Boiling Point

‘Hoe lang nog tot de hollandaisesaus klaar is? Twintig seconden! Zoals iedereen weet die ooit een bijbaantje in een restaurant heeft gehad: in de horeca draait het allemaal om timing. Medium rare, al dente, knapperig, smeuïg, het verschil tussen ijskoud en onsmakelijk lauw – het is allemaal een kwestie van seconden. In Philip Barantini’s Boiling Point speelt het menu echter een bijrol; de klok tikt voor het keukenpersoneel. We volgen ze van begin tot eind op kerstavond in een sjiek Londens restaurant. Chefkok Andy (Stephen Graham) ligt in een scheiding, de afwasser is te laat, de souschef wil een nieuwe baan, de mierenneukerige medewerker van de voedselautoriteit heeft nogal wat aan te merken op de administratie, en dan stapt er tot overmaat van ramp ook nog een groepje influencers binnen dat de menukaart links laat liggen en drie porties steak & chips eist. En snel een beetje! Andy en zijn medewerkers zitten er tot over hun oren in, terwijl de avond nog maar net begonnen is. Boiling Point is geschoten in één lange take. Ook achter de schermen mocht er dus helemaal niets misgaan, waardoor je de stress door het scherm heen voelt en je het personeel het liefst zelf te hulp zou willen schieten. In plaats daarvan moet de filmbezoeker machteloos toekijken hoe de keukenbrigade, met Andy voorop, langzaam maar zeker het kookpunt bereikt.’