Andarilho

Een wondermooie film over de relatie tussen lopen en denken, tussen gedachte en beweging, tussen geografie en introspectie. Drie zwervers trekken zonder einddoel door Brazilië in Guimarães’ tweede deel van zijn 'trilogie van de eenzaamheid'.

Drie eenzame reizigers verplaatsen zich los van elkaar en zonder enig doel tussen de Braziliaanse steden Montes Claros en Pedra Azul in het noordoostelijke Minas Gerais. Soms kruisen ze elkaar paden. Ze gaan helemaal op in de omgeving, in prachtige, lang aangehouden shots vastgelegd door Cao Guimarães, die met zijn kleine crew rondtrok door het gebied en in de zwervers een existentiële levenshouding herkende. Het leven zelf is net als hun doorlopende reis een passage zonder einddoel. Het drietal beweegt zich door het landschap zonder zich te vestigen, louter op weg naar het volgende moment, en komen daardoor ieder tot een geheel eigen, intieme verbinding met het landschap en de grotere levensvragen.

Filmmaker en beeldend kunstenaar Guimarães stelt geen vragen bij hun persoonlijke geschieden en laat de leegte, de afzondering en de hitte niet alleen zien en horen, maar bovenal voelen - Guimarães schildert met beelden. Andarilho (Drifter) is de tweede film uit Guimarães’ 'trilogie van de eenzaamheid', samen met het kluizenaarsportret A almo do osso (The Soul of the Bone, 2004) en O homen das multidões (The Man of the Crowd, 2013), naar Edgar Allan Poe, over een stedeling die eenzaam is te midden van vele anderen.

Voor zijn filosofisch getinte trilogie over de regio Minas Gerais bezocht Guimarães – zonder vast reisplan, improviserend en experimenterend – twintig stadjes in de regio en onderzocht de artistieke implicaties van een geestesgesteldheid: hoe film je eenzaamheid?