Tientallen miljoenen biooscoopbezoekers kennen Abdel Sellou. Alleen denken ze dat hij een boomlange, gespierde Senegalees is. In werkelijkheid is Sellou een kleine Algerijn met een buik die een rijk leven verraadt. Begin jaren negentig veranderde zijn wereld compleet toen hij als crimineeltje uit de Parijse banlieues in dienst genomen werd door de verlamde miljonair Philippe Pozzo di Borgo. Sellou solliciteerde slechts om zijn uitkering te behouden, maar Pozzo zag iets bijzonders in hem. Het was het begin van een mooie vriendschap, die de basis vormde voor de film Intouchables.
Abdel werd Driss, een onvergetelijke rol van Omar Sy. Tot zijn verbazing zag Sellou hoe Intouchables niet alleen in Frankrijk, maar vervolgens ook van Zuid-Korea tot Brazilië miljoenen bezoekers trok. En dan moet de Engelstalige remake nog uitkomen. Wie denkt dat Sellou nu een glamoureus Hollywoodbestaan leidt, komt bedrogen uit. Sinds enige jaren woont hij in Algerije, waar hij pluimveehouder is. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen. Nog altijd heeft hij een hechte band met Pozzo, die vanwege het klimaat naar Marokko is verhuisd. Daar is hij met zijn nieuwe vrouw en twee geadopteerde kinderen aan een nieuw gezin begonnen.
Vandaag is Sellou in Amsterdam, waar het twintig graden kouder is dan thuis. De aanleiding: zijn boek. In Tu a changé ma vie, nu in het Nederlands te verkrijgen onder de titel Jij veranderde mijn leven, vertelt hij het verhaal dat de film niet laat zien. Sellou beschrijft hoe hij als puber het verkeerde pad opging, hoe hij zich staande hield in de gevangenis, hoe het succes van Intouchables zijn leven veranderde. Natuurlijk komen ook zijn jaren met Pozzo uitgebreid aan bod. 'Ik heb het boek willen schrijven omdat ik een hommage aan Pozzo wilde brengen,' vertelt hij. 'Ik had 'dankjewel' kunnen zeggen, maar wat stelt dat voor, in vergelijking met alles wat hij voor mij heeft gedaan? Ik wilde iets maken dat hem meer recht zou doen dan een simpel bedankje.'
De engel heeft de duivel verslagen - op dit moment
Hoe keek u als puber aan tegen rijke mensen als Pozzo?
'Ik beschouwde ze als wandelende winkels. Als ik van een rijke jongen een horloge jatte, kocht zijn vader bij thuiskomst gelijk een nieuwe voor hem. Zo werkt de samenleving: rijke mensen moeten steeds nieuwe spullen voor hun kinderen kopen, zodat de armen dat niet hoeven te doen. Ik zeg niet dat het goed is. Ik zou jongeren nooit het advies geven om te doen wat ik heb gedaan. Tussen de slechte Abdel en de goede Abdel zat een periode dat ik in de gevangenis zat. Met mijn mentaliteit van toen beschouwde ik dat als een rustperiode, maar achteraf vind ik het verloren tijd.'
U spreekt van de slechte Abdel en de goede Abdel, ziet u dat verschil echt zo scherp?
'Zie jij verschil tussen dag en nacht? Voorheen leefde ik alleen maar 's nachts, en nu ben ik de Abdel van de dag geworden. De engel heeft de duivel verslagen - op dit moment. Ha, ik hoop dat het niet een cyclus zal blijken.'
Hoe was het om voor het eerst het huis van meneer Pozzo te betreden?
'Het was de eerste keer dat ik zo'n huis betrad via de deur. Bovendien waren het ook nog eens de eigenaren die de deur voor mij open deden. De grootste dief die je maar kunt verzinnen kwam binnen bij de grootste bourgeois. Stel je voor dat een herder tegen een wolf zegt: 'kom maar binnen en ga lekker zitten.' De wolf zou van gekkigheid niet weten wat hij moest doen, hij zou misschien zelfmoord plegen. Het is gestoord om een wolf tussen de schapen te zetten. Het huis maakte een enorme indruk op me. En toen lag er ook nog eens een dode die tegen me praatte. Daar zou ieder normaal persoon van flippen. Ik had na afloop haast een psycholoog nodig om me weer een beetje op te lappen.'
Ze dachten dat ik hem had opgesloten en dat ik bezig was om hem kaal te plukken
Waarom denkt u dat meneer Pozzo u aannam?
'Pozzo heeft een extra zintuig waarmee hij voelde dat het een goede keuze was. En uiteindelijk had hij gelijk. Ik zat daar met meer dan tachtig kandidaten in de salon - moet je je voorstellen hoe groot die salon was. Daartussen zaten mensen die ervoor waren opgeleid om patiënten te verzorgen. Ik had de competenties helemaal niet om dat werk te doen. Maar ik was de enige die zei: 'Ik wil niet werken.' De andere kandidaten praatten meneer Pozzo naar de mond om bij hem in de smaak te vallen. Ik denk dat hij mijn directheid en oprechtheid kon waarderen. Verder is Pozzo iemand die ervan houdt om risico's te nemen - zijn ongeluk is ook bij het paragliden gebeurd.'
Toen u bij meneer Pozzo werkte, werd u gevoeliger en deed u aardig zonder dat het u moeite kostte. Was u verbaasd dat u die kant bleek te hebben?
'Ik had het op het moment zelf niet zo in de gaten. Ik heb de veranderingen pas achteraf gezien. De manier waarop ik in het leven stond, vloeide voort uit de omgeving waarin ik was opgegroeid. Pozzo was zo goed voor me en toonde zoveel respect, dat hij het voor mij onmogelijk maakte om op mijn gebruikelijke manier te reageren. Geconfronteerd met de goedheid van Pozzo werd ik zelf ook goed.'
Wat vertelde u aan uw vrienden over uw werk bij meneer Pozzo?
'Omdat ik altijd zo'n bruut was, weigerden ze te geloven dat ik Pozzo goed behandelde. Ze dachten dat ik hem had opgesloten en dat ik bezig was om hem kaal te plukken. Ik heb twee vrienden naar het huis moeten meenemen om te laten zien dat hij gewoon kon praten en dat het goed met hem ging. Voor mijn vrienden was het alsof ze een buitenaards wezen kwamen bekijken. Ze begonnen in hem te knijpen, om te kijken of hij wat voelde. Ik heb ook een keer twee vriendinnen meegenomen. Ze vonden het leuk om zo'n man te zien, die zo goed kon praten en zo amusant was, maar die ook een soort pop was waar je mee kon spelen. Vroeger had ik poppetjes van Spiderman en GI Joe. Nu had ik een Pozzoman om mee te spelen.'
De mensen uit de banlieues zijn misschien het probleem, maar ze zijn zelf ook de oplossing
Weinig mensen zouden u hebben aangenomen, ook gezien uw justitiële dossier. Bent u het levende bewijs dat mensen te snel worden afgeschreven?
'Precies. Als je net uit de gevangenis komt, krijg je zo'n baan in principe nooit. Dat is het mooie van ons verhaal, dat je ziet dat je verder moet kijken dan verschillen in achtergrond, religie en rijkdom.'
Als we het hebben over mensen die te snel worden afgeschreven, hoe kijkt u dan aan tegen de problemen die er nu zijn met jongeren in de banlieues?
'Op zich begrijp ik wel dat mensen die jongeren afschrijven. Ik deed er zelf bijvoorbeeld ook niets aan om mensen een andere mening te geven. Ik verdiende het om afgeschreven te worden. Het is net als met een vrouw versieren: als je haar probeert te laten lachen, is dat prima. Maar als je haar lastigvalt, zal ze je afwijzen. Zo is het met het leven ook.'
Als je kijkt naar de jongeren die rottigheid uithalen, kun je denken: eigenlijk hebben ze allemaal een meneer Pozzo nodig en dan komt het goed.
'Het potentieel is enorm. Maar de eerste stap zal moeten woren gezet door mensen uit de banlieues zelf. Als zij niet openstaan voor anderen, dan gebeurt er ook niets. Ze moeten accepteren wie ze zijn en inzien dat andere mensen min of meer dezelfde behoeftes hebben en hetzelfde in elkaar steken. De mensen uit de banlieues zijn misschien het probleem, maar ze zijn zelf deels ook de oplossing.'
Wat was uw eerste gedachte toen u hoorde van de filmplannen?
'Ik moest lachen. Wat een idioten, dacht ik. Ik heb eigenlijk nooit geloofd in de film. Ik dacht: dit is waanzin, daar komen ze nog wel op terug. Ik kon niet geloven dat iemand zich zou interesseren voor mijn leven.'
Was u niet bang dat u als karikatuur neergezet zou worden?
'Nee, waarom? In welke zin zou ik bang moeten zijn voor mijn eigen karikatuur? Dat zou betekenen dat je je schaamt. Je moet jezelf ook van een afstand kunnen bekijken.'
Die paar idioten hebben alleen maar de omgekeerde boodschap gezien. Dat is volslagen krankzinnig
Het kan ook dat je in een film anders wordt neergezet dan je in feite bent.
'Het interesseert me niet zo hoe mensen me zien. Ik leef mijn leven niet voor het beeld dat mensen van mij hebben. Als je dat doet, verlies je je vrijheid.'
Hoe was het om de film voor het eerst te zien?
'Het was een shock. Ik had het gevoel dat ik een dode was die zijn eigen leven voor zich zag worden opgevoerd. Moreel gezien herkende ik me volledig in het personage van Driss. In fysiek opzicht waren een aantal verbeteringen aangebracht. Dat is het voordeel van de cinema. Ik kon opeens heel goed dansen.'
Door sommige critici is gesteld dat Intouchables een racistische film zou zijn. Hoe denkt u daarover?
'Het is heel simpel. Het gaat om een handjevol artikeltjes van een paar idioten. Meer dan vijftig miljoen mensen hebben de film gezien. Vijftig miljoen mensen hebben het kunnen waarderen dat twee totaal tegengestelde mensen ondanks hun verschillen vrienden worden en de grootste lol met elkaar hebben. Die paar idioten hebben alleen maar de omgekeerde boodschap gezien. Dat is volslagen krankzinnig.'
Fotografie: Iris Duvekot.
Winnen!
Met dank aan distributeur Filmfreak en uitgever Nijgh & Van Ditmar mogen we drie prijspakketten uitloven met de dvd van Intouchables en Sellou's boek Jij veranderde mijn leven. Daarvoor moet je natuurlijk wel wat doen. Ga op de foto met iemand die de film nog niet gezien heeft en stuur het resultaat naar winnen@cineville.nl. Deze actie sluit op vrijdag 6 juni.
