Seul Contre Tous

Seul Contre Tous biedt de kijker een blik in de onderbuik van de samenleving van grootstedelijk Frankrijk. Het is een onaangename, maar fascinerende blik.

De in Argentinië geboren Fransman Gaspar Noé veroorzaakte een schokgolf door de filmwereld met zijn spijkerharde, chronologisch omgekeerd verkrachtingsdrama Irréversible. Wie de geweldsuitspattingen aankon, zag eveneens een meesterlijke film van een begenadigd auteur. Noé’s Seul Contre Tous uit 1998 was zijn eerste lange film, een vervolg op zijn short Carne.

Een Parijse slager komt na een aanzienlijke gevangenisstraf weer op vrije voeten. Het Franse rechtssysteem heeft hem duidelijk geen goed gedaan. Hij vindt een baantje in een bar en bezwangert daar de met overgewicht kampende uitbaatster. Na een ruzie maakt hij eigenhandig een einde aan de zwangerschap en is vervolgens volledig op zichzelf en zijn misantropische waangedachten aangewezen. Razend op de wereld (om hem heen) en gewapend met een pistool met drie kogels stevent de slager onherroepelijk af op een suïcidale climax, Taxi Driver-stijl.

Scorsese’s nihilistische meesterwerk was dan ook een grote inspiratiebron voor Noé’s debuut en Seul Contre Tous kan zonder al te veel fantasie als geestverwant beschouwd worden. Noé leent met de intertitels in Seul Contre Tous eveneens van Godard, waar overigens de vergelijking met de Franse meester wel ophoudt. De climax van de film is allerminst aangenaam te noemen. Er verschijnt volledig in de stijl van B-horror-shock-koning William Castle een timer van 30 seconden in beeld die het publiek waarschuwt voor het bloederige einde. De keuze om te vertrekken of te blijven zitten is een lastige.

De voortdurende voice-over van de protagonist en zijn zwartgallige gedachten geven geen zilver randje aan de spreekwoordelijke donderwolk en de naderende storm kan dan ook niet uitblijven. Toch is deze deprimerende premisse in de handen van Noé een enerverende film. De jonge regisseur levert met zijn eerste film een suckerpunch in de maag af.