Regisseur Julien Colonna over zijn coming-of-age/gangsterfilm Le royaume: ‘De leden van de clan zijn geesten. Ze zijn al dood, maar ze weten het zelf nog niet.’

Corsica, 1995. Het is Lesia's eerste zomer als tiener, vol met feestjes, jongens, hormonen en zoemende krekels. Le royaume, het debuut van schrijver-regisseur Julien Colonna, begint als een nostalgische 90s-coming-of-age in de ongerepte natuur van het Franse eiland. Tot er een anonieme man met motorhelm Lesia’s leven binnenstormt en haar meeneemt naar een afgelegen villa. Voor het eerste sinds lange tijd staat ze oog in oog met haar vader Pierre-Paul: een maffiabaas op de vlucht, omgeven door zijn clan. Er woedt een karteloorlog, de ene na de andere handlanger legt het loodje en Lesia mag vooral géén vragen stellen. Doei coming-of-age, hallo gangsterfilm. Of gaan die twee gewoon samen?

Colonna maakte zijn eigen coming-of-age ook door op het Mediterraanse eiland, een plek die hij zelf omschrijft als ‘door geweld geïrrigeerd’. Veel gangsterfilms heeft de Corsicaanse onderwereld, hoe aanwezig ook, (nog) niet geïnspireerd. Terwijl de concurrerende bendes hun oorlog uitvechten, ontvouwt zich in Colonna’s film dan ook eerder een intiem vader-dochterverhaal dan een keiharde drugsthriller, met een glansrol voor de lokale natuur en cultuur. Aftersun meets The Godfather, tegen de achtergrond van een royaume (koninkrijk) waarvan de vorst continu op de vlucht is.

We spreken Colonna tijdens het filmfestival van Cannes, waar Le royaume als debuutfilm in première ging in het op een na belangrijkste programma, Un certain regard. Op een dakterras, een ferrytochtje verwijderd van Ajaccio, vertelt hij ons hoe zijn film tot stand kwam. 

De wereld van de film is gemaakt met grijstinten. Vissen en jagen, dat soort dingen, zijn niet zwart-wit

Lesia is het kloppende hart van de film. Hoe is zij als personage ontstaan?

‘Mijn co-scenarist Jeanne en ik wilden een kind schrijven dat als een soort schildwacht dient. Een kind dat heel volwassen en sterk is, en tegelijkertijd kwetsbaar en lief. We wilden een complex personage van haar maken, om haar vervolgens in een heel volwassen wereld te zetten. Dat was het begin van het verhaal over een meisje en haar vader, die hun relatie proberen te laten overleven in een context waar alles sterft.’

De dood is overal in de film aanwezig. Dat begint al met de openingsscène, waarin Lesia een zwijn slacht.

‘De wereld van de film is gemaakt met grijstinten. Vissen en jagen, dat soort dingen, zijn niet zwart-wit. Je staat in verbinding met de natuur en maakt tegelijkertijd iets dood. Het zijn ook mooie momenten die Lesia met haar vader deelt. We wilden een in between-film maken. Het is fascinerend en hard tegelijkertijd. We wilden gedurende de hele film een sfeer te creëren die niet helemaal in balans is, zodat je je als kijker ook niet helemaal comfortabel voelt.’

Je komt zelf van Corsica. Was het belangrijk voor je om het eiland in je eerste film te verwerken? 

‘Het eiland zit in me, dus het voelde logisch. Ik denk niet dat mijn tweede film zich op Corsica af gaat spelen, maar in dit geval gebeurde het vanzelf. Toen mijn vrouw me zes jaar geleden vertelde dat ze zwanger was, vroeg ik me af wat voor leven ons kind zou hebben. Wat voor vader ik zou zijn. Ik dacht aan hoe ik als kind was, aan mijn ouders, en toen kwam er een herinnering terug. Ik was met mijn vader en zijn vrienden, in een zelfgebouwen kampement aan de Corsicaanse kust met niks om ons heen. We sliepen onder de sterren. Later realiseerde ik me dat die trip voor mijn vader een compleet andere ervaring was geweest. Daar is het idee voor Le royaume uit ontstaan.’

Corsica zit niet alleen in de locaties van Le royaume, je hoort het eiland ook: de krekels, de zee, de wind. Hoe zit het met de sound design? 

‘Het geluid was enorm belangrijk, omdat het een film is over luisteren. Dat is wat Lesia constant doet. Ze luistert naar alles wat haar dichter bij haar vader brengt. Tegelijkertijd is het ook een film over stilte. Dat wilden we op een krachtige manier neerzetten. Dus we hebben veel aan de sound design gewerkt.’

Ik wilde de werking van de maffia weergeven tot aan het onvermijdelijke eindpunt

De maffia-clan van Lesia’s vader is ook een soort familie. Wat voor film had je zelf van tevoren voor ogen: een coming-of-age, of een gangsterfilm?

‘Ik wilde de werking van de maffia weergeven tot aan het onvermijdelijke eindpunt. De leden van de clan zijn geesten. Ze zijn al dood, maar ze weten het zelf nog niet. Ze leven als wilde dieren: afwisselend tussen jagen en verstoppen. Ik wilde dat het zou gaan over hun angsten, en hun fragiele bestaan vanaf het moment, lang geleden, dat ze de keuze maakten om het pad naar de onderwereld te bewandelen. Ik vond het belangrijk om een portret van dit type man te schetsen dat realistisch was, niet een fantasie. Lesia leeft een onzeker bestaan, maar die mannen ook. Die angst kan je in elk personage terugzien. De angst om een vriend kwijt te raken, of iemand als weduwe of wees achter te laten.’

Lesia is de hele film op zoek naar de klik met haar vader. Die vindt ze uiteindelijk bij de minidisco van een camping. Waarom was dát nou het moment? 

‘Het is het eerste punt waarop er ruimte in het verhaal is voor zo’n scène. Tot op dat moment is wat er in de maffia speelt allesoverheersend. Lesia en haar vader zijn op de vlucht, in beweging, er vallen constant doden en niemand weet waarom. Vanaf het begin van de film zijn er continu mannen in de buurt. De clan is altijd aanwezig. Wanneer ze op de camping aankomen zijn ze alleen, met z’n tweetjes. Ze zijn voor het eerst samen en kunnen niet meer wegrennen. Er is niks te doen, behalve een gesprek over hun relatie hebben.’ 

Ik heb maar twee handen en maar één brein. Ik zie film als een teamprestatie

Je bent naast regisseur ook fotograaf. Helpt dat je bij het filmen?

‘Het zijn totaal verschillende kunstvormen, maar mijn fotografie heeft wel impact op mijn manier van filmen en hoe ik samenwerk met de cinematograaf. Ik zie heel precies voor me wat ik wil. Het is een stukje visuele achtergrond dat ik al van kinds af aan met me meedraag. Op mijn zesde begon ik foto’s te maken met mijn moeders camera. Ik legde alles vast.’

Zie je jezelf ooit het camerawerk voor je eigen films doen?

‘Nee, nooit. Want je kan niet overal tegelijkertijd zijn. Een film regisseren is al een enorm complexe taak. Je moet heel gefocust zijn op wat je doet, iedereen aansturen. Ik heb maar twee handen en maar één brein. Ik zie film als een teamprestatie. De verschillende inputs, gevoeligheden, achtergronden van iedereen, dat is wat film een creatief proces maakt.’