La haine
- Regie
- Mathieu Kassovitz
- Met
- Hubert Koundé, Saïd Taghmaoui, Vincent Cassel
- Duur
- 98 min.
- Jaar
- 1995
- Taal
- Frans
‘Nog steeds even vol branie, nog steeds even boos, nog steeds even bijzonder.’
Profetisch gebleken jeugddrama over drie vrienden die dolen door de Parijse banlieues.
'Ken je dat verhaal van die man die van een wolkenkrabber afsprong? Tijdens zijn val zegt hij bij iedere verdieping tegen zichzelf: tot zover gaat alles goed... tot zover gaat alles goed... tot zover gaat alles goed. Hoe je valt, doet er niet toe. Het gaat er om hoe je neerkomt.'
Hubert (Hubert Koundé), Vinz (Vincent Cassel) en Saïd (Saïd Taghmaoui) zijn drie vrienden met ieder hun eigen achtergrond, maar alledrie opgroeiend in dezelfde betonnen wijk aan de rand van Parijs. Het is begin jaren negentig en de banlieus vormen het decor van aanhoudende rellen en politiegeweld.
Terwijl hun vriend Abdel op de intensive care ligt na gevechten op straat, overweegt Vinz een wraakactie met het politiepistool dat hij te pakken heeft gekregen. Hubert droomt juist van een toekomst voorbij de voorstad.
‘Wat maakt een film een klassieker? Als 'ie Frans en zwart-wit is, en minstens 25 jaar oud? Als 'ie belangrijke prijzen heeft gewonnen, zo vaak wordt nageaapt dat je niet meer weet wie de eerste was en tegelijkertijd een ode is aan eerdere, oudere filmrebellen? Is een klassieker een vorm van verzet, een felle vuist tegen het systeem? Van een jonge, woedende filmmaker, die de film móet maken omdat er, zoals hij het zegt, ‘kids doodgaan’? Herken je eindelijk jezelf en je vrienden in de personages, of wil je ze juist leren kennen? Voelt hun stadse wereld als een warm bad of een koude plens in je gezicht? Speelt een klassieker in op het nieuws, zoals in 1995, toen na aanhoudend politiegeweld de molotovcocktails door de banlieues vlogen, en wordt 'ie met de jaren relevanter, zoals in 2021, nu de wereld door diezelfde ongelijkheid en falend beleid nog heviger in de hens staat? Het antwoord is ja. Als dat een film klassiek maakt, dan is La haine nog steeds niet te missen.’
