Memoria
De diepe bromtoon van het oerwoud of het schelle lawaai van de stad. Regisseur Apichatpong Weerasethakul staat in Memoria stil bij de vibraties die het leven in beweging brengen. Hoor je dat vreemde bonkende geluid? Bloemenkweker Jessica (Tilda Swinton) is er rusteloos van en raakt geobsedeerd met het vinden van een verklaring. In een reis dwars door Colombia en haar geschiedenis, vormen verschillende verhalen een heldere samenklank. Ongrijpbaar, maar dat geeft niet. In de wereld van Weerasethakul is voelen belangrijker dan begrijpen. (MM)
Moet je kijken
Goeie films in maart: Memoria, Drive My Car, C’mon C’mon en nog veel meer
De Cineville redactie
The Batman, Lamb, Silence of the Tides, X, The Lost Leonardo, Grosse Freiheit en Madres paralelas (van Almodóvar, met Penélope Cruz) waren ook in de running, maar dít zijn de vijf films die je in maart echt niet wil missen.
Flee
Amin wil de wereld laten zien hoe het is om te vluchten voor een oorlog, maar hij kan er moeilijk over praten. Zelfs zijn partner Kasper, met wie hij samen naar huizen aan het kijken is op het Deense platteland, weet niets van de diepe wonden die Amins reis van Afghanistan naar Moskou, en later naar Kopenhagen, heeft achtergelaten. Met hulp van een goede vriend, de Deense filmmaker Jonas Poher Rasmussen, lukt het Amin uiteindelijk toch om zijn verhaal te doen. In de documentaire Flee horen we zijn stem en brengen animaties de gebeurtenissen tot leven. Af en toe mixt Rasmussen er journaalbeelden tussendoor: zakelijke berichten waar onvoorstelbaar leed achter schuilgaat. Het is die donkerte waar Flee een licht op schijnt. (JH)
Drive My Car
Een van de belangrijkste nieuwe regisseurs uit Japan, Hamaguchi Ryūsuke, verfilmde een kort verhaal van Haruki Murakami, met daarin sleutelrollen voor een toneelstuk van Anton Tsjechov en een knalrode Saab. Nog een paar redenen om je hierop te verheugen: links en rechts (van Cahiers du Cinema tot in Hollywood) eindigde Drive My Car hoog in de eindejaarslijstjes van 2021. En de altijd kritische directeur van Cineville vond dit met afstand de allerbeste 179 minuten van het Filmfestival van Cannes. (JH)
Tip van Jente
Drive My Car
Naar een kort verhaal van Murakami, met een sleutelrol voor een toneelstuk van Anton Tsjechov en een knalrode Saab.
Red Rocket
Pornoster Mikey zit vol grote praatjes. Google 'm maar, Mikey Saber XXX, hij heeft meer dan 20 miljoen views op Pornhub. Drie jaar op rij won hij het porno-equivalent van een Oscar voor Best Head. In Red Rocket, de nieuwe film van Sean Baker (The Florida Project), bluft Mikey (Simon Rex) zich zo goed door het leven dat hij zichzelf ervan overtuigt dat hij de held van dit verhaal is. Oók als hij met het zeventienjarige meisje van de donutshop aanpapt en haar vertelt dat ze 'een grote ster' kan worden. Hij rolt z’n jointjes in vloeipapier met de Amerikaanse vlag erop terwijl zijn schoonmoeder aan de heroïne zit en het op het nieuws over Hillary’s emails gaat. Mikey kan het allemaal niks schelen: the universe is on his side, bro. (JB)
Tip van Lauren
Red Rocket
Een aan lager wal geraakte porno-acteur vervalt in oude gewoontes als hij tiener Strawberry ontmoet.
C’mon C’mon
Wanneer de New Yorkse podcastmaker Johnny (Joaquin Phoenix) op zijn neefje moet passen, valt in een zee van chaos één ding op z’n plek: opvoeden is een vat vol tegenstrijdigheden. Hoe leg je iets ongrijpbaars als ‘het leven’ uit als je het zelf nauwelijks snapt? Hoe leer je iemand eerlijk te zijn, terwijl we de waarheid vaak helemaal niet willen horen? Regisseur van de grote-kleine emoties, Mike Mills (Beginners, 20th Century Women), draait het om en richt de microfoon op de nieuwe generatie. Wat kunnen we leren van de kinderen die opgroeien in een wereld op het randje? (MM)
De Cineville redactie