Door Christiaan Boesenach, Emma Curvers en Erik Schumacher.
The Neon Demon
Zwijgende-mannen-op-oorlogspadfilmer Nicolas Winding Refn (Drive, Only God Forgives) gooit het eens over een andere boeg. The Neon Demon speelt zich af in de modellenwereld en wordt bevolkt door babbelende vrouwen. En waar zijn films voorheen verzopen in rood, blauw en geel, bepaalt hier een ijskoud wit de toon. Maar liefhebbers kunnen gerust zijn: Winding Refn pakt ouderwets uit met een surrealistische orgie van hypergestileerd geweld. Elle Fanning speelt Jesse, een vijftienjarig meisje dat naar L.A. komt om model te worden. Als natuurlijke schoonheid ontmoet ze lust en haat in gelijke mate. Winding Refn vindt in zijn onderwerp vruchtbare grond voor pedofilie, necrofilie en kannibalisme. De perversiteit piekt in een slotkwartier dat geen mens onberoerd kan laten. (ES)
Te zien vanaf 14 juli.
Suburra
Maffiabaas 'Samurai' heeft het altijd voor het zeggen gehad in Rome, maar inmiddels is er een nieuwe generatie maffiosi opgestaan die het niet zo nauw neemt met erecodes en vooral bezig is elkaar overhoop te schieten. Wanneer de mogelijkheid ontstaat om een deel van de stad om te bouwen tot het nieuwe Las Vegas krijgt werkelijk iedereen het met elkaar aan de stok, met het nodige bloedvergieten tot gevolg. Niets nieuws onder de Italiaanse zon, zou je zeggen, maar regisseur Stefano Sollima (de man achter de Gomorra-serie) maakt van Suburra een hypergestileerde gangsterflick van epische proporties, niet in de laatste plaats doordat vrijwel de hele discografie van M83 op de soundtrack voorbij komt. (CB)
Te zien vanaf 21 juli.
Neon Bull
Even vrees je dat Neon Bull over gemene stierenvechters gaat, maar de Braziliaanse cowboys in kwestie blijken zich bezig te houden met een wonderlijk schouwspel dat je eerder als stierenstoeien zou kunnen omschrijven. Even verderop in de film wordt een stier afgetrokken en voert een vrouw een erotische dans op met een paardenmasker. De grens tussen mens en dier ligt in dit milieu net wat anders, zoals ook de traditionele rolpatronen van mannen en vrouwen door elkaar lopen. Een fascinerend stelletje, kortom: naar deze mensen en dieren wil je gewoon kijken zonder te veel door een plot gestuurd te worden. Neon Bull registreert dan ook vooral, dompelt je onder in zweet, zaad en hormonen en opeens weet je het weer: o ja, ook ik ben van vlees. (ES)
Te zien vanaf 28 juli.
The Red Turtle
Natuurlijk had regisseur Michaël Dudok de Wit het eiland waar zijn hoofdpersonage strandt vol bloemen- en kleurenpracht kunnen proppen. Maar het eenvoudige bamboebos dat hij in plaats daarvan schetst, genas mij in één klap van de kermis aan 3D echt-echter-echtste animatie waar ik de afgelopen jaren door werd overweldigd (Alice Through the Looking Glass, anyone?). Er is een man, zonder naam en zonder een heel specifiek gezicht, die strandt op een eiland. Dialoog? Pfff, nergens voor nodig. De Japanse studio Ghibli (Spirited Away), waar Dudok de Wit overigens de eerste buitenlandse regisseur is, adviseerde hem ook dat gelul er maar uit te knikkeren. Het resultaat is dat je precies weet waar je moet kijken en wat ertoe doet. Anderhalf uur lang, ademloos. Dat is pas écht overweldigend. (EC)
Te zien vanaf 7 juli.
Steven Spielberg, meesterverteller
Al veertig jaar heeft Steven Spielberg de emoties van het filmpubliek aan een touwtje. Van Jaws tot Indiana Jones, van E.T. tot Jurassic Park en van Schindler's List tot Saving Private Ryan: naar welk genre Spielbergs fascinaties hem ook voeren, zijn films zijn altijd meeslepend verteld, met elegante enscenering en montage en een zelden haperende neus voor spektakel. Wat je ook kunt aanmerken op zijn films, op Spielbergs vakmanschap staat in Hollywood geen maat. Hoog tijd voor een EYE-zomerretrospectief dus, met naast genoemde klassiekers ook zelden vertoonde titels als Spielbergs eerste bioscoopfilm The Sugarland Express. (ES)
Te zien vanaf 8 juli.
