Het leek zo’n goed idee. De logica was onfeilbaar, dachten we. Er lopen duizenden singles rond met een Cinevillepas. Als je van dezelfde films houdt, dan moet je elkaar ook leuk vinden. Eén plus één: het enige dat wij hoefden te doen, was vrijgezellen met dezelfde lievelingsfilms aan elkaar koppelen. Wat is een betere basis voor een romance dan samen lachen om Wes Anderson of huiveren bij Michael Haneke?
We deden een oproepje en de aanmeldingen voor onze nieuwe datingrubriek stroomden binnen. We spreidden de meegestuurde foto’s en filmprofielen uit op een grote tafel. Al die mensen die wij gelukkig gingen maken. Geen dank hoor. Of ja, een Cineville-logo op het geboortekaartje zou natuurlijk wel een aardige geste zijn.
Dorianne gaf Sjoerd 'per ongeluk' het verkeerde nummer
Een leuke psychiater-in-opleiding en een knappe psychologie-studente, beiden Spielberg-fan, hadden in 2013 het geluk als eerste door ons te worden gekoppeld. We stuurden ze naar The Place Beyond the Pines in The Movies. Zo zenuwachtig waren wij nog nooit voor een date geweest, en dan waren wij nog niet eens degenen die in het donker van de bioscoopzaal zouden moeten beslissen of het al gepast was om de hand van de ander vast te pakken.
De volgende ochtend kwam de kater. Sjoerd en Dorianne hadden het reuze gezellig gehad, vertelden ze toen we ze belden. Maar ‘verder niks’. Sjoerd had nog wel haar nummer gevraagd, maar Dorianne had ‘per ongeluk’ de verkeerde cijfers genoemd.
Anna en Anders
Het was een slechte voorbode, maar we lieten ons niet ontmoedigen. We stuurden spaghettiwestern-liefhebbers Robert en Ilse op date. Robert nam voor Ilse een gebrand cd’tje met romantische filmmuziek mee. Yes, Robert! Romantiek bestaat nog! Een tweede date leek al in de planning. Maar toen kreeg Robert een mailtje van Ilse dat ze erover had nagedacht en daar toch niet zo’n zin in had: ‘Aan het tijdstip van die mail te zien, had ze hem meteen bij thuiskomst gestuurd. Dus dat nadenken duurde niet al te lang zo te zien.’
Anna bleek eigenlijk al een vriend te hebben
Anna en Anders liepen al na een kwartier de film uit. Ze nam hem mee naar een galerie, maar liet hem daar aan zijn lot over omdat haar vriendinnen hem een ‘energiezuigend figuur’ vonden. Anders zei dat hij ging pinnen en kwam niet meer terug. Voor Anna geen ramp, want die bleek eigenlijk al een vriend te hebben. ‘Ik heb me gewoon aangemeld toen ik een beetje dronken was.’
En dan was er de jongen die na een toch geslaagde date - een vervolgafspraak was al in de maak - aan ons vroeg of wij hem niet het nummer konden geven van die leuke fotografe die de date-foto’s had gemaakt.
Eveline en Rutger
Langzamerhand begonnen we toch te twijfelen aan het concept. Misschien was een bioscoopbezoek ook niet de allerbeste activiteit voor een blind date. Zo in het donker naast iemand die je net kent, en dan naar een film die misschien niet voor iedereen is… Mary werd zo ongemakkelijk van een blote dame op het scherm dat ze de zaal uitliep. Annemiek wilde na Lars von Triers Nymphomaniac meteen naar huis.
Gentlemen zijn schaars, conludeerde Claudia bitter
Bij een openluchtfilm krijg je het misschien minder snel benauwd, dachten we. We gingen een samenwerking aan met de Pleinbioscoop in Rotterdam. Maar ook dat pakte niet zo goed uit. Bij Rutger en Eveline was het zo zonnig dat hij in zwembroek kwam aangelopen. Eveline wist meteen: niks voor mij. ‘Het leek net of het een onderbroek was.’ Bij Claudia en Chris regende het dan weer keihard. Na afloop van de film rende hij snel naar zijn warme auto en liet hij haar alleen naar de metro lopen. ‘Gentlemen zijn schaars,’ concludeerde zij bitter.
Vaak was het echt wel heel gezellig. Zowel Saskia en Melanie als Tim en Agnes liepen eerder de zaal uit omdat ze elkaar interessanter vonden dan de film. Maar dan was de romantische ‘klik’ er toch niet. Op een bepaalde leeftijd word je ook niet zo snel meer verliefd, vertelde Tim: ‘Misschien omdat je jezelf in bescherming wilt nemen.’ Kom op Tim, wilden we schreeuwen. Geef de liefde een kans!
En toen kwam het grootste fiasco van allemaal. Op papier dachten we dat we met Jon en Angelique een goede match hadden gemaakt. Maar toen we ze in Het Ketelhuis aan elkaar voorstelden, verkrampten we eigenlijk meteen al van het plaatsvervangende ongemak.
Angelique en Jon
‘Het was een beetje een flop,’ zei Jon de volgende dag. Angelique was wat feller. ‘Wat dacht je zelf, dat hij bij mij paste?’ Jon was moe van een paar avondjes feesten. Daar moet je bij Angelique nou net niet mee aankomen, omdat ze erg gevoelig is voor andermans energieën. Tijdens de film probeerde ze zich volledig voor Jon af te sluiten. Ze reageerde niet meer als hij wat zei. Ze kreeg buikpijn en wilde na de film meteen naar huis. ‘Ik heb een tijd nodig gehad om zijn energieën te verwerken en weer los te laten.’
In onze fantasie hebben ze inmiddels een kind en een labrador
Na een stuk of dertig afleveringen heeft de datingrubriek inmiddels al een tijdje niets meer van ons gehoord. We vonden het leuk, soms wel een beetje ongemakkelijk. Maar we weten niet of we nog een keertje willen. We zijn bang dat we, als we nog één keer horen dat ‘de klik er niet was’, zélf het geloof in de liefde verliezen.
Al onze hoop is gevestigd op Jan en Irene van filmdate #3. Die hadden samen zo’n leuke avond gehad, vertelden ze ons, dat ze meteen al druk aan het appen waren en nog een keer gingen afspreken. We hebben nooit meer van ze gehoord, maar in onze fantasie hebben ze inmiddels een kind en een labrador. Mocht dat niet zo zijn, Jan en Irene, laat het ons alsjeblieft niet weten. Gun ons deze ene illusie.
