Wie had ooit gedacht dat ik een column over voetbal zou schrijven? Ik in ieder geval niet. Ik zal er dan ook niet te diep op ingaan, want ik weet eerlijk gezegd niks van voetbal en dit is tenslotte een website over film. Maar goed, in München, waar Duitsland deze week tegen Hongarije speelde, hangt de stad vol met regenboogvlaggen, en regenboogvlaggen zijn nu eenmaal wél mijn (hoogstpersoonlijke, zeer exclusieve) specialiteit. Dus zijdelings moet ik toch voetbal even noemen. (Ergens heeft dit stuk wel met film te maken hoor, geen zorgen.)
Pure winst voor de queer community! We hebben er een profielfoto bij!
De zaak: in Hongarije heeft de regeringspartij van de extreemrechtse premier Viktor Orbán onlangs een wet ingevoerd die verspreiding van ‘lhbti-propaganda’ en ‘genderideologie’ gericht op kinderen verbiedt. Op scholen mag bijvoorbeeld geen informatie worden verspreid over mensen die queer zijn: leraren mogen geen aandacht besteden aan seksuele- en genderdiversiteit. In lesmateriaal, maar ook in media, films, tv-programma’s, advertenties en boeken gericht op jongeren onder de achttien moet, kortom, iedereen hetero en cisgender zijn.
De gemeente München wilde als protest tegen deze mensenrechtenschending het voetbalstadion verlichten met regenboogkleuren tijdens de wedstrijd Duitsland - Hongarije. Dat mocht niet van voetbalbond UEFA, want dat zou een politiek statement zijn, en daar is het voetbal volgens hen niet voor bedoeld. Na veel kritiek op dit besluit, wijzigde UEFA hun profielfoto op sociale media wél in een afbeelding van het UEFA-logo met daaromheen de regenboogvlag.
Nou, pure winst natuurlijk voor de queer community! We hebben er een Twitter-profielfoto bij!
Ik ging deze week naar Petite fille, een documentaire waarin de zevenjarige Sasha op gouden balletschoenen voetbalt. Sasha is een meisje, maar de leerkrachten op haar basisschool en haar balletlerares ‘geloven’ dat niet, want ze is geboren in een jongenslichaam. Sasha mag daarom niet als meisje naar school (ze mag bijvoorbeeld niet als meisje gekleed), ze mag niet als meisje meedoen met haar balletles en ze wordt continu misgendered. Haar docenten eisen bewijs dat Sasha een meisje is. Daarna zullen ze eens voorzichtig gaan overwegen of Sasha misschíén, wellicht, eventueel mag worden gezien als wie ze is.
De houding van deze leerkrachten deed me denken aan een column die Eva Meijer deze week schreef in Trouw, met de perfecte titel ‘Stop de hetero-indoctrinatie’. Ze zegt op zich geen moeite te hebben met hetero’s (‘ik heb zelfs vrienden die hetero zijn’), ware het niet dat er toch één groot probleem blijft bestaan: ‘De hetero’s dringen hun voorkeuren steeds maar op aan de rest.’
In Petite fille lijkt de oplossing simpel: haal een bewijsje bij de kinderarts gespecialiseerd in genderdysforie, laat het bewijsje zien aan de schooldirecteur, et voilà. Sasha mag naar school zoals ze wil. Zo simpel is het natuurlijk niet echt. Sasha zal ook na geslaagd te zijn voor deze test – want dat is het – voor veel andere transfobe en onverdraagzame barrières komen te staan.
Schrijf ik nog steeds over dit onderwerp. Ben ik dan nog steeds niet tevreden?
Die hetero’s blijven namelijk hun voorkeuren maar opdringen aan de rest! Een regenboogvlag als profielfoto ten spijt. Dus ja. Zelfs nu heel München één groot regenboogwalhalla is geworden, heb ik nog steeds iets te klagen. Schrijf ik nog steeds over dit onderwerp. Ben ik dan nog steeds niet tevreden?
Nee. Ik ben niet tevreden zolang de emancipatie van de queer community af lijkt te hangen van een slap logootje op een aanvoerdersband, van een bewijsbriefje van de kinderarts, van een paar regenboogkleuren geprojecteerd op een stadhuis, vast bedacht door een commissie die dan hoopt dat de lgbtq+-gemeenschap ontroerd staat te applaudisseren na dit teken van tolerantie. Oftewel: ik ben niet tevreden zolang de gelijkheid en gelijkwaardigheid van queer personen afhangt van eventuele goedkeuring door hetero’s.
