Ah, Fifty Shades of Grey. Wat was dat een dieptepunt voor mijn zelfbeeld. Ik had een vrije avond verspild aan een film waar ik niet eens zin in had en waar ik bij voorbaat al negatief over was. Ik was pathetisch, en een pestkop tegelijk. Maar bij Fifty Shades Darker zou ik het anders doen: ik zou zonder verwachtingen de bioscoopzaal ingaan en de film met een open blik bekijken.
Helaas wilde geen vriendin met me mee. Zinnen als ‘het is niks voor mij’, ‘ik ben geen liefhebber’ en ‘het is mijn geld niet waard’ voelden als kleine sneren. Alsof ik geen smaak had! Ik lachte mee, verdedigde mijn keuze met grapjes en benadrukte dat ik ‘heus niet dacht dat het een goede film was of zo’. Ik schaamde me een beetje en durfde niet eens telefonisch te reserveren. Pas toen ik de bioscoopzaal instapte en alle andere bezoekers zag die ook het besluit hadden genomen om dit half-erotische drama te aanschouwen, verdween dat gevoel.
Nu ik mijn eigen spottende blik en vooroordelen probeerde los te laten, zag ik hoeveel mensen vasthielden aan die ironische kijkhouding.
En doordat ik daar alleen – dus zonder vriendinnen – zat, kon ik iedereen goed observeren. Er werd vooraf druk gekletst. Na afloop werd het stil. Ik zag sommigen nadenken over de reactie die ze moesten geven. Het meisje naast me vroeg voorzichtig naar de mening van haar vriendin, die lacherig antwoordde dat ze het ‘héél slecht’ vond. Het meisje werd ongemakkelijk. ‘Maar wel vermakelijk.. toch?’ Ik zag bij iedereen datzelfde ongemak.
De erotische scènes werden ‘mwa’ en ‘hilarisch’ genoemd. Dat vond ik gek. Sadomasochisme staat toch echt niet bekend om de hilariteit. Werden deze vrouwen, die waarschijnlijk juist nieuwsgierig waren naar de machtsspellen, naar BDSM, dan niet opgewonden van de gebruikte attributen, de knappe en rijke mister Grey? Ik vond het allemaal in ieder geval goed geregisseerd. Ik wil kunnen toegeven dat ik het mooi vond om te zien, dat de kwaliteit (zelfs van de verhaallijn) iets hoger lag dan verwacht.
Nu ik mijn eigen spottende blik en vooroordelen probeerde los te laten, zag ik hoeveel mensen vasthielden aan die ironische kijkhouding. Ze genoten stiekem wel van de film, maar plaatsten zich er tegelijkertijd ook boven.
De meeste meisjes in de zaal hadden stilletjes wel plezier, dat weet ik zeker, de gezichten verraden het. Maar door venijnig commentaar te leveren gaat de eigen superioriteit, de eigenwaarde, de goede smaak tenminste niet verloren. Ik vraag me af of de dames ook bij hun bezoek aan het derde deel Fifty Shades Freed nog durven te beweren dat ze de reeks ‘mwa’ vinden.
