*Voice-over: Lauren Murphy / Montage: Daneel Goedhart / Redactie: Erik Schumacher*


Video

large_42.png

medium_42.png

small_42.png

thumbnail_42.png

Video: Alles wat je moet weten over Jean-Luc Godard in vier minuten

Een getrouwde man (Jean-Paul Belmondo) neemt afscheid van zijn burgerlijke bestaan en vlucht met een jong meisje (Anna Karina) naar een eiland. Onderweg worden hun plannen gedwarsboomd door een bende die hen achtervolgt - of spelen de twee slechts een spel?


Pierrot le fou is een geestige, scherpe en voortdurend verrassende film, waarin Jean-Luc Godard een zonnige kijk geeft op fatale levensfeiten.

Een geestige, scherpe en voortdurend verrassende film, waarin Jean-Luc Godard een zonnige kijk geeft op fatale levensfeiten.

Pierrot le Fou

Gauloises, zwarte coltruien en artistieke jongelingen die zich verzetten tegen een verstikkende, burgerlijke cultuur. Het existentialisme uit de jaren vijftig en zestig roept romantische beelden op. 


De eerste lange speelfilm van Jean-Luc Godard, naar een idee van François Truffaut, was het manifest van de nouvelle vague en trok meteen internationaal de aandacht, niet in het laatst door het onbevangen acteren van Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg.

Kennen we Jean-Luc Godard als topzwaar intellectueel orakel dat zich verschuilt achter een ondoordringbare five o'clock shadow en dito Gitanes-rookgordijn, eind jaren vijftig gold hij als de man die de weg vrij maakte voor films die de polsslag van het grotestadsleven deden voelen, ver weg van de studio's. In zijn hommage aan de Amerikaanse gangsterfilm uit de jaren veertig brengt Godard Parijs bijna documentair in beeld. De handheld camera volgt Patricia, verkoopster van de New York Herald Tribune die op de voortvluchtige autodief Michel Poiccard (Belmondo) stuit. Hij wordt verliefd, zij geeft hem aan bij de politie, ademloos vindt hij de dood in de straten van Parijs.

Godards debuutfilm geldt door zijn beeldende, niet-veroordelende manier van vertellen, het gebruik van de 'jump cut' en de inzet van jazzmuziek als mijlpaal in de filmgeschiedenis.

Het levendige debuut van Jean Luc Godard.

À bout de souffle

Tussen 1988 en 1998 maakte Godard acht videofilms waarin hij zijn uitgesproken kijk op de filmgeschiedenis ontvouwde. De films werden uitgebracht op vier dvd's en ontvangen als een 'Gesamtkunstwerk' waarin beeld, commentaar en muziek een bezwerend-hypnotisch verband aangingen. Ter gelegenheid van de Workshop on Film and Media Technologies is de serie nu op het grote doek te zien.


De uit acht delen opgebouwde film, getooid met typisch Godardeske titels als La monnaie de l'absolu, Une Vague Nouvelle en Le contrôle de l'univers, laat zich verrassend makkelijk verteren. Verrassend gezien Godards reputatie als hardcore intellectualistisch filmmaker, makkelijk omdat de filmgeschiedenis volgens Godard – de regisseur leverde zelf het doorrookte commentaar – niets anders is dan een manier om 'iets over jezelf en de wereld te ontdekken'.


Godard talent voor ritmische dosering van filmbeelden, doorsneden met aan -en uitfloepende tekstfragmenten en niet van humor gespeende, bijtende commentaren op het verval van de cinema, zorgt er dan ook voor dat de kijker, ondanks de quasi chaotische stapeling van beelden, op het puntje van zijn stoel blijft zitten. Daarbij schrikt de samensteller niet terug voor stevige uitspraken; voor hem begint de moderne cinema in 1945 met Roberto Rossellini's Roma, città aperta ('de enige echte verzetsfilm') en eindigt met de dood van Pier Paolo Pasolini in 1975. Dertig jaar van bloei én verval, laat de altijd kritische Godard ('TV is de middelmaat') weten.


Deel 1 t/m 4:  
 *Toutes les histoires* (1988, 51')  
 *Une histoire seule (*1989, 42')  
 *Seul le cinéma* (1997, 26')  
 *Fatale beauté* (1997, 28')


De voorstelling (met pauze) gaat vergezeld van een inleiding door Godard-kenner Céline Scemama, universitair docent Film aan de Sorbonne in Parijs. Scemama publiceerde in 2006 'Histoire(s) du cinéma de Jean-Luc Godard, la force faible d’un art'.

Een duizelingwekkende geschiedenisles van meester Godard.

Histoire(s) du Cinéma

Parijs 1967. Jean-Luc Godard *(À Bout de Souffle, Le Mépris)*, de belangrijkste cineast van zijn generatie, werkt aan zijn film *La Chinoise* met de veel jongere actrice Anne Wiazemsky. Ze zijn verliefd en gelukkig. Met de studentenprotesten op straat lijkt de revolutie dichterbij dan ooit en Godard transformeert van gevierd filmmaker tot activistische maoïst.


Met *Le redoutable* brengt regisseur Michel Hazanavicius *(The Artist)* een ode aan Jean-Luc Godard en de nouvelle vague. Acteur Louis Garrel *(Mon Roi, Saint Laurent)* geeft gestalte aan de ontreddering van Godard. Actrice Stacy Martin *(Nymphomaniac)* speelt zijn muze en klankbord Anne.

*Le redoutable* werd geselecteerd voor de officiële competitie van het Cannes filmfestival.

Deze film is ook thuis te bekijken in de online filmzalen[van Picl](https://picl.nl/films/le-redoutable/).

Zorgelijk twitteren over klimaatverandering vanaf je vierde mobieltje in twee jaar tijd? SAD!, zou de versie van Jean-Luc Godard uit *Le Redoutable* zeggen. In je gezicht. Op een feestje. Net zo lang tot je wegloopt. In de speelse nieuwe komedie van Michel Hazanavicius *(The Artist)* is te zien hoe Godard zich in de roerige jaren zestig ontpopt van nouvelle vague-regisseur tot revolutionair. De wereld staat in brand en alleen het maoïsme kan haar redden. Zonnebaden, het filmfestival van Cannes en al zijn oude, dromerige werk doet hij in de ban. Godards piepjonge echtgenote Anne Wiazemsky (Stacy Martin) ziet met lede ogen aan hoe haar man langzaam verandert in een onuitstaanbare maar bewonderenswaardige wereldverbeteraar. Alles voor de revolutie, al kost het hem zijn huwelijk. Wij zijn stiekem wel onder de indruk. Zo dwars en vrij als Godard, dat durven alleen de allergrootsten.

Een speelse ode aan een filmgod die niet meer wil meespelen. Vive la révolution!

Een komisch drama over Jean-Luc Godard, die in 1967 transformeert van gevierd filmmaker tot activistische maoïst. Van de regisseur van Oscarwinnaar *The Artist*.

Le Redoutable

Jean-Luc Godards muze Anna Karina laat in twaalf hoofdstukken zien hoe een would-be actrice afdaalt in de prostitutie. *Vivre sa vie* was een keerpunt in Godards oeuvre won de Juryprijs op het filmfestival van Venetië.


Met *Vivre sa vie: Film en douze tableaux* sloeg Jean-Luc Godard een nieuwe weg in. Hij wilde de echte worstelingen in het leven van echte mensen documenteren en afstand nemen van de licht-romantische intriges waar de nouvelle vague bekend om was gaan staan.

Godard castte zijn toenmalige vrouw Anna Karina als Nana, een winkelmeisje in een platenzaak dat actrice wil worden maar in de prostitutie belandt. *Vivre sa vie* is een lofzang op de schoonheid van de actrice, met verwijzingen naar Louise Brooks, een beroemd actrice uit het tijdperk van de stille film, en naar Maria Falconetti uit Carl Dreyers *The Passion of Jeanne d'Arc* (1928). In een van de meest iconische scènes kijkt een betraande Nana in de bioscoop naar deze klassieker.

Jean-Luc Godard castte zijn toenmalige vrouw Anna Karina als Nana, een winkelmeisje in een platenzaak dat actrice wil worden maar in de prostitutie belandt

Gerelateerde films

Pierrot le Fou

À bout de souffle

Histoire(s) du Cinéma

Le Redoutable

Vivre sa vie