De opstelling van september: ik-ben-geen-heks op doel, een modekoning op de flanken en natte neuzen in de aanval. Score!

Dogman
Met z’n grote oren en kleine postuur is hondentrimmer Marcello zelf net een hondje. Hij ziet er niet alleen schattig uit, hij ís ook eindeloos lief. Voor zijn dochtertje, voor zijn collega-ondernemers in het verlepte Italiaanse kustplaatsje waar hij zijn trimsalon heeft, en zelfs voor heethoofd Simoncino, die net is vrijgelaten uit de gevangenis en Marcello tegen zijn zin betrekt bij boevenstreken. Maar zelfs de liefste mensenbeestjes hebben een verdedigingsmechanisme, is wat regisseur Matteo Garrone (Gomorra) maar wil zeggen. Dogman is een bij vlagen magische en gewelddadige fabel over een kleine man die (uiteindelijk) zijn tanden laat zien, en niet bang is om door te bijten. (JH)

I Am Not a Witch
Er valt een emmer kostbaar water om, en toevallig is de kleine Shula in de buurt. Dan móet ze wel een heks zijn. Toch? Op het hedendaagse Zambiaanse platteland van debuterend regisseur Rungano Nyoni wel. I Am Not a Witch is een eigenzinnig, droogkomisch sprookje waarin 'heksen' als Shula in speciale kampen worden vastgebonden aan lange witte linten (zodat ze niet wegvliegen, snap je) en door dikke zakenmannen ingezet worden als toeristenattractie. Ontsnappen is geen optie, want dan veranderen ze in een geit. Het levert maffe, mooie beelden op van cameraman David Gallego (El abrazo de la serpiente), maar je voelt dat de realiteit nog veel raarder is. (LM)

McQueen
‘En aan het einde van de show kom ik de catwalk op en schiet ik me door mijn kop.’ Er ging mode-ontwerper Alexander McQueen weinig te ver om zijn publiek geschokt achter te laten. Als wonderkind uit een eenvoudig Londens milieu werd hij met zijn hooligan-achtige looks vreemd aangekeken in de chique wereld van de haute coutoure, die hij in de jaren negentig bestormde. Maar niemand kon tippen aan zijn talent om zijn morbide fascinaties naar spectaculaire mode te vertalen. McQueen sleept je mee in zijn onstuimige opkomst en tragische ondergang. (ES)

Catacombe
24 miljoen views and counting. Zo vaak werd al gekeken naar de clip die regisseur Victor D. Ponten in 2014 maakte bij Techno van Yellow Claw, Diplo & LNY TNZ. Draai de trilhaartjes-vernietigende muziek weg (of niet) en je hebt een kortfilm over een eenvoudige boer die zich laat gebruiken als scharniertje in de Hollandse drugsketen en zo indirect verantwoordelijk is voor de dood van zijn dochter. Het is een gepaste proloog bij Pontens solofilmdebuut* Catacombe, waarin de versleten profvoetballer Jermaine Slagter (knap gespeeld door rapper Willem de Bruin) zich door gokschulden steeds verder in de nesten werkt. Soepeltjes en zonder grote gebaren schetst Ponten een schaduwwereld waarin juist de meest onopvallende types dreigen te verdwalen.

*Eerder was Victor Ponten co-regisseur van Rabat, samen met Jim Taihutu, die daarna in zijn eentje het door Ponten geproduceerde Wolf regisseerde en tegenwoordig bekend is als dj bij Yellow Claw.

Tesnota
Kantemir Balagov, daar gaan we meer van horen. Deze jonge regisseur mocht in de leer bij Alexander Sokurov (Russian Ark) en vliegt erin met een grauw en aangrijpend debuut over de levenslust van een joods meisje in Oost-Rustland, eind jaren negentig. Ilana helpt liever haar vader in de garage dan dat ze in de keuken staat, ze houdt van een feestje en haar vriendje is - tegen de zin van haar familie - niet-joods. Haar ouders zien het lange tijd door de vingers, totdat Ilana's broertje wordt ontvoerd en een bruidsschat meer dan welkom is. Fraai is het niet wat Ilana voor haar kiezen krijgt, en Balagov brengt het in 4:3 en met schrale, videoband-achtige kleuren heel dichtbij. (JH)