Het allervreemdste moment van The Voice of Love (en geloof me, er zijn er meerdere) komt pas bij de aftiteling. Dan blijkt Valérie Lemercier niet alleen de regisseur van deze ode aan Céline Dion, maar blijkt zij ook de actrice die haar vertolkt (en nu komt het) vanaf haar vijfde levensjaar totdat ze achter in de vijftig is. Alle levensfases, één 57-jarige actrice, en een heleboel CGI. Vermoedelijk. Hoe ze het precies voor elkaar hebben gekregen begrijp ik eerlijk gezegd nog steeds niet, maar dat het knap is, staat buiten kijf. Alhoewel ik deze film onwetend bekeek en toen dacht: jeetje, wat kan deze 12-jarige kindacteur goed spelen! Maar goed. Ook van Lemercier is het knap, omdat het gewoon totaal weird en gedurfd en, let’s face it, totaal creepy is. Céline Dion + uncanny valley = wat mij betreft een hit.
Film met Fien
Een eigenaardige biografie over Céline Dion, of nee pardon, we bedoelen ‘Aline Dieu’
In biopic The Voice of Love speelt regisseur Valérie Lemercier zelf de rol van Céline Dion/Aline Dieu in álle fases van haar leven. Vanaf haar vijfde (!) totdat ze vijftig is. Columnist Fien Veldman vindt het knap en weird en zat uiteindelijk toch weer huilend op de fiets naar huis.
The Voice of Love
Een ode aan Céline Dion: regisseur en actrice Valérie Lemercier liet zich inspireren door het leven en de liefde van de Canadese superster.
The Voice of Love is een ongeautoriseerde biopic, wat in dit specifieke geval betekent dat de filmmakers het hele leven van Céline Dion als inspiratiebron mogen gebruiken, inclusief haar muziek, maar dat ze haar wel Aline Dieu moeten noemen. Aline Dieu! Oftewel, vertaald uit het Frans, Aline God. Yep. Lemercier heeft wel humor, dat moet gezegd worden.
The Voice of Love, hoe eigenaardig sommige keuzes ook zijn, is deels ook gewoon een rechttoe rechtaan biopic. We zien hoe Aline/Céline opgroeit op het platteland in Quebec, Canada, als jongste van veertien kinderen. Al haar broers hebben een naam die begint met Jean (wat mij, gegrepen door nostalgie, deed terugdenken aan een periode waarin ik in Montréal woonde en bevriend raakte met mijn huisgenoot, Jean-Michel, want natúúrlijk heet hij Jean-Michel, Quebec, alsjeblieft, never change) en de hele familie maakt muziek. Ze touren door Franstalig Canada met hun folkmuziek, maar Aline, het onverwachte nakomertje, is duidelijk de ster van de familie.
Haar leven is helemaal crazy – Céline Dion daarentegen, is vrij normaal
We groeien met Aline op: hoe ze als kind, aan de hand van haar moeder, bij een platenbaas op bezoek gaat (die haar ‘per ongeluk’ Céline noemt, ha ha), hoe ze als jongvolwassene aan de weg timmert, hoe ze een relatie krijgt met diezelfde, 26 jaar oudere, platenbaas, de moeilijkheden die het stel ervaart wanneer ze een kind willen. Dions leven is eigenlijk heel normaal. Afgezien van haar supersterstatus natuurlijk. Misschien zeg ik het verkeerd. Haar leven is helemaal crazy – Céline Dion daarentegen, is vrij normaal. Humoristisch, getalenteerd maar bescheiden, sympathiek, ongewoon, oftewel, geweldig. Geen wonder dat Lemercier deze film wilde maken.
Aan het slot van de film gebeurt er nog het een en ander onverwachts – ook voor de fans, die de levensloop van Dion waarschijnlijk op de voet volgen, wat ervoor zorgde dat ik alsnóg huilend op de fiets (ondertussen Pour que tu m’aimes encore luisterend) terug naar huis zat. En dat voor iemand die nooit iets bijzonders bij Céline Dion heeft gevoeld. Inmiddels zit ik ver in de Dion-research, heb ik al vijftig artikelen gelezen met de ‘beste looks van Céline Dion’ (ze heeft zich namelijk sinds 2016 ontpopt tot fashion queen) en staat haar muziek op repeat. Wat een eigenaardige biopic al niet teweegbrengt.