Alkmaar

Amersfoort

Amsterdam

Apeldoorn

Arnhem

Breda

Bussum

Castricum

Delft

Den Bosch

Den Haag

Deventer

Dordrecht

Eindhoven

Enkhuizen

Enschede

Goes

Groningen

Haarlem

Helmond

Hilversum

Hoorn

Houten

IJmuiden

Leeuwarden

Leiden

Maastricht

Middelburg

Nijmegen

Oostburg

Oosterhout

Rotterdam

Schiedam

Tilburg

Utrecht

Voorschoten

Wageningen

Zaandam

Zevenaar

Zierikzee

Zutphen

Zwolle

Na vier jaar radiostilte is ons aller James Bond weer terug. De regie is in handen van Sam Mendes (*American Beauty*). Naast vaste kracht Daniel Craig zijn ook Ralph Fiennes en Javier Bardem te zien.


In *Skyfall*, de 23ste Bond-aflevering, worden de Britse geheime dienst en haar leider M (Judi Dench) in diskrediet gebracht door een oude vijand. Aan 007 (Daniel Craig) de schone taak om orde op zaken te stellen via missies in onder andere China en Turkije.

Na vier jaar radiostilte was James Bond weer terug. De regie is in handen van Sam Mendes *(American Beauty, 1917).*

Skyfall

In de nieuwe Paul Thomas Anderson spotten we Benny Safdie (die van *Uncut Gems*), Alana Haim (die van muziektrio HAIM), Cooper Hoffman (die van Philip Seymour) en Bradley Cooper met een ongezonde hoeveelheid bronzer en een hippieblouse.


In *Licorice Pizza*komen twintiger Alana Kane (Haim) en tiener Gary Valentine (Hoffman) in elkaars leven, terwijl 70s Los Angeles als een wervelwind om ze heen draait. Anderson maakte de film in coronatijd met oude en nieuwe vrienden, en die warmte, vertrouwdheid en levenslust straalt ervanaf.

‘You’re never going to remember me,’ zegt dolende twintiger Alana in het bruisende *Licorice Pizza* tegen Gary, de puistige puber die ze net heeft ontmoet. Gary denkt daar anders over. Hij heeft het soort rücksichtslose, jeugdige branie waardoor je alles wat je bedenkt ook uitvoert, ongeacht het succes: hij zet een waterbed-imperium op, infiltreert de lokale politiek en zet alles op alles voor een instinctieve connectie met een tien jaar oudere vrouw. Hallo, het is 1973 in Californië! *Anything is possible.* In de jaren die volgen buitelen de levens van Alana (muzikant Alana Haim in haar eerste rol) en Gary (Cooper Seymour-Hoffman, de zoon van) telkens weer over elkaar heen. Ze reizen samen langs verlaten tankstations en illegale straatraces, ontmoeten filmbobo’s met fake tans en foute rocksterren, ze kibbelen en ze dromen. Waar ze precies heengaan is niet duidelijk, dat ze er samen aankomen wél. Regisseur Paul Thomas Anderson (*Magnolia, Phantom Thread*) maakte deze film in coronatijd met oude en nieuwe vrienden, en die vertrouwdheid straalt ervanaf. *Licorice Pizza* is een nostalgische kijk op Andersons eigen jeugd en een hoopvolle ode aan jonge mensen van nu. Het verhaal van Alana en Gary is ingewikkeld, grappig, inspirerend en rommelig. Maar wanneer alles toch steeds weer op z'n plek valt, herinner je je precies waarom je zo van film houdt.

Duikelen, kibbelen, dromen: door de levenslust van Alana en Gary (en van Paul Thomas Anderson) weet je weer waarom je zo van film houdt.

De nieuwe Paul Thomas Anderson, met Alana Haim, Cooper Hoffman (zoon van) en Bradley Cooper in een ongezonde hoeveelheid bronzer.

Licorice Pizza

Een onvergetelijke roadmovie waarin Wim Wenders Europees sentiment versmelt met Amerikaanse grandeur. Winnaar van de Gouden Palm in 1984! Met een soundtrack van Ry Cooder en beelden van de Nederlandse cameraman Robby Müller.


Harry Dean Stanton speelt de de mysterieuze einzelgänger Travis Henderson, die na vier jaar afwezigheid door zijn broer wordt teruggevonden in de Texaanse woestijn. Met tegenzin keert Travis terug naar Los Angeles, waar zijn 7-jarige zoontje Hunter op hem wacht. Samen gaan ze op zoek naar de eveneens verdwenen echtgenote en moeder Jane (Nastassja Kinski).

\*klik\* Daar is de ongewassen man met het rode petje. \*klik\* Treinrails op droge woestijngrond, van hier tot aan de horizon. \*klik\* En dan zo’n door neon verlicht wegrestaurant, als baken in het pikkedonker. \*klik\* \*klik\* \*klik\* Als we onze ogen dichtdoen en denken aan *Paris, Texas*, draaien de iconische stills als fotootjes in een View-Master® aan ons voorbij. Zelfs als je de klassieker uit 1984 nog nooit hebt gezien, snap je misschien wat we bedoelen. De beelden die Duitse regisseur Wim Wenders en Nederlandse cameraman Robby Müller kozen bij hun zachte roadmovie over een gebroken Amerikaans gezin, worden al veertig jaar massaal gedeeld en hergebruikt. Ook jij moet er wel eens stukjes van hebben gezien. Sindsdien rijdt de film heen en weer in je onderbewuste. \*klik\* De View-Master blijft hangen bij actrice Nastassja Kinski in een knalroze pluizige trui. Dit is hét beeld. Niet voor niets zette distributeur Odyssey Classics het op de poster van hun re-release. Kinski en haar trui kleuren al weken onze timeline en nu net zagen we ze voor eerst levensgroot hangen in de stad: een peperpus vol blonde haren en superroze. Want iedereen moet het weten en iedereen die het weet is gelukkig: *Paris, Texas* is uit het onderbewuste ontsnapt, terug op het witte doek, terug in de wereld.

Of je ‘m nu voor het eerst ziet of voor de 13e keer, je zal voelen dat Paris, Texas al heel lang met een pinnetje in je onderbewuste staat geprikt.

Een onvergetelijke roadmovie waarin Wim Wenders Europees sentiment versmelt met Amerikaanse grandeur.

Paris, Texas

Een korte film van Pedro Almodóvar, gebaseerd op toneelstuk La voix humaine van Jean Cocteau. Met Tilda Swinton in de hoofdrol.


Een vrouw (Swinton) komt thuis en wacht op de man die haar verlaten heeft. Zijn koffers staan klaar, maar hij komt niet. Ook de hond is rusteloos zonder zijn baasje. Tijdens een telefoongesprek tussen de vrouw en haar ex-geliefde worden we deelgenoot van haar wanhoop, rusteloosheid en sarcasme.

Een korte film van Pedro Almodóvar, gebaseerd op toneelstuk *La voix humaine* van Jean Cocteau. Met Tilda Swinton in de hoofdrol.

The Human Voice

Nu te zien

Profetisch gebleken jeugddrama over drie vrienden die dolen door de Parijse banlieues.


'Ken je dat verhaal van die man die van een wolkenkrabber afsprong? Tijdens zijn val zegt hij bij iedere verdieping tegen zichzelf: tot zover gaat alles goed... tot zover gaat alles goed... tot zover gaat alles goed. Hoe je valt, doet er niet toe. Het gaat er om hoe je neerkomt.'


Hubert (Hubert Koundé), Vinz (Vincent Cassel) en Saïd (Saïd Taghmaoui) zijn drie vrienden met ieder hun eigen achtergrond, maar alledrie opgroeiend in dezelfde betonnen wijk aan de rand van Parijs. Het is begin jaren negentig en de banlieus vormen het decor van aanhoudende rellen en politiegeweld.


Terwijl hun vriend Abdel op de intensive care ligt na gevechten op straat, overweegt Vinz een wraakactie met het politiepistool dat hij te pakken heeft gekregen. Hubert droomt juist van een toekomst voorbij de voorstad.

Wat maakt een film een klassieker? Als 'ie Frans en zwart-wit is, en [minstens 25 jaar oud](https://www.anothermag.com/design-living/12574/la-haine-25-anniversary-mathieu-kassovitz-hubert-kounde-pierre-aim-interview-bfi)? Als 'ie [belangrijke prijzen](https://www.youtube.com/watch?v=XRhiT8Wm-hE) heeft gewonnen, zo [vaak](https://www.youtube.com/watch?v=2hgESZ5auLk) [wordt](https://www.youtube.com/watch?v=teoa48M7KMc) [nageaapt](https://www.youtube.com/watch?v=Ql5Hr0kepEQ) dat je niet meer weet wie [de eerste](https://www.ssense.com/en-us/editorial/culture/the-style-legacy-of-la-haine) was en tegelijkertijd [een ode](https://www.youtube.com/watch?v=okQJPUTQMqA) is aan eerdere, oudere [filmrebellen](https://www.youtube.com/watch?v=9bN397c8Zug)? Is een klassieker een vorm van [verzet](https://www.criterion.com/current/posts/642-la-haine-and-after-arts-politics-and-the-banlieue), een felle vuist tegen het systeem? Van een jonge, woedende filmmaker, die de film móet maken omdat er, zoals hij het zegt, ‘[kids doodgaan](https://www.bfi.org.uk/sight-and-sound/interviews/mathieu-kassovitz-la-haine-legacy)’? Herken je eindelijk [jezelf en je vrienden](https://www.youtube.com/watch?v=ADEvT6TB7og) in de personages, of wil je ze juist leren kennen? Voelt hun stadse wereld als een [warm bad](https://www.youtube.com/watch?v=MXacnU-SP0A) of een [koude plens](https://www.youtube.com/watch?v=XD7EBugIYpA) in je gezicht? Speelt een klassieker in op het nieuws, zoals in 1995, toen na [aanhoudend politiegeweld](https://fr.wikipedia.org/wiki/Affaire_Makom%C3%A9_M%27Bowol%C3%A9) de molotovcocktails door de banlieues vlogen, en wordt 'ie met de jaren [relevanter](https://www.parool.nl/nieuws/filmavonden-zijn-heilig~be90ab7f/), zoals in 2021, nu de wereld door diezelfde ongelijkheid en falend beleid nog heviger [in de hens staat](https://www.nytimes.com/interactive/2020/07/03/us/george-floyd-protests-crowd-size.html)? Het antwoord is ja. Als dat een film klassiek maakt, dan is *La haine* nog steeds niet te missen.

Nog steeds even vol branie, nog steeds even boos, nog steeds even bijzonder.

Profetisch gebleken jeugddrama over drie vrienden die dolen door de Parijse banlieues.

La haine

Voor zijn tweede film baseerde Andrej Tarkovski zich losjes op het leven van de 15de-eeuwse Russische meesterschilder Andrej Roebljov. Liever dan een biografie maakte hij een bespiegeling over het belang van de kunstenaar en het overleven van kunst.


Tarkovski en coscenarist Andrej Kontsjalovski geven een contemplatieve uiteenzetting over de taak van de kunstenaar in een door terreur geteisterde samenleving. In zijn streven een zuivere kunstvorm gestalte te geven, wenst meesterschilder Roebljov zich niet te compromitteren. Hij zwijgt.


De sovjetcensuur toonde zich niet ongevoelig voor de implicaties van Tarkovski’s zwartwit- en kleurenproductie; de in 1966 voltooide CinemaScopefilm werd pas in 1971 vrijgegeven voor vertoning in de Sovjet-Unie.

Andrej Tarkovski groots opgezette historisch drama over het leven van de middeleeuwse iconenschilder Andrej Roebljov.

Andrej Roebljov

Gauloises, zwarte coltruien en artistieke jongelingen die zich verzetten tegen een verstikkende, burgerlijke cultuur. Het existentialisme uit de jaren vijftig en zestig roept romantische beelden op. 


De eerste lange speelfilm van Jean-Luc Godard, naar een idee van François Truffaut, was het manifest van de nouvelle vague en trok meteen internationaal de aandacht, niet in het laatst door het onbevangen acteren van Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg.

Kennen we Jean-Luc Godard als topzwaar intellectueel orakel dat zich verschuilt achter een ondoordringbare five o'clock shadow en dito Gitanes-rookgordijn, eind jaren vijftig gold hij als de man die de weg vrij maakte voor films die de polsslag van het grotestadsleven deden voelen, ver weg van de studio's. In zijn hommage aan de Amerikaanse gangsterfilm uit de jaren veertig brengt Godard Parijs bijna documentair in beeld. De handheld camera volgt Patricia, verkoopster van de New York Herald Tribune die op de voortvluchtige autodief Michel Poiccard (Belmondo) stuit. Hij wordt verliefd, zij geeft hem aan bij de politie, ademloos vindt hij de dood in de straten van Parijs.

Godards debuutfilm geldt door zijn beeldende, niet-veroordelende manier van vertellen, het gebruik van de 'jump cut' en de inzet van jazzmuziek als mijlpaal in de filmgeschiedenis.

Het levendige debuut van Jean Luc Godard.

À bout de souffle

Na vier eeuwen gemeenschappelijke geschiedenis heeft bijna 10% van de Nederlanders Indisch bloed in de familie. In de documentaire *Sporen van Indië* wordt de nationale geschiedenis van Indonesië en Nederland door presentator Hans Goedkoop tot leven gewekt, aan de hand van de verwevenheid tussen Indonesië en de Amersfoort, zomaar een stad middenin Nederland.

Presentator Hans Goedkoop *(Andere tijden)* wekt de nationale geschiedenis van Indonesië en Nederland tot leven.

80-jaar vrijheid: Sporen van Indië

Anthony Hopkins won de Oscar voor beste acteur met dit inventieve en emotionele portret van een man die zijn grip op de realiteit aan het verliezen is. Zijn dochter Anne (Olivia Colman) probeert hem tevergeefs te helpen.


Anne zoekt een verzorger voor haar dementerende vader Anthony, die steeds weer alle hulp afwijst. Voor Anthony is al lang niet meer duidelijk wat echt is en wat zich in zijn hoofd afspeelt. Zijn vertrouwde omgeving blijkt niet meer zo vertrouwd.

Als je aan het eind van deze tranenrit nog blaadjes aan je boom hebt ben je van steen.

Anthony Hopkins won de Oscar voor beste acteur met dit inventieve en emotionele portret van een man die zijn grip op de realiteit aan het verliezen is.

The Father

Wat zou het zijn? In de sneak-programma's van de Cinevilletheaters zie je gloednieuwe verrassingspremières. Cinevillepas geldig!

Nieuwe verrassingspremières! Cinevillepas geldig.

Sneak Preview

Een zwart-wit klassieker met Björk in de hoofdrol als IJslandse heks. 


Margit (Björk) is een meisje wiens moeder is vermoord omdat ze aan hekserij deed. In het middeleeuwse IJsland zijn zussen Margit (Björk) Katla op de vlucht nadat hun moeder werd vervolgd en gemarteld vanwege hekserij.

Een zwart-wit klassieker met Björk in de hoofdrol als IJslandse heks op de vlucht.

The Juniper Tree

Groots olie-epos van Paul Thomas Anderson over familie, hebzucht, religie en The American Dream, met als middelpunt de duivelse oliebaron Daniel Plainview (Daniel Day-Lewis). Nu te zien in Kriterions Moderne Klassiekers.


Wanneer Daniel Plainview begin 1900 een mysterieuze tip krijgt over een klein, maar olierijk stadje in het Westen, trekt hij met zijn zoontje H.W. naar het stoffige Little Boston. In dit dorre stadje, waar het plaatselijke vermaak zich beperkt tot de Hallelujahkerk van de charismatische voorganger Eli Sunday (Paul Dano), slaat Plainview zijn slag. Tegelijkertijd komen alle menselijke waarden - liefde, hoop, geloof, ambitie, gemeenschap en zelfs de band tussen vader en zoon - onder vuur te liggen als gevolg van corruptie, bedrog en de rijkelijk vloeiende olie.


Dit 2,5 uur durende olie-epos wordt gedragen door Daniel Day-Lewis die op onnavolgbare wijze het slechtste in een mens tentoonspreidt. Daniel Day-Lewis won met zijn rol de Golden Globe en Oscar voor Beste Acteur. Gecombineerd met een soundtrack van satanische klanken van Radiohead-gitarist Johnny Greenwood ontpopt deze film zich tot een wervelende draaikolk die uiteindelijk tot een ongekende conclusie komt. Er zal bloed vloeien...

Groots olie-epos van Paul Thomas Anderson over familie, hebzucht, religie en The American Dream.

There Will Be Blood

Klassieke, kippenvel veroorzakende psychologische horror met freudiaanse ondertoon. Hitchcocks vertelling, naar een kort verhaal van Daphne Du Maurier, draait om een aantrekkelijke blonde verleidster die een beginnende romance heeft met een jonge advocaat. Zij maakt kennis met zijn familie in Bodega Bay, waar brutale vogels hun eigen plan blijken te trekken.


*The Birds* kan worden opgevat als voorloper van de rampenfilm, die in de jaren zeventig furore zou maken. De natuur verklaart de oorlog aan de mensheid, waarbij het gevaar deze keer uit onverwachte hoek komt. Hitchcock moest allerlei montagetrucks aanwenden om de ingewikkelde interactie tussen vogels en mensen te filmen. Zo werden de vogels eerst afzonderlijk gefilmd om later in het beeld geplakt te worden.


De films is ook doordrongen van een maniakale aandacht voor het detail. Zo weerspiegelen meubelstukken en voorwerpen de welstand en sociale status van de bewoners. De stralende Tippi Hedren maakte haar debuut in deze briljante griezelfilm die menig bezoeker na afloop anders deed kijken naar onze gevleugelde vrienden.

The Birds

Zoe Lucas woont al ruim veertig jaar op Sable Island, een stukje land van ruim dertig kilometer lang en anderhalve kilometer breed in de Atlantische Oceaan, in de buurt van Nova Scotia. Ze leeft er in harmonie met de overweldigende natuur, die ze bestudeert, in kaart brengt en waar nodig en mogelijk onderhoudt.Poëtisch portret van Sable Island en zijn enige menselijke bewoner Zoe, die er de flora en fauna bestudeert en conserveert.


Filmmaker Jacquelyn Mills volgt Lucas op haar dagelijkse wandelingen over het eiland, in verschillende weersomstandigheden, en legt die vast op 16mm-film. De twee vrouwen inspireren elkaar met hun belangstelling voor onderzoek en kunst.


Het leidt tot nieuwe projecten, bijvoorbeeld het gebruik van natuurlijke materialen zoals paardenmest, algen en planten bij het opnemen en ontwikkelen van film. De resultaten zijn deel van de documentaire, net als de experimentele muziek ‘gemaakt’ door insecten.

Poëtisch portret van Sable Island en zijn enige menselijke bewoner Zoe, die er de flora en fauna bestudeert en conserveert.

Geographies of Solitude

Korte films van jonge kunstenaars en internationale makers.

Glued and Screwed

Welke keuzes maakt Amsterdam als stad? Gaat ze de allerlaatste vruchtbare grond volbouwen met grote hallen? Of kiest ze voor een alternatief? In *Meer, de strijd om de laatste akkers van Amsterdam* neemt regisseur Bart Melief ons mee op zijn zoektocht naar de antwoorden op deze vragen.


Filmmaker Bart Melief volgde drie jaar lang de ontwikkeling van het bedrijventerrein in de Lutkemeerpolder en het protest daartegen. Met zijn film wil hij deze gebeurtenis vastleggen en een monument oprichten voor een kleine polder in een grote stad.

Documentaire over de ontwikkeling van (en het protest tegen) het bedrijventerrein in de Lutkemeerpolder.

Meer, de strijd om de laatste akkers van Amsterdam

De 89-jarige regisseur Agnès Varda en de 34-jarige kunstenaar JR zijn dikke vrienden. Dat leeftijdsverschil van 55 jaar? Pas de problème. Gewapend met een filmcamera en mega-fotoprinter op wielen trekken ze van dorp naar dorp om lieve Franse mensen te portretteren.


Het voormalige boegbeeld van de nouvelle vague (Agnès) en de inmiddels wereldberoemde fotograffitikunstenaar (JR) vullen elkaar perfect aan. Hun hartverwarmende vriendschap vormt de basis voor een waarachtige en lieve roadmovie.

*Visages Villages* won dit jaar op het filmfestival van Cannes de l ’œil d’or voor Beste Documentaire.

Pak Agnès Varda en JR bij de hand en laat je nieuwe BFFs je ogen openen voor al het moois in de wereld om je heen.

De paden op, de lanen in met de legendarisch filmmaker Agnès Varda (89) en kunstenaar JR (34).

Visages, villages

Vanaf zijn sterfbed blikt kunstenaar Caravaggio terug op zijn driehoeksverhouding met twee van zijn modellen: straatschoffie Ranuccio (Sean Bean) en Ranuccio's maîtresse Lena (Tilda Swinton in haar eerste rol). Derek Jarmans koortsachtige, gedurfde biopic over de Italiaanse schilder won in 1986 de Grote Juryprijs op het filmfestival van Berlijn.

Vanaf zijn sterfbed blikt kunstenaar Caravaggio terug op zijn driehoeksverhouding met twee van zijn modellen: straatschoffie Ranuccio (Sean Bean) en Ranuccio's maîtresse Lena (Tilda Swinton).

Caravaggio (re-release)

Tierra del Fuego, 1901. In het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika schakelt een tirannieke Chileense landeigenaar drie mannen in – een huurling uit Texas, een officier uit het Britse leger en een Chileense gids – om samen op expeditie te gaan en de grenzen van zijn land af te bakenen. De spanningen lopen hoog op, wanneer de ware aard van de reis, het verdrijven en vermoorden van de oorspronkelijke bewoners van het gebied.


*Los colonos* is een ruige western die een blik werpt op Chili’s koloniale verleden, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de genocide van de oorspronkelijke bevolking. Regisseur Felipe Gálvez schetst in zijn speelfilmdebuut het verschil tussen de geschreven geschiedenis en een realiteit die nooit de aandacht heeft gekregen die het verdient.

Een ruige western over een Texaanse huurling, een Britse officier en een Chileense gids die op expeditie gaan door Zuid-Amerika.

Los colonos

In de tijd van streaming en digitale effecten gaat regisseur Robert Eggers liever analoog. Na de 17e-eeuwse horror van *The Witch* komt hij met *The Lighthouse*, een op stokoude camera’s gedraaid verhaal over twee norse mannen (Willem Dafoe en Robert Pattinson met onverwoestbare snorren en onverstaanbare accenten) die samen op een rots in de zee een vuurtoren moeten bewaken, zo rond 1890. 


Oubollig? Nope: *The Lighthouse* is een filmisch meesterwerk over eenzaamheid en mannelijkheid - en dus helemaal van nu. 2 *guys, 1 island*. Het stormt, het huilt, de voorraad raakt op: hoe prachtig dit duistere sprookje escaleert verdient niets minder dan het allergrootste scherm.

Superrrrdeal: een retraite op een rots in de Atlantische oceaan. Rollende golven, zilte zeelucht, een eenzame meeuw. En jij, één met de wind en het water. Goed, je deelt je kamer met een ruftende vuurtorenwachter die niet kan koken, kerosineverslaafd is en in raadselen praat, maar dat is juist charmant. Toch? Nou, zodra Ephraim Winslow (Robert Pattinson + snor) met zijn geheimen aankomt op het eiland waar hij de rotklusjes voor wachter Thomas Wake (Willem Dafoe + baard) moet doen, wil hij gelijk weer weg. En misschien voel jij die behoefte tijdens het kijken van *The Lighthouse* soms ook wel: een met oude lenzen gedraaid horrorsprookje tjokvol historische referenties over twee chagrijnige 19e-eeuwse gasten in een stenen fallus is bepaald geen *Verliefd op Ibiza*. Maar juist de complete overgave aan het medium, het mysterie en de elementen maken de tweede film van Robert Eggers (*The Witch*) zo onvergetelijk. Er zit veel meer in *The Lighthouse* dan Winslow & Wake durven bloot te geven. Dus waai mee met de chaos, trotseer de onverwachte golven en kijk net iets te lang in dat vuurtorenlicht. Je hoofd zal ervan overspoelen.

Het zout prikt op je lippen, de chaos beukt in je kop: analoog uitwaaien, gewoon vanuit je bioscoopstoel.

Willem Dafoe vs. Robert Pattinson vs. zeemeerminnen en eenogige meeuwen in een hypnotiserend zeemannensprookje. Van de regisseur van *The Witch.*

The Lighthouse

Een nieuw fantasierijk epos van filmmaker Hayao Miyazaki (*Spirited Away*). Zijn eerste film in 10 jaar! Tijdens de Tweede Wereldoorlog vluchten de jonge Mahito en zijn vader naar het platteland. De jongen rouwt om zijn moeder, die bij een brand is omgekomen. Een ontmoeting met een geheimzinnige reiger werpt een heel nieuw licht op zijn leven en verleden.

Door verlies sluiten de luiken. Nadat Mahito zijn moeder kwijtraakt in een WOII-bombardement, gaat hij steeds verder op slot. Hoe harder zijn vader, zijn tante / nieuwe stiefmoeder en hun zes rimpelige dienstdames hun best doen, hoe minder Mahito thuis geeft: zijn hoofd zit vol met vlammen en vroeger. De enige die tot hem doordringt is een rare reiger met een raspende mannenstem, die hem meelokt naar een betoverde toren in de tuin. Zou Mahito daarbinnen misschien vinden wat hij verloren heeft? Volwassen worden tussen de sprookjesfiguren, een kleurrijke droomwereld met rouwrandjes waar Wonderland bij verbleekt en sporen van onopgelost (oorlogs)trauma: *The Boy and the Heron* komt overduidelijk uit de stal van de Japanse animator Hayao Miyazaki (82!), die weer eens met pensioen was maar gelukkig nog wat magie kwijt moest. Dieper en dieper duiken we samen met Mahito weg van de pijnlijke realiteit, door kiertjes en poorten, via oude bekenden met nieuwe gezichten, langs schattig stuiterende bolwezentjes en heel veel vreemde vogels. Achter iedere deur laat Mahito iets van betekenis los, maar hij krijgt er steeds weer iets nieuws voor terug – want Miyazaki is de koning van de anime, maar vooral de koning van de hoop. De luiken van het leven kunnen áltijd weer open. Je moet alleen het juiste sleuteltje vinden.

Lieve Hayao Miyazaki, we zijn blij dat je nog wat magie kwijt moest.

Een nieuw fantasierijk epos van filmmaker Hayao Miyazaki (*Spirited Away*). Zijn eerste film in 10 jaar!

Skyfall

Gerelateerde artikelen

Bond, bonder, bondst: in De Cineville Bondcast duiken we in No Time to Die en álles ervoor

Lid worden

Nu te zien

Licorice Pizza

Paris, Texas

The Human Voice