Door Jente Buskes, Emin Kalkan en Maan Meelker
Julie zwijgt
Julie heeft talent. Julie is slim. Julie heeft zoveel in haar mars. Julie kan prof worden, als ze hard genoeg werkt en niet zeurt. En dus doet Julie braaf wat haar gezegd wordt. Door haar ouders, haar docenten, haar trainers. Julie kent geen weerwoord. Ook niet als haar coach geschorst wordt en het op de tennisclub gonst van de geruchten. ‘Weet jij iets, Julie?’ ‘Jij had toch zo’n goede band met hem?’ ‘Je weet dat je alles tegen ons kan zeggen hè, Julie?’ Julie houdt haar kaken stijf op elkaar en blijft vastberaden aan haar service werken. Julie zwijgt, het debuut van de Belgische regisseur Leonardo van Dijl, is een film van weinig woorden. Des te veelzeggender zijn de stiltes. (JB)
Belle de Jour
Terug op het witte doek: Luis Buñuels erotische klassieker uit 1967 met Catherine Deneuve – aangekleed door Yves Saint Laurent – in de hoofdrol. Deneuve speelt Séverine Serizy, een verveelde huisvrouw in Parijs. Terwijl haar man levens redt in het ziekenhuis, fantaseert Séverine over haar eigen redding: ze wil dat mannen haar ontvoeren, vastketenen en bespugen. Séverine is freaky. Na een ontmoeting met Madame Anais belandt ze als prostituee in een high-end bordeel. Ze stelt zich beschikbaar tussen 2 en 5 en haar klanten spreken haar aan als Belle de Jour. De diepste, donkerste en meest absurde fantasieën drijven hier naar de oppervlakte en in het jaar van Babygirl en Nosferatu, voelt deze re-release als nieuw en naar behoren. Embrace the freak! (EK)
Miséricorde
Het vermaarde filmtijdschrift Cahiers du cinéma riep deze thriller van Alain Guiraudie uit tot de beste film van 2024. Een logée die maar niet weg wil gaan, een jaloerse vriend van vroeger, zijn goedgelovige moeder, een bemoeizuchtige priester en een heksenkring van cantharellen: ergens in een dorpje in de bossen van de Ardèche is alles en iedereen verdacht van een mysterieuze vermissing. Wat begint als een Frans drama, vertoont steeds meer sporen van absurdisme. Wie lag bij wie in bed? Hoe is die auto daar terechtgekomen? En van wie is dat bloed op de paddestoelen? (MM)
Caught by the Tides
Actrice Zhao Tao en regisseur Jia Zhangke hebben in de afgelopen 20+ jaar vaak samengewerkt. Unknown Pleasures (2002), Still Life (2006), of recenter, Ash Is Purest White (2018). Het leverde ontzettend veel gedraaide scenes op, én een huwelijk tussen de twee. In Caught by the Tides keert Jia terug naar al het beeldmateriaal dat hij in de afgelopen jaren van zijn lief en van het veranderde China heeft gemaakt. Sommige scènes kun je kennen uit zijn eerdere films, andere werden niet eerder vertoond. Hij reconstrueert de beelden tot een nieuw liefdesverhaal en draaide het slot tijdens de pandemie. Een film- en liefdesexperiment van Y2K tot COVID-19. (MM)
A Complete Unknown
Na Don’t Look Back, een documentaire van Martin Scorsese, I’m Not There en nóg een documentaire van Scorsese moeten we het misschien maar gewoon accepteren: Bob Dylan gaan we nooit écht leren kennen. Dat regisseur James Mangold (Walk the Line) het nu toch nog een keer zelf probeert lijkt dan ook een beetje overbodig, maar A Complete Unknown is misschien ook geen Bob Dylan-film. Mangold lokt je binnen met Timothée Chalamet, die de levende legende speelt als jonkie met teveel talent, teveel mooie meisjes om van te houden en te weinig levenservaring om het allemaal te behappen. Maar het is vooral de wereld om hem heen waar Mangold zijn camera op richt: Amerika in de jaren 60, waar times a-changing zijn, een nieuwe generatie (Joan Baez!) het stof van de folkmuziek blaast, protestsongs broodnodig zijn maar al snel hun authenticiteit verliezen en waar alles samenkomt in de wervelwind die Bob Dylan heet. (JB)
