Eigenlijk hoop ik bij iedere film die ik zie dat ik verrast ga worden. Natuurlijk is dat een onredelijke verwachting. Films kunnen niet altijd verrassen, en het is al helemaal niet het enige criterium waarop ik ze zou moeten beoordelen. Maar toch, als een film iets doet wat ik niet aan zie komen dan gaat het bij mij borrelen vanbinnen. Waarschijnlijk is dat wat mensen ‘de kick’ noemen.
Buurman in de Bios
Peter gaat na het zien van Lean on Pete op zoek naar een thuis
Opeens voelde Peter zich weer een verloren vijftienjarige en vroeg hij zich af of hij wel altijd op zoek moet zijn naar 'de kick'. Na het zien van Lean on Pete, weet hij waar hij wél naar op zoek moet.
Tip van Erik
Lean on Pete
De nieuwe film van de regisseur van 45 Years, over een jongen en zijn paard in het ruige Oregon en Wyoming.
De laatste keer dat ik de kick voelde was bij de film Foxtrot. Om voor anderen die verrassing niet te verpesten houd ik de details voor me, maar er zat een scène in waarvan ik vermoedde dat regisseur Samuel Maoz vaak was afgeraden die in zijn film op te nemen. Ik kan me voorstellen dat zijn raadgevers het een stijlbreuk hadden genoemd, dat ze het raar hadden gevonden. Gelukkig heeft hij zich daar niets van aangetrokken, want het zit in de film, die vreemde stijlbrekende scène, en het is precies het soort moment waar ik van ga borrelen.
Maar goed, dat is ook alweer een film of tien geleden. In de tussentijd heb ik veel moois gezien, maar de kick niet gevoeld. De laatste film die ik zag was Lean on Pete, over een vijftienjarige jongen die een band opbouwt met een renpaard.
Niets in deze film duidt op een verrassing. Zachte kleuren, zalvende muziek, ongedwongen gesprekken. Alles is rustgevend. Hoofdpersoon Charley Thompson propt ’s ochtends een kartonnen doos bij het oud papier en dan gaat hij rennen. Zo ver als hij kan, en dan weer terug naar de ontbijttafel waar zijn vader op hem wacht.
Het is geen leven van luxe. Het huis is een rommeltje, zijn moeder is er niet, zijn vader heeft een affaire met een collega van z’n werk, er is vaak geen eten. Maar door de ogen van Charley is het wel een leven van onbezorgde vrijheid. Hij spreekt voorzichtig maar openhartig tegen zijn renpaard, en elke zin die hij uitspreekt eindigt in een vriendelijk zuchtje. Zo voelt de film ook lange tijd, als dat vriendelijke zuchtje.
Ik merkte dat ik helemaal niet altijd op zoek ben naar een kick, maar meestal gewoon naar een veilig thuis.
Maar uiteraard komt het onheil onaangekondigd. Het wordt in deze film niet zorgvuldig opgebouwd, het is er gewoon opeens. Net als in het echt, zou ik durven stellen. De muziek begint te schuren, de kleuren worden grauwer. Het is de lelijke kant van de verrassing: ineens staat die vijftienjarige jongen er alleen voor, en verandert zijn vrijheid in onzekerheid.
Ik kreeg geen kick van die verassingen in Lean on Pete. Ik vond ze beangstigend, en de gevolgen hartverscheurend. Daardoor leerde ik iets belangrijks: dat ik vaak ook nog een verloren vijftienjarige ben, net als Charley Thompson, en dat ik alleen maar kan wensen dat ik de wrede wereld even vriendelijk en eerlijk benader als hij. Want ik merkte dat ik helemaal niet altijd op zoek ben naar een kick, maar meestal gewoon naar een veilig thuis.
Peter Buurman
Als hij niet in de film zit, is columnist Peter Buurman redacteur bij De Speld, maakt hij podcasts en schrijft hij verhalen. Hij houdt van films over het bovennatuurlijke (Villeneuve, Lynch, Miyazaki) en juist het diep menselijke (Herzog, Von Trier). Voor Cineville schrijft ’ie om de twee weken over films die hem in de war brengen.
