Fien droomt van een Spaans avondje op de bank met Penélope en Javier (maar komt bedrogen uit)

In Todos lo saben, Ashgar Farhadi's nieuwste familiedrama, keert Laura (Penélope Cruz) voor een bruiloft terug naar haar Spaanse geboortedorp, samen met haar kinderen. Farhadi heeft zijn thuisland Iran dus ingeruild voor het Spaanse platteland. Dat portretteert hij als een plek waar oude vrouwtjes op het balkon de was ophangen terwijl hun mannen in het café zitten te kaarten, waar puberjongens met hun scooter over landweggetjes rijden, waar iedereen elkaar groet op het dorpsplein. En waar de kleur van het zonlicht doet denken aan een Instagramfilter.

De hele maand breng ik door in een huis aan de voet van een Catalaanse berg, aan de rand van precies zo'n Spaans dorp, waar zich een paar internationale kunstenaars verzameld hebben om in alle rust en afzondering, tsja, kunst te maken. Het dorpsplein is net zo idyllisch, het zonlicht net zo goudgeel. Alleen Penélope en haar tegenspeler (en echtgenoot) Javier Bardem ontbreken. Oftewel: een perfect moment om deze film te kijken.

Op een incidenteel regenachtige dag heb ik mij geïnstalleerd op de bank in het eeuwenoude verblijf, waar de wind de zware houten deuren doet kraken. Ik ben even vergeten dat – net als in de film! – de stroom hier altijd uitvalt als het regent, waardoor ik om de zoveel tijd in het pikdonker zit en naar de stoppenkast moet lopen om de schakelaar om te zetten. En omdat het internet in ruraal Spanje zo traag is, duurt het bekijken van de introtitels al een minuut of tien. (Er is geen bioscoop in de buurt, dus ik kijk Todos lo saben op mijn laptop via een recensie-link. Legaal! Echt waar.)

Terwijl Penélope haar oude jeugdliefde weer ziet, speelt iemand op de Noorse muziekavond When The Saints Go Marching In

Ik ben óók vergeten dat een stel eerstejaars studenten van een kunstacademie in Oslo een festival op touw zetten in de tuin van het huis, en nu vanwege de regen naar binnen zijn verhuisd. Daarnaast is op het moment van mijn filmavond een open mic night in de enorme studio, precies naast de kamer waarin ik zit. Inclusief punkband, een vuurspuwer (jazeker) en een stuk of dertig festivalgangers. Oké. Koptelefoon op.

Terwijl in de film Penélope haar oude jeugdliefde weer ziet (gespeelde door Javier), speelt iemand op de Noorse muziekavond When The Saints Go Marching In op een accordeon. De koptelefoon verbloemt niets. Een ander drumt erdoorheen. De Noren gaan los. Na de tweede stroomstoring (even een reminder: je hebt geen elektriciteit nodig voor een drumstel) pakt iemand er een synthesizer bij. Penélope en Javier wisselen intussen veelbetekenende blikken uit. Haperend, dat wel. Ik benut mijn tijd om popcorn te maken.

Een uurtje later (wachten op internet meegerekend) wordt Penélope's dochter ontvoerd op een bruiloft! Het wordt nu echt spannend. De Noren zijn inmiddels bezig met een langgerekte Queen-medley met We Will Rock You en I Want To Break Free. Ik twijfel of ik beter die nieuwe biopic over Freddy Mercury had kunnen kijken. Vervolgens staar ik minutenlang naar een stilstaand beeld van Penélope in tranen.

Na anderhalf uur streamen geef ik het op. Penélope's dochter is nog steeds spoorloos. Bij thuiskomst in Nederland zoek ik The Movies op omdat ik wil weten hoe het afloopt. En wat blijkt: in Todos lo saben is niets wat het lijkt.

Die vrouwtjes op het balkon roddelen over hun dorpsgenoten, de mannen in het café koesteren wrok over oude vetes, de puberjongens op de smalle wegen rijden bijna iemand aan. En op het plein groet iedereen elkaar wel, maar houdt iedereen elkaar óók scherp in de gaten. Het enige wat nog ontbreekt is een raam waaruit Noorse accordeonmuziek schalt. Aan alle kanten wordt mijn Spaanse idylle ruw verstoord.