Nobody Knows

In 1988 werden vier Japanse kinderen door hun moeder achtergelaten in een klein appartement in Tokio. Zes maanden lang leefden de kinderen daar, zonder naar school te gaan, zonder dat iemand doorhad wat er aan de hand was. Dit incident heeft Kore-eda (bekend van o.a. After Life uit 1998) verfilmd in een hartverscheurend maar ingetogen drama.

Stap voor stap maakt Kore-eda de onthechting tastbaar met een beeldenstroom waarin de kinderlijke onschuld plaats maakt voor eenzaamheid, zelfredzaamheid en armoede. Akira en zijn broer en zussen vormen een wereld op zichzelf; slechts sporadisch dient een buitenstaander zich aan, zoals een eenzaam buurmeisje dat zich ontfermt over Yuki, de huiseigenaar die om de huur komt vragen, maar zonder iets op te merken of te willen achterhalen hoe de situatie van de kinderen er precies uitziet.

In Nobody Knows spelen kinderen noodgedwongen de rol van volwassenen. Misschien is deze omdraaiing van de werkelijkheid wel een van de belangrijkste redenen waarom de pikzwarte inkijk in de hedendaagse samenleving op een of andere manier ook hoopvol stemt. Zelfs in dit uitzonderlijke geval weet Akira voor de meeste problemen een oplossing te vinden, al is er een tragedie nodig om hem van zijn doffe blik te bevrijden en hem omhoog te laten kijken, naar de vliegtuigen vol welvarende mensen die voortdurend over zijn hoofd naar verre oorden en vrolijke bestemmingen vliegen. Terecht in Cannes bekroond met de prijs voor beste acteur.