de sfeer. Pas als de film is afgelopen realiseer ik me dat ik last heb van mijn knieën.
