My Winnipeg

Een verwarrende mix van surreële fantasie en op waarheid gebaseerde verhalen van regisseur Guy Maddin over zijn geboorteplaats Winnipeg. Maddin won er de prijs voor beste Canadese speelfilm mee op het Filmfestival van Toronto.

‘Een docufantasie’, zo noemt filmmaker Guy Maddin (1956) zijn ode aan zijn geboorteplaats Winnipeg in de staat Manitoba. Van een Canadese omroep kreeg Maddin de opdracht om een portret te maken van deze ‘prairiestad aan het einde van de wereld’, die volgens Maddin ‘tien keer meer slaapwandelaars telt dan welke stad ook.’ Het resultaat is een fascinerend portret van een stad die voornamelijk in Maddins hoofd blijkt te bestaan. En in dat hoofd tollen op waarheid gebaseerde herinneringen, fantasieën en bijna hallucinatorische beelden door elkaar. Voeg daarbij Maddins voorkeur voor melodrama en de beeldtaal van de vroege (stille) cinema, en het resultaat is een hypnotische reis door Maddins familiegeschiedenis en het onbekende verleden van Canada’s industriële hoofdstad.

Romantische kijk
De regisseur reserveerde de hoofdrol van zijn droomachtige vertelling voor Ann Savage, ster van de surrealistisch getinte noir thriller Detour (1945, Edgard G. Ulmer). De voormalige femme fatale vertolkt met verve de rol van Maddins moeder, een krachtige persoonlijkheid. Ze was eigenares van een schoonheidssalon en een van de hoofdrolspelers in de lokale tv-soap Ledge Man. Maddin haalt per voiceover herinneringen op en doorsnijdt (bewerkte) fragmenten van oude journaalfilms met opnamen van het huidige Winnipeg, waar de slopersbal flink heeft huisgehouden. Net als zijn eerdere films is My Winnipeg de neerslag van een hoogst individuele, romantische kijk op de kunst van het verhalen vertellen. En een ode aan het werk van regisseurs als Luis Buñuel, F.W. Murnau, Sergej Eisenstein en Dziga Vertov, die Maddin tot op de dag van vandaag blijven inspireren.

Guy Maddin
Na een studie economie aan de Universiteit van Winnipeg en een carrière als huisschilder maakte Maddin zijn eerste film, de korte horrorproductie The Dead Father (1986). De regisseur liet zich weinig gelegen liggen aan gangbare speelfilmconventies; surrealistische zwartwitbeelden en een gemaniëreerde speelstijl verraadden Maddins schatplichtigheid aan de cinema van de jaren twintig. Met films als Tales from the Gimli Hospital (1988), Archangel (1990), The Heart of the World (2000) en Dracula: Pages from a Virgin’s Diary (2002) veroverde Maddin prijzen in het festivalcircuit, waaronder een Emmy Award en de Fipresci-prijs van de internationale filmkritiek. Maddin woont en werkt nog steeds in zijn geboorteplaats Winnipeg. Behalve regisseur is hij van de meeste van zijn films ook de cameraman, editor en scenarist. Hij heeft een dertigtal titels op zijn naam staan in de genres korte film, fantasy, horror, comedy en drama.