Mulholland Drive

‘Daar lig je dan, kwijlend op je kussen, te dromen over… ja, waarover eigenlijk? De nachtelijke voorstelling die je ergens eerder hebt gezien (toch?), en waarvan je eerst vlinders en later buikpijn kreeg, stond net nog in je geheugen gegrift. Maar je hebt je ogen nog niet open, of het glipt allemaal alweer uit je vingers. Precies zo wezenlijk en ongrijpbaar is Mulholland Drive, de moderne klassieker van David Lynch uit 2001, die deze week terugkeert op het witte doek. We zien een vrouw die haar geheugen verliest, een actrice die haar eerste stappen in Hollywood zet en een filmregisseur wiens artistieke vrijheid wordt gekortwiekt door meedogenloze mannen in pak. Tot zover valt het nog wel te volgen, zou je zeggen, maar er is óók iets aan de hand met een cowboy, een blauwe sleutel, een asbak, een zwartgeblakerde dakloze in een steeg en heel veel meer. Mulholland Drive springt van de hak op de tak, is onnavolgbaar, soms. Er wordt goed slecht geacteerd en extreem goed goed, er zijn scènes die je een lachkick bezorgen, scènes waarvan je hart breekt en scènes waarvan je in een kussen wil schreeuwen. Deze droom is een nachtmerrie die je nooit meer vergeet.’