The Substance

‘Hé, jij daar, ouwe tang, kom ‘ns. Je zit duidelijk in je flop era. Ik heb wat voor je, nieuw op de markt. Goeie shit, helemaal gratis. Wil je? Eén prikje en al je zorgen verdwijnen. Je wordt jonger, sterker en bloedmooi. Weg met die rimpels, dat blubberbuikje en die hese stem. Het addertje onder het gras? Geen zorgen. Volg de instructies en onthoud: jullie zijn één. Júllie, ja. Probeer nou maar gewoon! Brave meid. Naar bodyhorror The Substance, van de Franse filmmaker Coralie Fargeat (Revenge), moet je vooral niet met een lege maag. Alles aan deze film is bewust misselijkmakend (en heerlijk overweldigend): de heftige kleuren, de keiharde beukmuziek en de gore effecten. De vijftigjarige acteur Elisabeth Sparkle (Demi Moore) wordt uitgekotst door Hollywood, vindt dat een bittere pil om te slikken en geeft zich over aan de aanlokkelijke, vlijmscherpe naald van The Substance, die haar eeuwige jeugd belooft. Haar jongere, sterkere en inderdaad bloedmooie zelf heet Sue en ziet eruit als Margaret Qualley. Spataderen maken plaats voor retinolgave babyhuid, de mom pooch lijkt door Ozempic weggeslurpt. Al snel verovert sexbomb Sue heel LA: ze staat op billboards, heeft kinky dates en feest tot in de vroege ochtend. Maar hoe meer Sue haar kersverse jonge leven omarmt, hoe gammeler de kater van Elisabeth. De roem is gaan rotten, proeft zuur en ziet lijkbleek. En zo slaat de glitz & glam om in grim & goor. Hadden we nou die bijsluiter maar gelezen.’