Volgens Peter maken de Oscars geen hol uit, maar tóch had Get Out moeten winnen

Get Out had moeten winnen. Ik kan dat nauwelijks zeggen zonder direct te klinken als de aanstaande schoonvader van de hoofdpersoon van de film — Dean ‘als ik een derde keer op Obama had kunnen stemmen dan had ik het gedaan’ Armitage — maar eigenlijk vind ik alleen dat al een prima reden waarom die film had moeten winnen.

Daarnaast vind ik het ook gewoon de meest frisse en originele film van het hele rijtje. Toegegeven: ik heb Lady Bird nog niet gezien, maar het ligt meer aan de distributiedeals dan aan mij dat die film in Nederland pas in april te zien is. Ook toegegeven: ik heb ook Darkest Hour en The Post niet gezien, maar, in mijn verdediging, het voelt wel alsof ik ze al gezien heb. Ik heb namelijk niet het idee dat een film waarin iemand Churchill heel goed kan nadoen mij nog gaat verrassen, en dat gevoel heb ik ook niet bij een film van Steven Spielberg met in de hoofdrollen Tom Hanks en Meryl Streep, respectievelijk goed voor 12, 5 en 21 Oscarnominaties.

Dunkirk (een fysieke ervaring), Phantom Thread (een esthetische ervaring) en Three Billboards (een vermoeiende ervaring) zag ik wel, maar ook die vond ik niet zo origineel als Get Out.

Als ik naar de Oscars kijk, bekruipt mij namelijk altijd het gevoel dat het allemaal geen hol uitmaakt.

En toch, hoezeer ik ook voel dat ik daadwerkelijk vind dat Get Out had moeten winnen, kan ik het nooit opschrijven zonder me toch ook te generen. Natuurlijk is een mening over de winnaar niet heel overtuigend uit de pen van iemand die drie van de negen nominaties niet eens gezien heeft, en ik weet ook niet of originaliteit nou zo’n ijzersterk criterium vind, maar ik geneer me ook in meer algemene zin.

Als ik naar de Oscars kijk, bekruipt mij namelijk altijd het gevoel dat het allemaal geen hol uitmaakt. Kunst is geen wedstrijd, er is geen jury of Academy die objectief kan bepalen wat nou écht de beste film is, iedereen bepaalt dat gewoon voor zichzelf, daar heb je geen prijs voor nodig. En wat zeggen die uitgedeelde prijzen nou werkelijk over de wereld buiten Hollywood? Uiteindelijk is de awardshow toch gewoon een chique feestje van rijke mensen.

Maar natuurlijk is dat cynisch, en heb ik ook andere gedachten. Ik ben wel hoopvol als Frances McDormand roept dat mensen zoals zij moeten afdwingen dat producenten verplichtingen over inclusiviteit aangaan. En ik geloof ook wel dat filmprijzen symbolische waarde kunnen hebben. Een Best Picture-winst voor Jordan Peele had bijvoorbeeld veel mensen buiten Hollywood kunnen laten zien dat je niet per se Hanks of Streep nodig hebt om te winnen.

Maar die wonnen ook niet. Het werd The Shape of Water (een glibberige ervaring) en eigenlijk kan ik daar ook best mee leven. Al is het maar omdat de hoofdpersoon die een mysterieuze visman in huis neemt boven een bioscoop woont. Dat is misschien een clichématige ode aan cinema, maar ik vond het wel een fijne gedachte dat waar je ook in de bioscoopzaal zit, de echte verhalen altijd daarbuiten gebeuren.