Toen ik Jackie voor mijn ogen de geschiedenis zag vervalsen, vergat ik even dat ik biopics haat

Een argument voor biografische films is dat ze het verleden weer tot leven kunnen wekken, een argument tegen biografische films is dat ze dat zelden doen. Vaak brengen biopics namelijk alleen hun eigen verhaal tot leven, daaraan is het levensverhaal van een historisch figuur ondergeschikt. Zo vaak wordt het veelvormige leven platgeslagen, doelmatig, sensationeel en romantisch gemaakt om het maar in de mal van de hapklare Hollywoodfilm te laten passen. Daarom mijd ik de biografische film liever. Prima dat je het niet zo nauw neemt met de werkelijkheid, denk ik dan, maar schrijf dan fictie.

Prima dat je het niet zo nauw neemt met de werkelijkheid, denk ik dan, maar schrijf dan fictie

Zo zat ik aanvankelijk dus lekker een beetje sceptisch te zijn in de zaal bij Jackie, de nieuwe film met Natalie Portman als Jackie Kennedy, de weduwe van de in 1963 doodgeschoten Amerikaanse president John F. Kennedy. Maar die scepsis verdween snel; ik herkende mezelf juist in de film. Als Jackie kort na de dood van haar man met de journalist spreekt die over haar rouw zal schrijven, zegt ze: 'You only want to know what the bullet sounds like.'

Ik had dat maar al te graag beschouwd als een verwijt aan de sensatiebeluste kijker, maar zo was het niet bedoeld. Jackie snapt wat de lezer wil horen en maakt daar juist gebruik van. Zij sommeert de journalist welke van haar woorden hij wel en niet moet opschrijven. De film vormt van haar het beeld van een vrouw die heel bewust is van beeldvorming, en daar zelf de controle over neemt. Van een televisie-uitzending van haar rondleiding door het heringerichte Witte Huis, tot de grootse uitvaart van haar man, tot de beschrijving van het daaropvolgende rouwproces: zij bepaalt het verhaal.

Dat was je reinste geschiedvervalsing, maar ik zag daar plotseling ook de waarde van in

Jackie toont ook de motieven daarachter. Waar andere personages in de film zich zorgen maken over de 'legacy' van Kennedy, plaatst Jackie een rotsvast vertrouwen in verhalen. Ze helpen volgens haar niet alleen het verleden levend te houden, ze maken het verleden zelfs levender. In de film zegt zij: 'I believe the characters we read on the page become more real than the men who stand beside us.' Het is daarom dat ze in het Witte Huis meer ruimte wijdt aan de Amerikaanse geschiedenis, om de verhalen te blijven vertellen over degenen die daar hebben gewoond, en het is ook daarom dat ze de uitvaart van haar man groots orkestreert, omdat het lang niet zo interessant is om een besloten uitvaart na te vertellen.

Tijdens het interview is Jackie vrijwel onafgebroken aan het roken. 'Ik rook niet,' zegt ze tegen de journalist. 'Schrijf dat maar op.' Dat was je reinste geschiedvervalsing, recht voor mijn ogen, maar ik zag daar plotseling ook de waarde van in. Want ik heb geen idee of deze film over Jackie Kennedy klopte, maar het was een goed verhaal.