*Op de foto staan *Yoko Yamanaka (links) en actrice Yūmi Kawai.© Maan Meelker.
Desert of Namibia, waar Yamanaka ook het script voor schreef, gaat over de Japanse Gen-Z’er Kana (Yūmi Kawai), die alles behalve ambitieus, levenslustig en aardig is. Nadenken over de toekomst is vermoeiend, werken is stom en de enige reden dat ze een relatie met haar vriendje Honda heeft, is om de tijd te doden. Hij probeert het haar naar de zin te maken, ruimt het huis op, kookt voor haar en maakt overuren op zijn werk om hun appartement in het dure Tokyo te kunnen betalen. Saai! Terwijl Honda trouwplannen maakt, is Kana alweer op zoek naar de volgende. Hayashi bijvoorbeeld, de kunstenaar waar ze al een tijdje mee rondhangt. Maar als ook hij niet de remedie blijkt te zijn tegen haar eindeloze matte gevoel, is het tijd dat Kana haar demonen onder ogen komt.
Kana is niet altijd een even sympathiek personage, waarom heb je voor die insteek gekozen?
Yôko Yamanaka: ‘Kana is een jonge Japanse vrouw die het zonder duidelijk doel of verlangen moet zien te rooien in deze chaotische en verwarrende wereld. Die ervaring is voor mij herkenbaar, daarom was het schrijven een heel organisch proces. Soms is Kana onoprecht, soms manipulatief. Soms depressief, soms manisch. Dat roept weerstand op, bij de mensen om haar heen en bij de kijker. Toch vond ik het belangrijk om haar niet alleen neer te zetten als een hopeloze en onoprechte vrouw. Ze is complexer dan dat. Ik wilde ook haar charme en menselijkheid laten zien. Het vormgeven van Kana’s personage was als een soort therapie: soms pijnlijk confronterend, maar ook bevrijdend en troostrijk.’
Ik wil films maken die mijn leeftijd en energie van dat specifieke moment vangen
Anders dan Kana, lijk je zelf over te lopen van ambitie. Met je vorige film, Amiko(2017), was je op negentienjarige leeftijd de jongste persoon ooit die geselecteerd werd voor de Berlinale. En nu sta je met Desert of Namibia op het filmfestival van Cannes. Hoe is het om op zo’n jonge leeftijd door te breken in de filmwereld?
‘Ik heb veel geluk gehad. Ik had nooit verwacht om nu al op dit punt in mijn carrière te staan. Ik heb Amiko met mijn vrienden gemaakt, we hadden nooit verwacht dat het op een internationaal festival zou belanden, laat staan een prestigieus festival als de Berlinale. Het heeft me uiteraard veel gebracht, bijvoorbeeld de vrijheid om mijn eigen team samen te stellen voor Desert of Namibia. Ik heb voor een jonge crew gekozen. Dat bracht uitdagingen met zich mee, omdat mensen natuurlijk minder ervaren zijn, maar het zorgde ook voor een samenwerking waarin je weinig hoeft uit te leggen. Het begrip tussen leeftijdsgenoten zorgde ervoor dat we meer tijd en motivatie overhielden voor het creatieve proces. Ik wil films maken die mijn leeftijd en energie van dat specifieke moment vangen. Het team zorgde ervoor dat ik geen consessies hoefde te doen: het is precies de film geworden die ik als zesentwintigjarige wilde maken. Daar ben ik heel dankbaar voor.’
Je beide films zijn in première gegaan in Europa. Vind je die internationale focus belangrijk?
**‘**Mijn werk is sterk beïnvloed door Europese en Amerikaanse makers. Bijvoorbeeld door *Die bitteren Tränen der Petra Von Kant *van Rainer Werner Fassbinder, of de films van Claire Denis, Maurice Pialat en John Cassavetes. Maar ook door recentere films als *Red Rocket *van Sean Baker en *Les Olympiades *van Jacques Audiard. Die blik op het buitenland is er voor mij dus altijd geweest. Ook ben ik zelf half-Chinees, waardoor ik mezelf nooit echt als een uitsluitend Japanse maker heb gezien. Ik identificeer me meer als een internationale maker, met internationale ambities: ik wil samenwerken met mensen uit verschillende landen en ik wil dat mijn films over de hele wereld te zien zijn. Een goed verhaal is niet gebonden aan landsgrenzen.’
Desert of Namibia is nu te zien in Cineville, tijdens Camera Japan.
