Voorafgaand aan The Crimes of Grindelwald, de nieuwe film uit de *Fantastic Beasts-*serie, waaide in één van de voorfilmpjes een oude vlieger op. Het leek in Londen te zijn. Een jongen probeert die vlieger eerst alleen tegen te houden, daarna samen met zijn vader. Ondertussen vertelt een voice-over dat er sprake is van een nieuw avontuur.
‘Paddington,’ zei ik tegen mijn vriendin, terwijl ik probeerde te raden welk avontuur het zou zijn. ‘Nee, toch Winnie de Poeh,’ zei ik nog, vlak voordat het filmpje zelf het antwoord weggaf. Aan het einde kwam een vrouw aan een paraplu naar beneden zweven, en toen wist ik natuurlijk ook wel dat het Mary Poppins was. Toch vond ik dat ik er niet ver naast zat. Ik had weliswaar op twee beren gegokt, maar uiteindelijk verschilden die beren niet zo gek veel van Mary Poppins: het waren Britse verhalen die recent een nieuw leven kregen ingeblazen.
Ik weet niet of voorfilmpjes speciaal bij de hoofdfilm geselecteerd worden, maar ik vond het logisch Mary Poppins voor The Crimes of Grindelwald te vertonen. Hoewel de verhalen van Fantastic Beasts grotendeels nieuw geschreven zijn, voelen ook die films als nieuwe wind in een oude vlieger. Dat lijkt me ook exact het praatje waarmee deze nieuwe serie in de vergaderzalen van Warner Bros werd gepitcht: het tovenaarsuniversum van J.K. Rowling heeft zijn commerciële succes reeds bewezen, en er kunnen nog zeker drie nieuwe films gemaakt worden voordat mensen het een beetje beu beginnen te worden.
Misschien een cynische gedachte, maar het is toch het gevoel waarmee ik vaak de bioscoop uitloop als ik wéér een remake of een vervolg heb gezien. Want ik ga natuurlijk wel altijd, dat weten die filmstudio’s ook. We weten wat we kunnen verwachten van een Fantastic Beasts-film: tovenaars, kastelen, Britse grapjes, orkesten die rap op en neer gaan met hun strijkstokken en af en toe een knipoog naar het originele thema van John Williams. Allemaal dingen waarvan wij (en zij) weten dat we het leuk vinden, omdat we dat bij de eerste Harry Potter-films ook al leuk vonden.
De verhalen van Fantastic Beasts voelen als nieuwe wind in een oude vlieger
Natuurlijk heeft Fantastic Beasts ook wel een eigen signatuur. De hoofdpersonages zijn geen kinderen meer (omdat wij ook geen kinderen meer zijn), de wereld is groter dan alleen Zweinstein, er is een diversere cast met modernere achtergrondverhalen, en, als je geluk hebt, af en toe zelfs een ‘fantastic beast’.
Het geeft een fijn gevoel. Een gevoel dat misschien niets meer is dan nostalgie, heimwee naar het gevoel dat we hadden bij de eerste keer dat we kennismaakten met het universum van Harry Potter. Maar ach, als je daar niet te lang over nadenkt heb je gewoon een mooie avond gehad. Want waarom zouden we daar nou weer moeilijk over doen? Ieder verhaal is in de kern toch een hervertelling van een eerder verhaal? Waarom zou het fijne gevoel van Fantastic Beasts anders zijn dan het fijne gevoel dat ik had bij Harry Potter?
Ik weet dat ook niet precies, maar ik heb voel me nooit alleen maar fijn. Ik voel me ook altijd een beetje slap en weeïg. Paddington, Winnie de Poeh, Mary Poppins, Fantastic Beasts - natuurlijk zijn ze ieder op hun eigen manier nieuw, maar het voelt toch ook altijd ontzettend hetzelfde.
