Hoewel ik nog niet de leeftijd heb om het met zekerheid te kunnen zeggen, denk ik dat er veel verandert als je ouder wordt. Ooit was mijn oom Paul bijvoorbeeld een broer van mijn vader die ik wel eens zag op familieverjaardagen, maar tegenwoordig is mijn oom Paul iemand die me per telefoon stuurt dat ik toch echt eens Proust zou moeten lezen.
Buurman in de Bios
Waarom de film Foxtrot en de oom van Peter Buurman allebei geweldig zijn
Peters oom Paul heeft sinds kort een Cinevillepas. Door hem ging Peter naar Foxtrot, en zag hij dat Amsterdammers verwend zijn en dat tijdelijke wezentjes troostende verhalen nodig hebben.
Tip van Jesse
Foxtrot
Oorlog, de foxtrot en een legendarische pin-up komen samen in dit drieluik over een jonge soldaat en zijn ouders.
Mijn oom Paul heeft sinds kort een Cinevillepas. We houden elkaar op de hoogte van de films die we hebben gezien en wat we ervan vonden. We zijn het vaak volledig met elkaar eens en daarom volg ik zijn aanbevelingen altijd op, al moet ik bekennen dat ik nog niet aan Proust ben begonnen.
Van tevoren stuurt hij me vaak foto’s van een filmkaartje met een bijschrift als ‘daar gaan we dan’ of ‘het zal mij benieuwen!’ Achteraf zijn het berichten als ‘eigenlijk denk ik gewoon dat Spielberg aan het dementeren is. En niemand in zijn omgeving durft dat tegen hem te zeggen omdat hij Spielberg is.’
Mijn oom Paul woont in Castricum. Een tijdje terug stuurde hij me een foto vanuit de Filmhallen in Amsterdam-West. ‘Stelletje verwende Amsterdammers,’ schreef hij. Hij ging naar Mary Magdalene. Ik herinnerde me dat pas weer toen ik afgelopen week las dat het filmtheater Corso in Castricum gesloopt gaat worden. Het 80 jaar oude theater is het enige filmhuis in Castricum, het heeft 50.000 bezoekers per jaar, maar toch moet het plaatsmaken voor een appartementencomplex.
Twee vrouwen hebben een actiegroep opgericht, lees ik in een lokaal nieuwsbericht. Mensen kunnen hun steunbetuigingen mailen naar corsomoetblijven-doemee@drieblad.nl. Inmiddels zijn er al 250 namen binnen, maar het is maar de vraag of het iets zal uithalen. Zo betoverend als de films daarbinnen zijn, zo schril is soms de realiteit daarbuiten.
Voor mij is een goeie film als een grote hap frisse lucht
Door de meest recente aanbeveling van mijn oom (‘5 sterren in alle kranten helemaal waard!’) zat ik gisteren bij Foxtrot in de Amsterdamse bioscoop Rialto. Het pand deed in 1921 al dienst als buurtbioscoop, tegenwoordig is het voor mij het dichtstbijzijnde filmhuis. Amper vijf minuten voor de voorstelling besloot ik dat ik zou gaan, ik was net op tijd.
Voor een maandagmiddag in de lente zat de zaal aardig vol. Ik was wel met afstand de jongste, denk ik, maar het is nooit netjes om alleen op uiterlijk af te gaan. Toen ik daar zat en achterover leunde wist ik dat mijn oom gelijk had: ik ben een verwende Amsterdammer.
Voor mij is een goede film als een grote hap frisse lucht. Na afloop van Foxtrot liep ik opgelucht naar buiten, volgelopen met nieuwe energie. ‘Verhalen zijn er om ons te troosten en ons te verzoenen met de onbegrijpelijkheid en pijnlijkheid van ons bestaan, die wordt veroorzaakt door ons perspectief als tijdelijke wezentjes’, stuurde mijn oom Paul mij over de film. En wederom zijn wij het volledig eens.
Peter Buurman
Als hij niet in de film zit, is columnist Peter Buurman redacteur bij De Speld, maakt hij podcasts en schrijft hij verhalen. Hij houdt van films over het bovennatuurlijke (Villeneuve, Lynch, Miyazaki) en juist het diep menselijke (Herzog, Von Trier). Voor Cineville schrijft ’ie om de twee weken over films die hem in de war brengen.