Een van de ongemakkelijke dingen aan het bezoeken van een persvoorstelling, is dat ik altijd teveel meeleef met wat er op het scherm gebeurt. Terwijl de andere filmjournalisten schijnbaar onbewogen kijken, veeg ik stiekem tranen en bijkomend snot weg met mijn steeds krokanter wordende mouw. Bij seksscènes voelt gelukkig iederéén zich ongemakkelijk: niemand wil te gebiologeerd lijken door een partijtje filmseks, en dus worden er juist op het moment suprême ineens casual slokjes lauwe koffie genomen of - heel belangrijk, moet nu – notities gemaakt. Je wil ook weer niet zó goed opletten dat het lijkt alsof je je op je werk zit op te geilen. Al helemaal niet aan seks met een amfibieman.
Ik zat dus al behoorlijk stram in mijn stoeltje bij Guillermo del Toro’s nieuwe fantasysprookje The Shape of Water. In interviews beloofde Del Toro dat hij de adult (!) fairytale van de stomme Elisa (Sally Hawkins) en haar monsterminnaar (Doug Jones) natuurgetrouw zou vertellen, met liefde én seks dus. Del Toro wilde niet, zoals bij het sprookje La Belle et la Bete, kiezen tussen ofwel de puriteinse Disneyversie, óf de perversie-versie. Als we nog even denken aan de laatste versie van Beauty and the Beast, uit 2017, is zelfs een kus tussen monster en meisje doorgaans al te riskant. Toen Belle (Emma Watson) het beest moest kussen, draaide de camera naar een vreemde hoek waarin we alleen de Beauty zien. Het camerapersoneel lag vermoedelijk kokhalzend op de vloer. En wanneer mens en monster eens met overgave seksen op het scherm, komt er narigheid van. Kijk naar La región salvaje of Possession. Zo’n beest moet eerst tot mens worden gemaakt, voor we er een gezonde seksrelatie mee kunnen beginnen. Ariël de Kleine Zeemeermin had niet alleen benen nodig om te kunnen lopen, aan land.
Zo'n beest moet eerst tot mens worden gemaakt, voor we er een gezonde seksrelatie mee kunnen beginnen
Del Toro’s beest hoefde niet van vorm te veranderen om de liefde te vinden, benadrukte hij in Variety. Hij wilde een begerenswaardig beest, en maakte dus The Creature from the Black Lagoon (uit 1954), waarop zijn wezen is gebaseerd, wat meer mens. Of mens, zeg maar Men’s Health. Als je zijn bolle reptielenogen, schubben, vinnen en zwemvliezen even wegdenkt, dan hou je een uiterst sexy beest over. Het wezen wordt vastgehouden in een Amerikaanse overheidsinstelling in Baltimore, 1962, waar Elisa met beste vriendin Zelda (Octavia Spencer) de schoonmaak doet. Een typische Del Toro-cast van outcasts, dus. Elisa begint hem gekookte eitjes te brengen en kweekt zo de bodem voor een liefde waarvoor geen spraak nodig is. Romance: check. Seks?
Niet binnensbeelds. Fantasy betekent in dit opzicht kennelijk gewoon dat ik het er zelf maar bij moet fantaseren. Zelda vertolkt bij wijze van ‘sorry’ nog de grote vraag van het publiek: ‘but… how?’ Meerman ziet er in zijn kruisgebied immers net zo kuis uit als Ken. Elisa legt in gebarentaal uit dat hij een soort magische piemelpoort heeft, die wel degelijk vissengenitalia herbergt. Ergens was het een opluchting dat we dat niet hoefden te zien, het had de persvoorstelling ondraaglijk ongemakkelijk gemaakt. Weg sprookje.
Er is nog een reden voor Del Toro om een seksscène te mijden: de NC-17-rating, die hij daarmee had geriskeerd, is zogenaamd box office poison, en dodelijk voor je Oscarkansen. De ratingcommissie is doorgaans strenger als het gaat om seks in buitenechtelijke relaties, zoals die tussen vrouw en vismonster. Del Toro moet op 4 maart natuurlijk wel een stuk of tien van die dertien Oscarnominaties verzilveren. Oscar (het beeldje) geeft zelf al zo’n beetje aan hoe expliciet de seks mag zijn: kijk maar naar zijn Ken-onderkant.
