The Man Who Killed Don Quixote
- Regie
- Terry Gilliam
- Met
- Adam Driver, Jonathan Pryce, Olga Kurylenko, Stellan Skarsgård
- Duur
- 132 min.
- Jaar
- 2018
- Taal
- Engels
‘Een rafelige liefdesbrief aan fantasie en doorzettingsvermogen. Zulke lange voorpret hebben we nog nooit gehad.’
Terry Gilliams langverwachte verfilming van het sprookje van Don Quixote.
Ooit was Toby (Adam Driver) een ambitieuze student die in een Spaans dorpje zijn afstudeerproject Don Quichote regisseerde. Vandaag is hij een gevierde, maar verwaande filmmaker. Wanneer hij na vele jaren terugkeert naar Spanje, ontmoet hij de oude man die voor hem ooit de rol van Don Quichote speelde (Jonathan Pryce).
Maar de man waant zich nog steeds Don Quichote en ziet in Toby zijn trouwe volgeling Sancho Panza. Het duo begint aan een bizarre tocht en langzaam wordt Toby meegezogen in een wereld waarin hij dromen en realiteit niet meer van elkaar kan onderscheiden.
‘Experimentje: stop een berg creativiteit en paar Grote Dromen in een potje, bestook het 30 jaar lang met vrieskou, vuur en hamerslagen en kijk wat er gebeurt. Gaat het bloeien, droogt het uit, komen er paarse schimmels op? The Man Who Killed Don Quixote, het notoire passieproject van regisseur Terry Gilliam (12 Monkeys, Fear and Loathing in Las Vegas) is zo'n potje. Al in 1989 begon Gilliam aan zijn film over een gesjeesde reclameman (Adam Driver, voorheen Johnny Depp) en een oude gek die denkt dat hij Don Quixote is (Jonathan Pryce, voorheen Jean Rochefort en John Hurt). Drie keer moest hij opnieuw beginnen, want overvliegende straaljagers, modderstromen, hernia's en hartaanvallen bleven roet in het eten gooien. Niet gek dus - nu het eindelijk gelukt is de film af te maken - dat Gilliam er álles in stopte wat hij nog in zich had. The Man Who Killed Don Quixote is een historisch drama, een sceptisch meta-sprookje en aandoenlijk amateurtheater inéén. In de onvermoeibare Don Quixote, die steeds maar weer kirrend van plezier naar zijn lans grijpt, zien we Gilliam zelf. Je vergeeft hem zijn manie: als je creativiteit zó lang wordt opgepot, word je vanzelf een beetje vreemd.’
