Musical-achtige dansnummers, een romantische kus in de graanvelden, een meet-cute in de regen. Maar ook: harde geweerschoten, piepende banden en bloederig geweld. L’amour ouf, na komedie en Cineville-hit Le grand bain de tweede grote Franse publieksfilm van acteur turned regisseur Gilles Lellouche, schiet alle kanten op en mikt van begin tot eind (in totaal 162 minuten) op groots en meeslepend.
Gebaseerd op het Ierse boek Jackie Loves Johnser OK? uit 1972, vertelt de film over de onverwoestbare liefde tussen knappe kids Clotaire en Jackie. Hun tienerharten vinden elkaar in de jaren 80: hij is een schoolverlater uit een groot arbeidersgezin vol ruwe types, zij de brave dochter van een liefhebbende vader, met wie ze net aan een nieuw leven is begonnen. Na wat brutale opmerkingen over en weer, en een romantisch gebaar in de vorm van een paar dozen flantoetjes, beleven ze een jeugdliefde zoals je ze alleen in films ziet – inclusief de eerder genoemde dansnummers en zoen tussen het graan.
Als kijker weet je dan al dat deze Romeo & Julia-achtige droom in een soort maffia-nachtmerrie zal veranderen. In de openingsscène zien we de oudere Clotaire druk in de weer met wapens en snelle auto’s, terwijl de Jackie hem vanuit een telefooncel (we zijn in de jaren 90) wanhopig probeert te bereiken.
‘Het is inderdaad een beetje Hollywood-achtig’, vertelt Lellouche, die op de dag na de galapremière in Cannes, samen met zijn 18-jarige hoofdrolspelers Mallory Wanecque en Malik Frikah, op een luxe dakterras van het ene naar het andere journalistengroepje wordt gestuurd. Technisch gezien zitten we buiten, wat Wanecque en Lellouche de mogelijkheid geeft nog even snel een sigaret op te steken.
Ik moest denken aan de extase die je voelt als je voor het eerst zo verliefd bent
Lellouche: ‘Malerie is een beetje moe van gisteren, maar normaal zit ze vol leven en is ze heel scherp. Toen ik haar voor het eerst ontmoette, wist ik meteen: dit is mijn Jackie. Voor de rol van Clotaire hebben we een stuk of 60, 70 verschillende kinderen gezien. Malik was de enige die de auditie precies goed deed. Hij moest de scène spelen waarin Clotaire op het dak van een auto zit en de scholieren die uit de bus stappen uitlacht. Bij de auditie zette Malik een stoel op de tafel en nam precies de lichaamshouding aan die ik wilde zien. Hij begreep precies wat ik zocht.’
Nieuwkomers Mallory en Malik dragen de eerste helft van de film. In de tweede helft – nadat de film een tijdsprong heeft gemaakt – nemen filmsterren Adèle Exarchopoulos en François Civil het stokje van ze over. Mallory: ‘Ik heb Adèle voor de opnames maar een of twee keer ontmoet. Veel mensen zeiden tegen me dat we veel op elkaar lijken, dus ik heb me niet druk gemaakt over hoe op onze eigen manier dezelfde rol zouden spelen.’ Malik: ‘Het punt was dat we allemaal onze personages zouden begrijpen. Ik kreeg ook niets te zien van wat er met François was gefilmd. Gilles heeft me daar bewust voor afgeschermd. In de montage kwam het mooi samen, dat was magisch om te zien.’
‘De voorbereiding op een rol is altijd anders’, zegt François Civil, die met Adèle Exarchopoulos is aangeschoven voor het tweede deel van het gesprek. ‘In dit geval speel ik een personage dat net tien jaar in de gevangenis heeft gezeten. Je kan dan nog zo'n goede method actor zijn, maar echt tien jaar in gevangenis zitten ter voorbereiding, dat gaat niet. Zelfs Daniel Day-Lewis doet dat niet. Daar ben ik vrij zeker van. Misschien is hij zich nu wel aan het voorbereiden op iets en zit hij in de gevangenis, ik weet het niet haha. Maar nee, dat kan niet. Dus pas je in je hoofd trucjes toe, om die jaren toch te voelen.’
Exarchopoulos: ‘Ik moest denken aan de extase die je voelt als je voor het eerst zo verliefd bent. Die momenten beleef je maar één keer. Het komt nooit meer terug, omdat het zo sterk is. De eerste scène die we draaiden was die waarin Jackie door de regen loopt. Ik had het idee dat ik m’n personage toen direct al moest temmen, snap je wat ik bedoel? Ze vlucht in feestjes en suffe baantjes, maar weet heel goed hoe ze zich over Clotaire voelt en weet dat ook in woorden uit te drukken. De rol was zo goed geschreven, dat het uiteindelijk niet moeilijk was om te spelen.’
Het boek waarop L’amour oufgebaseerd is, kreeg Gilles Lellouche ooit in zijn handen gedrukt door acteur Benoît Poelvoorde (in L’amour ouf speelt Poelvoorde gangsterbaas La Brosse). Hij werd verliefd en liet meteen de rechten kopen door zijn vaste producenten. Het zou echter nog 17 jaar duren voordat ‘ie z’n film kon maken. ‘Het boek is zo allesomvattend en ambitieus, dat het idee om het te verfilmen destijds te groot voor me was. Ik had de ervaring van Le grand bain nodig om dit project – dat me zo dicht aan het hart ligt – te tackelen.’
Ik ben groot fan van de Amerikaanse cinema uit de jaren zeventig
Geholpen door een flink budget – met 35 miljoen is L’amour ouf een van de duurste Franse films aller tijden – ging de regisseur voor een ‘lappendeken’ van genres. ‘De beeldtaal is Amerikaans, maar thematisch is het meer Frans, in de zin dat het gaat over de relatie tussen kinderen en hun ouders, families, sociale klasse. Maar het heeft ook iets Brits en Italiaans. Ik ben groot fan van de Amerikaanse cinema uit de jaren zeventig – waarin altijd het mooie en lelijke samenkomen. Daarom koos ik ervoor de film op te nemen in Duinkerken. Daar heb je enorme industriële complexen, maar ook de schoonheid van de zandduinen.’
Civil: ‘Je herkent in L’amour oufmisschien bepaalde gangsterfilms, romantische films of komedies, maar het is meer dan een hommage. Al die verwijzingen typeren Gilles als mens, en de kunstenaar die hij is.’
