In gesprek met actrice Charlbi Dean (1990–2022) over Triangle of Sadness, het modellenleven en haar laatste toekomstdromen

Over de dood gaat het niet, die meidag in Cannes. Het komt gewoon niet ter sprake. En waarom zou het ook? Triangle of Sadness, de film waar actrice Charlbi Dean zo hard aan heeft gewerkt, en die haar internationale doorbraak moest worden, is de avond ervoor bedolven onder lachsalvo’s en applaus. De volgende middag praat ze in een zonnige hoteltuin met een klein groepje journalisten over haar carrière, nog ietwat overdonderd van al het moois. Dean gaat op de avond van de première als een filmster de rode loper over en wordt overal als een godin ontvangen. ‘Ik heb zoveel geluk, het is obsceen. Ik blijf maar aan mijn agent vragen hoe ik m’n dankbaarheid kan uiten, ik weet niet wat de etiquette is. En nu wil ik niet meer terug naar de realiteit, haha. Dit is marvelous. Ik weet niet hoe lang dit gaat duren, dus ik pak alles wat ik pakken kan.’

Op 29 augustus, een paar maanden na onze ontmoeting in Cannes, maakt Deans management bekend dat de actrice plotseling is overleden. Dean voelde zich niet lekker en liet zich, thuis in New York, door haar verloofde naar een ziekenhuis brengen. Enkele uren later overlijdt ze. Haar broer Alex Jacobs verklaart later dat Dean waarschijnlijk is overleden aan een virale longinfectie. Zijn zus was hier extra kwetsbaar voor, nadat in 2009, na een zwaar auto-ongeluk, haar milt is verwijderd. (Jacobs voelde zich genoodzaakt een verklaring te geven, nadat online werd geroepen dat Dean zou zijn overleden aan coronavaccinaties. ‘Dat is complete onzin en extreem naïef’, aldus Jacobs).

Geboren op 5 februari 1990 in Kaapstad, Zuid-Afrika, droomt Dean al op jonge leeftijd van een carrière als actrice. Ze volgt drama- en toneellessen, maar het is de modellenwereld die haar haar eerste kansen biedt. Al op dertienjarige leeftijd verlaat ze Zuid-Afrika om aan de slag te gaan in Japan, vertelt ze ons in Cannes. ‘Het kwam erop neer dat als ik twee of drie maanden in het buitenland zou gaan werken, ik een huis kon kopen. Mijn ouders zeiden: geen sprake van, je bent veel te jong. Maar ik heb ze gesmeekt om me te laten gaan.’ Vanaf dat moment reist ze de hele wereld over. Het modellenwerk is haar leven, en haar leven is haar modellenwerk.

Als ik een paar maanden in het buitenland zou werken, kon ik een huis kopen

De wens om actrice te worden verdwijnt niet. Vanaf 2010 speelt ze in een aantal films, maar die ene droomrol komt maar niet voorbij. Tot ze mailtje krijgt met de vraag of ze een scène wil improviseren voor Triangle of Sadness, het nieuwe project van Ruben Östlund, wiens film The Square ze goed kent. ‘Ik dacht: tuurlijk, whatever, mijn auditie blijft toch niet hangen, maar het is een cool verhaal: “Ik deed auditie voor een film van Ruben Östlund.” Toen ik daarna het telefoontje kreeg dat hij wilde videobellen, kon ik het niet geloven. Ik was zo bang om te falen, maar Ruben heeft de gave om iedereen op z’n gemak te stellen. Niets aan hem is zakelijk. Toen ik de rol kreeg, belde hij niet met mijn agent, maar belde hij me direct op. Ik weet niet of dat iets Europees is, maar I love it.’

Östlund ziet in Charlbi Dean zijn Yaya: een prachtige jonge vrouw die te oud wordt voor de modellenwereld en als influencer meegaat op een bootvakantie voor exorbitant rijke figuren. In het eerste deel van de film – voordat het luxe jacht in een shitstorm terechtkomt – maken we uitgebreid kennis met Yaya en haar vriend Carl. Carl is ook model, maar zonder al te veel succes. Hij zit krap bij kas en wanneer hij na een prijzig etentje voorzichtig vraagt of Yaya ook een keer de rekening wil pakken, is de wereld te klein. De man hoort dat toch te doen?

Als je acteert mag je je zegje doen, mensen vragen naar je mening

Dean: ‘Ik zou nooit zo heftig reageren, dus om de rol van Yaya goed te kunnen spelen, moest ik op zoek naar een manier om haar te begrijpen. Toen heb ik er met Ruben over gepraat, over wat ik ken uit de modewereld: vanaf je dertiende reis je de wereld over om te werken, je hebt je school nooit afgemaakt, stuurt al je geld naar je familie en nu ben je vijfentwintig en loopt je carrière ten einde. Dat is wat er met mij is gebeurd, en wat met de meeste modellen gebeurt. Voor Yaya gaat het in die scène niet per se om het geld, maar om haar toekomst. Yaya houdt echt van Carl, maar ze wil weten hoe hij voor haar kan zorgen in de volgende fase van haar leven.’

Dat Östlund openstond voor Deans input, noemt ze een van de grote verschillen tussen de film- en de modellenwereld. ‘Als model ben je een kledinghanger’, aldus Dean. ‘Maar als je acteert mag je je zegje doen, mensen vragen naar je mening. Begrijp me niet verkeerd: er is een hiërarchie; Ruben is de kapitein, en dat wil je ook. Je hebt ervoor gekozen om in zíjn film te spelen. Maar Ruben is nooit bang voor ideeën van anderen.’

Een ander verschil: in de modewereld zijn de contacten kort en vluchtig, terwijl je op een filmset de kans krijgt om een band op te bouwen. De productie van Triangle of Sadness duurde bijna een jaar, onder andere door de coronapandemie. Volgens Dean werden de cast en crew vrienden voor het leven, nadat ze op een Grieks eiland, tussen de stranden en een paar hotels, in een kleine, covid-vrije bubbel werden gezet. ‘We werkten crazy hours, maar dan nog brachten we na de opnames onze tijd samen door. We gingen met z’n allen het eiland rond, bezochten de toeristische attracties en konden urenlang met elkaar praten.’

Charlbi Dean met haar hondje in Cannes

Ik wil zijn zoals Tilda Swinton. Zij ziet dingen voordat ze gebeuren

Ook aanwezig in Griekenland: de gloednieuwe puppy van Charlbi, die het hondje liet invliegen omdat ze bang was om tijdens de lockdowns helemaal alleen te zijn. ‘De productie zei: “Je schema wordt heftig, dus waarom neem je niet na áfloop van de opnames een hondje?” Ik zei: “Hmm, ze is al onderweg. Weten jullie iemand die haar kan ophalen?” Dat was echt een diva move, haha.’

Een diva move die niet zou misstaan in rijke-mensen-satire Triangle of Sadness. Heeft Dean, als succesvol model met een Instagram-account, het gevoel dat de film ook over haar gaat? Voelt ze zich aangevallen? ‘In vergelijking met mijn vrienden heb ik echt weinig volgers. (Dean heeft er op het moment van schrijven 224.000, red.) Iemand die ik ken heeft er acht miljoen. Het voelde daarom niet alsof deze film over mij ging. Maar ik weet wel dat de sociale media-industrie heel hard kan zijn. Ik ben naar Cuba geweest met Chiara Ferragni, een van de grootste bloggers ter wereld. Alles wordt haar aangereikt op de voorwaarde dat ze foto’s maakt. Dus: Drinken. Foto nemen. Wandelen. Foto nemen. Ik weet nog dat ik dacht: ik wil gewoon mijn biertje drinken. Mijn eigen Instagram heb ik er daarom nooit op aangepast. Ik post ik wat ik post. Nu bijvoorbeeld is het allemaal decadent, want ik ben in Cannes en dit is nu mijn leven.’

Aan het einde van het gesprek denkt Dean hardop na over hoe haar leven er hierna uit zal zien. Dat ze de rol kreeg in Triangle, voelde nog steeds een beetje als een grap, iets eenmaligs. ‘Maar het zou te gek zijn als Hollywood belt. Het allerliefst wil ik werken met regisseurs voordat ze doorbreken. Ik wil zijn zoals Tilda Swinton. Zij ziet dingen voordat ze gebeuren. Ze is geniaal. Een actrice worden zoals zij, dat is de droom.’